I swear he's up to something wrong (SakuAtsu)

Rozdział 7 - Frist Hit

Zobaczyłem czarnowłosego przez okno sali tanecznej. Ma na sobie długi beżowy płaszcz, a na nogach spodnie od slim garnituru - prawdopodobnie. Nie chciałem ale mimo wszystko się zarumieniłem. Poczułem jak moje tętno przyśpiesza. On również na mnie patrzył, a jego oczy wydawały się patrzeć na mnie z łagodnością. Nagle w swoich żebrach poczułem łokieć Oikawy, który dał mi kuśtyka.

-Ziemia do blondyna!- wrzasnął mi w ucho.

-Ałłłła!- złapałem się za ucho i odwróciłem twarz do niego - za co to?

-To twój kochaś?- szepnął mi na ucho.

-Absolutnie! N-nawet nie chce o..o t-tym rozmawiać okey? - moje policzki nadal są czerwone.

-Tak, tak wmawiaj sobie- zachichotał.

Spojrzałem w okno ale już Kiyoomiego tam nie było. Ale co to do cholery miało być? Dlaczego tak zaregowałem? Patrząc w jego twarz nadal mam w głowie obraz jego twarzy skąpanej w promieniach słonecznych. Jednak co po chwili zdziwiło mnie jeszcze bardziej, to to że usłyszałem jego głos na korytarzu. Natychmiast cały się spiąłem, a w myślach zacząłem uciekać. Co teraz, co teraz? Mój system wewnętrzny dostaje małego przegrzania i laga. Sytuacja awaryjna, która rozbrzmiewa mi w głowie niczym alaram syreny strażackiej. Dosłownie i w przenośni się we mnie pali! A najgorsze w tym że nie wiem jak ugasić ten pożar.

-Atsumu Miya!- usłyszałem krzyk swojej szefowej - wydaje mi się że ktoś tu ma stać na recepcji!

-Tak, tak...idę!

Stawiałem krótkie kroki, a czas jakby w tej chwili dla mnie zwolnił. Poczułem ciężar w sercu jakby ktoś wrzucił mi tam sto kilogramowy kamień. Iść i zobaczyć go ma chwilę czy stracić pracę? Od chwilowej rozmowy ziemia się nie zapodnie, a może wcale nie będziemy rozmawiać? Jedynie wymienimy zwroty grzecznościowe i się na tym skończy? Ale dlaczego ja tak bardzo się stresuje!? Jakim cudem!? Nic mi się nie stanie, wrzuć na luz to tylko będzie normalna rozmowa.

-Hej- usłyszałem głos Kiyoomiego - zobaczyłem cie i postanowiłem się przywitać.

-Oh hej- podrapałem się w kark.

-Poza tym nieźle wykręcasz tym tyłeczkiem - zaśmiał się - zostałeś tancerzem?

-Nieee, ja tu tylko pracuję na recepcji znaczy dorabiam, a czasem sobie potańcze...wiesz żeby się trochę rozerwać i żeby kości się nie zrosły - zaśmiałem się nie zręcznie.

-Dorabiasz? To znaczy że również studiujesz? - zauważyłem że się zainteresował.

-Tak, jestem na kierunku social media, a ty? Wyglądasz trochę jakbyś miał już swoją firmę i tak dalej.

-Studiuje na wydziale prawa, a teraz wracam z firmy mojego ojca dorabiam tam jako informatyk.

-Wow, podziwiam- poczułem się teraz jakby od dłuższego czasu trzymał rękę w nocniku i był gówniarzem który nie potrafi ruszyć swojego życia gdy w tym czasie jego znajomi już mają dobrą pracę i stałe związki.

Życie jest upokarzające.

-Myślałem że pójdziesz dalej w siatkówkę - spojrzał mi w oczy, a ja uciekłem wzrokiem na ściany.

-Dalej trenuję i próbuje się dostać do jakiegoś klubu...jak to mówią "nadzieja umiera ostatnia"- zaśmiałem się z własnego nieudanego żartu - a ty nie planujesz iść dalej w siatkówkę?

-Myślę że gdy padnie dla mnie odpowiednia propozycja to wtedy się nad tym zastanowie.

-Nadal nosisz maskę ale widać po tobie że chyba bardziej spoufalasz się już z ludźmi.