Lavinia • taennie

a(E)nd

× × × × × × × L A V İ N İ A × × × × × × ×

10 YIL ÖNCE...

Ufak çocuk yatağından kalktı. Yine buradaydı... Kaç gün geçtiğini bilmeden açıyordu gözlerini bu dört duvar arasında. Kafasındaki cihazı çıkarıp attı. Onu burada tutanlar beynine hakim olmak ve onları istediği gibi düşünmesini amaçladığı içindi bu cihazlar. Ömür boyu onların himayesi altında olacaklardı.

Çıplaktı, onun canını daha çok yakmak için kıyafetlerini almışlardı. Onları tanımıyordu. Neden ona bu işkenceyi yapıyorlardı bilmiyordu. Köşedeki yırtık ve kirli üstünü, ardından şortunu giydi.

Her zaman duyduğu yan odalardan gelen çığlık seslerine alışmıştı artık. Karnı acıktığı an kapısı açıldı odanın.

İçeri süper kahramanı girmişti. Orta yaşlardaki adam gülerek yaklaştı Taehyung'a.

"Yemeğini getirdim ufaklık..."

Taehyung'un içinde kalan son insancıl duygularıyla dudaklarını kıvırdı. O adamı seviyordu. Diğerleri gibi değildi. Ona iyi davranıyor, yaralarını sarıyor ve kafasını okşuyordu. Bu aralarında en çok hoşuna gidendi.

Taehyung hızlı hızlı yemeğini yemeye başladı. Adam karısının eserine bakarken üzülüyordu.

Çünkü karısı; ailelerinin onları bir hata, bir günah olarak gördüğü on çocuğu toplayıp yer altında bir cehennem yaratmıştı. Adam çocukları kurtarmanın bir yolunu düşünüp durmuştu her zaman fakat her kurtarma girişiminde yakalanmıştı.

Taehyung ağzına bulaşan sosla adama baktı. Adam ise saçlarını okşadı Taehyung'un.

"Senin yaşında bir kızım var... Eminim çok iyi arkadaş olursunuz." Dedi adam sessizce.

Taehyung kocaman gözleriyle "Gerçekten mi?" Diye sordu. İnanamıyordu ondan başka çocukların da bu dünyada olduğuna. Kafa salladı adam.

"Şimdi gitmeliyim..." Dedi ve çıktı odadan fakat çıkarken kapıyı kilitlemeyi unutmuştu. Taehyung bunu fark eder etmez küçük adımlarla kapıya yaklaştı. Biraz aralayıp dışarıya baktı.

Daire şekilde dizilmiş on kapı görmüştü. Her birinden farklı sesler geliyordu. Sanki her birinde bambaşka bir dünya, acılar, anılar, yaralar, hikâyeler varmış gibiydi.

Taehyung dışarıya çıkmak istedi fakat o sırada alana giriş yapan kadını görünce korkudan geriledi. Kadın elini tuttuğu kızı sürüklerken "Anne! Lütfen... Bırak beni!" Diye bağırdı Jennie.

Adam karısını ve yanındaki kızlarını görünce şaşkınlıkla "Hayır... Bunu ona yapamazsın!" Dedi.

"On bir çocuk olmak zorundaydı..."

"Bu bizim kızımız olmak zorunda değildi!"

Jennie neler olduğunu bilmiyordu fakat korkuyordu. Ağlamaktan gözleri kızarmıştı. Anne ve babası tartışırken kapının ardında gizlice onları izleyen çocukla göz göze geldi Jennie. Bu ikili on yıl sonra yeniden karşılaşıp birbirlerine aşık olacaklarından habersizdi.

Taehyung ona bakan kıza yakalansa da odaya geri girmedi. Merak ediyordu. Ona yaptıklarını... O küçük kıza da yapacaklar mıydı?

"O senin kızın! Senin bu psikopatça deneyinin deneği yapamazsın!"