🆂ᴜɴʙᴀᴇ's ʜᴜsʙᴀɴᴅ

▪🅲ʜᴀᴘᴛᴇʀ▪ 𝟱

        
  
میز صبحانه تقریبا آماده بود که بکهیون با کت و شلوار وارد آشپزخونه شد. قیافش هنوز یخورده منگ میزد.

کت و شلوار  کاملا فیت تنش بود، انگار که برای خودش دوخته شده.

کای سوتی کش داری زد و به بکهیون اشاره کرد روی صندلی کنارش بشینه.

با حالت خیلی معذبی کنار کای نشست و وقتی کای به موهای شلخته اش دست کشید تا کمی مرتبشون کنه توی خودش جمع شد.

زیر چشمی رئیسشو برانداز کرد.

مرد کنارش هنوز لباس به تن نداشت و با همون حوله ی دور کمرش که  به طرز خطرناکی شل بود و هر لحظه امکان داشت باز بشه ،داشت بشقابشو با گوشت و تخم مرغ پر میکرد.

"خب، من دیگه میرم آماده بشم. صبحانتو کامل بخور. چیز دیگه ای هم خواستی به سهون بگو برات آماده میکنه."

"بله. ممنون آقای کیم."

کای خودشو به بکهیون نزدیک کرد و با لحن اغوا کننده ای گفت:

"بهت گفتم که،کای صدام کن."

و با خنده آشپزخونه رو ترک کرد.

سهون سری از روی تاسف تکون داد و پنکیک هایی که آماده کرده بود رو جلوی بکهیون گذاشت و کمی روشون شربت افرا و سس شکلات ریخت.

"دوست داری چیز دیگه ای برات بیارم؟"

بکهیون تا حالا در تلاش بود با سهون چشم تو چشم نشه و حالا که مخاطب حرفش قرار گرفته بود، بی ادبی میشد اگه جوابشو نمیداد.

"نـ_نه. ممنون... همین خوبه."

سهون بی توجه به حرفش یه لیوان پر شیر براش ریخت و کنار بشقابش گذاشت.

وقتی دید بکهیون داره با غذاش بازی بازی میکنه، خودش چنگال و چاقو رو برداشت ، برشی از پنکیک ها جدا کرد و جلوی دهنش گرفت.

"دهنتو باز کن."

با لبخند مهربونی گفت و بکهیون بیشتر از قبل خجالت کشید.

"خ-خودم م-میتونم سونبه. لازم نیست خودتونو اذیت کنید."

"زودباش،بازش کن."

مثل اینکه سهون قصد نداشت تسلیم شه. و همینطور هم شد. تا وقتی بشقابش خالی بشه خودش به بکهیون غذا داد و در آخر هم با دستمال دور دهنشو پاک کرد و به بکهیون یه سکته ی ناقص داد.

از بس روش نمیشد با ارشدش حرف بزنه، مجبور شد بدون هیچ اعتراضی تمام صبحانه رو از دست سهون بخوره و وقتی غذا خوردنش تموم شد سرشو انداخت پایین.

"بکهیون؟"

"بله؟"

فورا سرشو بالا گرفت و به سهون نگاه کرد.

الان وقتش بود؟ همون موقعی که قرار بود سهون کلی دستش بندازه؟ مسخرش کنه و بهش بگه عجب آدم حشری بدبختیه؟ که هیچوقت فکر نمیکرد همکارش در واقع همچین آدمـ...