Yalan Hayatlar

7. Bölüm

*
*
*
*
*
*

Duyduklarımı hâlâ hazmedememiştim. Bana mı öyle geliyor yoksa yaşadıklarım hafif şeyler mi? Bence değiller çünkü.

Kapıdan destek almasam bacaklarım beni dayamayacaktı sanki. Ellerim kapı pervazına mengene gibi yapışmıştı.

Ellerim yapışmasa ben yere yapışmıştım orası başka. Sadece Kutay abim görmüştü beni. Elimle susmasını işaret ettim.

İtiraz edecek hali yoktu ve büyük ihtimalle bunları bilmem gerektiğini düşünüyordu. Benden bir şey saklamak istemezdi hiçbir zaman.

"Aleda bunu öğrenince yüzünüze bile bakmayacak!" Demir abim biraz öncekine göre daha sakindi.

"Şimdi de bakmıyor zaten! Biz de bunu yapmaya meraklı değildik!"

Alparslan abim "Onu yanımda götürmeliydim. Daha güvende olurdu!" Dedi. Ortalığı bir sessizlik kapladı.

Kapının arkasına geri gittim. Beni görürlerse susarlardı ve ben her şeyi tam anlamıyla öğrenemezdim.

"Babamın evi terk ettiği zaman yaşadığı pişmanlığı bilmiyorsun. O gün o kızın doğum günü bile değildi!  Sadece Kutay'ın yanında güvende olur sandık. Demir işin içinde yoktu tabi. Şimdi bir de onun tehlikesi var!"

En azından Demir abim yanımda kalıp beni korumuştu. Beni bırakıp gitmemişti.

"Kes sesini! Babamla da görüşeceğiz. Diğerleri nasıl kabul ederler? Hele Barlas."

"Allarslan, en çok Barlas karşı çıktı bu plana. Lanet olsun ki karşı çıktığı kadar vardı. Umurumuzda mı sanıyorsun Aleda'nın yatak hayatı! Namusmuş, herkesin namusu kendine! Sadece bizden uzaklaşırsan güvende olur diye düşündük. Yanlış düşünmüşüz."

"Evet! Çok yanlış düşünmüşsünüz. Görkem, Aleda sizi tamamen affedene kadar sizi onun yanında görmeyeceğim. O kızı da alın aşağıdaki odadan defolun gidin!"

Görkem abim kabullenmişçesine kafasını salladı ve ayağa kalktı. Maya ve Liya burada değildi. Sanırım konuşma sırasında onları başka bir odaya gönderdiler.

Görkem abim kapıya doğru gelince bir adım geri gittim. Arkamdaki sehpaya çarparak yere düşmesine sebep oldum. Kim kapının arkasına sehpa koyar ki!? Asla ben koymadım.

Görkem abim sesi duyunca adımlarını hızlandırıp tam önümde durdu. Beni görünce gözlerindeki pişmanlık yerini korkuya bıraktı.

Ağlamıyorum. Ama şoktan dolayı yüzümün bembeyaz kesildiğine yemin edebilirim. Bunu beklemiyordum. Gözlerimi acıyla sımsıkı kapatıp elimle çıkışı gösterdim.

"Defol!"

"Aleda, abicim çok özür dilerim. Yemin ederim çok pişmanım." Biliyorum. Şoktan çıkınca bu pişmanlığını sonuna kadar kullanacağım merak etme.

"Git! Düşünmek istiyorum. Yalnız kalmak istiyorum!" Tek kelime etmeden Maya'yı çağırdı.

"Onlar burada kalabilirler. Sana bir söz verdim. Sözümün arkasındayım." Kafasını sallayıp Maya'ya veda etti ve evden çıktı.

Arkasından hırkamı alıp ben de çıktım. Bahçede biraz hava almak istiyorum. Bahçedeki çardağa geçip oturdum. Hava esiyordu ama güzeldi. Akşam sefası gibi.

Demir abimler yanıma gelmemişti. Onlara da kızgın olduğumu sanıyorlardı galiba. Ama sadece yalnız kalmak istiyordum.

Aklımda sadece birkaç soru vardı. Kafamı toparlayıp cevap almak için abimlerin yanına gidecektim.