Oluşturduğum tüm duvarların altında ezildiğim bir zamandı o zamanlar.
Şimdi hiçbir sesi işitemiyor olmanın acizliğiyle açıyorum gözlerimi dünyaya.
Dudaklarının arasından sıcak bir şeyler akıyor boynuma,
Ezilmişliğimin bu denli ağır olacağını, hiç tahmin etmezdim.
Hissizliğin bu kadar kabardığını göğsümün ortasında, hiç hissetmemiştim.
Neyime var oluyor yangınlar, neyime kanıyor bu ağaç?
Niye zindan oluyorum kendime? Ve kaçar yolu hiç yok.
