Herkes artık bir korku oyununun içinde olduğunun farkındaydı fakat bunun için çok geçti...
130321
korku #1 / 300521
UYARI: OKURKEN RAHATSIZ EDİCİ KELİMELERE VE OLAYLARA RASTLAYABİLİRSİNİZ !
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
It's just a game... is it?
Hastaneden taburcu olduktan sonra üçü de eve kadar benimle gelmişti. Eve geldiğimizde kırık olan kapıyı görünce Taehyung'a baktım.
Kafasını eğerek elini ensesine attı. Bir şey demedim... Ama korkusunun sebebi ben olduğum için kendimi tuhaf hissediyordum.
Gözlerim babamın odasına kaydığında olduğum yerden adım adım oraya yaklaştım.
"Jennie..."
Taehyung beni uyarmak istese de kulak asmadım ve odaya girdim. Arkamdan kapıyı kapatacak iken Taehyung izin vermedi. Gözlerine baktım.
"Sadece... Biraz zaman ver bana Taehyung." Dedim kısık sesimle. Kararsız kalsa da kabullenerek geriledi.
Kapıyı kapatıp yatağa oturdum. Yerdeki birkaç hapı gördüğümde kendime göz devirdim. Sonra ise kavanoza çevirdim bakışlarımı.
"Yine buradayım..." Dedim babama.
Yerdeki hapları topladım teker teker. Avuçlarımda hepsi toplanınca elimi açıp onlara baktım. Kendi aptal ve acınası halime güldüm alayla.
Hapları çalışma masasının altındaki çöp kutusuna attım. Ardından içinde uçağımı bulduğum kutuyu aldım.
Kıyafetler, özel eşyalar çıkmıştı. Daha bir şey olmadığı için bırakacak iken dibinde bir siyah bir günlük ve yanında sarı bir zarf bulmuştum.
Elime aldım ikisini. İlk önce günlüğün ilk sayfasını açtım. Babama ait olduğunu sanmıyordum. Bu başkasının günlüğü idi fakat babamda ne işi vardı bilmiyorum. Okumaya başladım sayfayı.
DENEK - 6
Gün 1
Dokuz yaşında olmasına rağmen ilk günden ellerini bağlamamıza karşı büyük bir tepki göstermedi, sessizce ağladı.
Gün 2
Bugün ilk aşama gerçekleştirildi. Bıçak yarası iyileşene kadar dinlenmesine izin verdik. Acı içinde bağırdı sadece.
