action figure | hanjun

5

Karanlık odada açtı gözlerini Dejun, başının ağrıdığını hissediyor, dişlerini sıkıyordu acıyla inlememek için. Eli anında yüzündeki maskeye giderken bileğinden tutan kemikli parmaklar ona engel olmuş, Dejun'un maskesini çıkarmaması için sıkı sıkıya tutmuştu narin bileği.

"Açmak istemezsin."

Hansol'un sözleri üzerine başını yastığa daha fazla gömüp gözlerini kapattı Dejun, kabus olmasını dilerdi yaşadıklarının. Kötü ve hemen uyanması gereken bir kabus.

"Sana istemediğimi söyledim."

"Sebeplerini de söyleseydin keşke."

Elindeki falçatayla oynarken başını iki yana sallayıp gözlerini Dejun'un üzerinden ayırmayan Hansol bir şeyleri tartıyor, karar vermeye çalışıyormuş gibi duruyordu ki, Dejun alınacak olan kararın onu mutlu edeceğini sanmıyordu. Hoş, kendi hakkında alınacak kararları bu hayatı boyunca yine kendinin vermediği gibi, hayatının geri kalanında karşısındaki bedenin dudakları arasından çıkacak bir çift sözcükle sınırlı olduğunun farkındaydı.

"Ne zamandır var bu?"

Hansol'un başını yana eğip sorduğu soruyla gözlerini kaçırıp bakışlarını parmaklarına sabitledi Dejun, elleriyle oynarken de yatağının hemen yanındaki sandalyede oturan bedene cevabını verdi.

"Beş yaşımdan beri."

"Sebebi?"

"A-Annem, gözlerimin önünde öldürüldü."

Sükunetle başını salladı ve oynadığı falçatayı durdurup oturduğu sandalyesinin arkasına yaslandı Hansol.

"Eğer baban seni çocukken eğitmeye başlasaydı belki anneni sen korurdun."

"BEŞ YAŞIMDAYDIM! NE YAPMAMI BEKLİYORDUN?!"

Dejun tıslayarak konuştuğunda güldü ve yavaşça doğrulup gözlerini sinirli harelere sabitledi iri gözlere sahip beden.

"Beş yaşımda babam bana silah kullanmayı öğretti, dersler aldırdı, ustalaşana kadar her silahta çalışmaya zorladı." Derin bir nefes verip gülümsedi Hansol. "On yaşımda ilk cinayetimi işledim ve on iki yaşımda hüküm giymiş bir suçlu ilan edildim."

Maskesinin üstüne elini koyup istemsizce açılan ağzını kapatan Dejun korkuyla Hansol'u izlemeye başladı. Karşısındaki adama Azrail diye seslenmeleri oldukça normaldi, lakabının hakkını sonuna kadar veriyordu çünkü.

"Çok iyi hatırlıyorum, hüküm giymiş bir suçlu olduğum haberlere çıkınca babam o kadar mutlu olmuştu ki ilk defa sarıldı bana, alnımdan öptü ve benimle gurur duyduğunu söyledi."

İç çeken beden bakışlarını kaçırıp gözlerini odanın penceresine çevirdi ve dışarıdaki adamlarını izledi sessizce. Dejun ise duyduğu hikayeyi sindirmeye çalışıyordu yavaş yavaş.

'O böyle biri olmak istemezdi, ama kader onunla aynı fikirde değildi.'

"Hiç denemedin mi kaçmayı, sana öğretilen bu şeylerin kötülüğünü reddetmeyi-"