şiddete eğiliminde ellerimin
varabildiğim tek yer saçlarımın dipleri
göğüslerini tırnaklarımla ayırıyorum ruhunun,
ve sesi hiç duyulmuyor.
sahte kent yabancılığından sıyrılmaya çalışıyorum,
üzerimde ıslak bir ceketle, iç cebimde bıçağımın kanlı yüzü gülümsüyor.
rüzgarı bir tek sen delebilirsin ağaç.
ağaç olduğunu unutmadan dikil burada.
seni kutsayan tanrı yağmuru,
yapraklarının duası altında aydınlatıyor geceyi.
hangi kelimeyi avuçlarıma alsam,
sanki üzgün bir ahvalde beni seyrediyor.
halden hale giriyor kaburgaları,
seyrek bir gözyaşıyla kuruluyor gözlerini.
tüm gelen içinden bu olmakla yetinebilseydi,
arkasında ölü bir tepe insandan başka bir şey biriktirmezdi.
yaralı yüzünü unutabilseydi bu kenti böyle terk etmezdi.
biliyorsun, dedi.
bende kalan
etten başka bir şey değildir.
biliyordum,
pençelerimi çoktan ruhuna geçirmiş, kanatmıştım onu.
biliyorsun, dedi.
biliyorum.
24.05.2022
