kyu တစ္ေယာက္ မနက္မိုးလင္းလို႔ အခန္းတံခါးကို လာေခါက္တဲ့အသံၾကားမွ လန္႔ႏိုးလာမိသည္... သူ ညကေတာ္ေတာ္နဲ႔ အိပ္မေပ်ာ္ႏိုင္ခဲ့ဘူးမလား.....
'သားႀကီး ႏိုးေနၿပီလား.... မေန႔ ထဲက ထမင္းေကာင္းေကာင္းမစားထားဆိုေတာ့....အခု မနက္စာေတာ့ စားလိုက္ေနာ္...အိုမား အခန္းေ႐ွ႕မွာ ထားခဲ့ေပးမယ္....'
အခုခ်ိန္ထိ စကားေကာင္းေကာင္းမေျပာပဲ ေစတနာေတြကို အျမဲေစာ္ကားတဲ့ ဒီသား ဗိုက္ဆာေနမွာကိုု ဆိုးရိမ္ေနတာတဲ့လား... အိုမားရယ္... ဒီသားဆိုးက အိုမား ေမတၱာေတြနဲ႔ မတန္ပါဘူး...junkyu ထက္ၿပီး မ်က္ရည္က်မိျပန္သည္...အခုခ်ိန္ထိ အိုမားနဲ႔မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္ဖို႔ သူ သတၱိမ႐ွိေသးပါ....အိုမား လာေပးတဲ့ မနက္စာကို အစားစားခ်င္စိတ္မ႐ွိတာေရာ.. အိုမားေစတနာေတြနဲ႔ သူက မတန္ဘူးထင္တာေရာေၾကာင့္ ယူမစားမိပဲ အခန္းထဲသာ ဆက္ေခြေနၿပီး အေတြးေတြထဲ ေမ်ာေနမိသည္...သူအေတြးထဲ ဘယ္ေလာက္ေမ်ွာေနမိမွန္း မသိ သူ႔အခန္းတံခါးကို ထက္ေခါက္တဲ့အသံၾကားမွ အသိဝင္လာသည္...
'hyung....ကြၽန္ေတာ္ doyoung ပါ...ကြၽန္ေတာ္ hyung နဲ႔ စကား ခဏေျပာခ်င္လို႔ ရမလား...'
kyu ဘာျပန္ေျပာလိုက္ရမလည္း မသိ... သူ doyoung အေပၚမွာလည္း အမွားေတြ လုပ္ခဲ့မိသည္ေလ...
'hyung.... hyung က ကြၽန္ေတာ္နဲ႔ အိုမားကို လက္ခံေပးဖို႔ အဲ့ေလာက္ ခက္ခဲေနတာလား...ေကာင္းပါၿပီ အဲ့ဆို ကြၽန္ေတာ္နဲ႔ အိုမား ဒီအိမ္ကေန ထြက္သြားပမယ္...'
သူ႔က သူ႔အျပစ္နဲ႔သူမို႔ အေတြ႔မခံရဲတာကို doyoung က ဘာေတြေျပာေနတာလည္း.... အခုေတာင္ သူ႔အျပစ္အတြက္ သူ႔ဘာသာ ခြင့္မလႊတ္ႏိုင္ေသးတာကို အိုမားနဲ႔ အိမ္က ထြက္သြားၾကမယ္ေပါ့ေလ....ဒီေကာင္ေလးကေတာ့.. kyu doyoung စကားၾကားတာနဲ႔ ခ်က္ခ်င္း အခန္းတံခါးကို ေျပးဖြင့္လိုက္ေတာ့ doyoung က သူ႔အခန္းေ႐ွ႕မွာ မတ္တက္ရပ္ၿပီး သူ႔ကို ၾကည့္ေနသည္...ဘာလို႔မွန္း မသိ သူ doyoung ကို ျမင္တာနဲ႔ မ်က္ရည္ေတြ ထက္က်လာျပန္ေတာ့ Doyoung က သူ႔ကို လွမ္းဖက္လိုက္ၿပီး သူ႔ေက်ာကိုလည္း ညင္ညင္သာသာေလး ပုတ္ေပးေနတာမို႔ သူ႔မ်က္ရည္ေတြက တားမရေတာ့ေအာင္ ထက္ၿပီးက်ဆင္းလာရသည္...
