gözleri kör sığ bir yalnızlık bu kimsenin kimseyi görmediği
dokunamadığı
hissedemediği
düşünmeyi dahi unutup yeryüzünden silinip gittiği.
kendime bile kızamıyorum, o kadar haksızım ki
canımı acıtarak, inleyerek ölmeyi olunabilir kılsam
yine de üzülmez miydim?
yine de bu halime sen bile acımaz mıydın?
yıldırımın ağaca girdiğini ve parçaladığını
gözlerinin önünde tüm keskin dalların içimi deştiğini görsen,
yine de dönüp gider miydin, izler miydin kurtlar tarafından milim milim yendiğimi?
ayaklarının aldığına kuvvetle, ezemez misin başımı gözlerine bakarken
bu sığ, bu kimsenin kimseyi görmediği yalnızlıkta?
nefret etmiyor musun benden?
insan dolusu bir tren geçse üzerimden,
tutup çekmez miydin saçlarımı,
göğsüne alıp saklamaz mıydın gerçekten?
