Yüreğinde ki ateşe düşüp kavruldum. Küllerimden yeniden doğmayı bekliyorum...
💫eftelya-fettah
"İhanet affedilmez!" demişti bunu bilerek ona ihanet ettim! Ona ihanet ederken, kendi ölüm fermanımı da imzalamıştım. Beni affet diyemeyecek kad...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Belki de kabuslar gerçek olmaya mahkumdur...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Uzun hastane koridorunda öylece cansız şekilde, güzel bir haber gelmesini bekliyordum. Ruhumun bedenimde olmadığını düşünüyordum şayet, olsa bu denli sakin olamayacağımı bilirdim. Koluma dolanan kocaman sıcacık eller sayesinde bedenimin ne kadar soğuk olduğunu fark edip ürperdim.
'Ayakta durma artık, seni eve götürsünler adamlar. Ameliyatın ne zaman biteceği belli değil, burada boşuna bekleme.!'
Maksimos'un sert sesiyle bakışlarım zoraki şekilde bedenine döndü. Onun bu denli duygusuz olması kaşlarımın çatılmasına sebep oldu. Jack'in şu an azraille karşı karşıya gelmesinde onun düşmanlarının parmağı vardı ama Maksimos sanki hiç birşey olmamış gibi sert bir şekilde öylece karşımda dikiliyordu. Elimle ameliyathane kapısını işaret ederek konuşmaya başladım.
'İçeride yatan adam benim ailem. Benim kardeşim, benim abim. O bizim yüzümüzden orada Maksimos. Senin şimdi bana ayakta durma demek yerine, ortalığı tozu dumana katıyor olman gerek...'
Sözlerimle beraber Maksimos'un gözlerinde büyüyen öfkeyi görmeme rağmen geri adım atmadan konuşmaya devam ettim.
' Jack için birşey yapmayacaksan, o vakit bu görevi ben üstlenirim. Sen bana kendin söyledin, hatırlamıyor musun? Canını yakanın, canını alırım demiştin...'
Elimi göğsüme bastırdım,
'Çok canım yanıyor Maksimos, hemde çok. Ne olur Jack'e birşey olmasın. Ne olur oda beni bırakmasın...'
Maksimos elimden tutup beni kollarının arasına çekip sıkıca sarılırken gözyaşlarım sonunda iflas bayraklarını çekmişti. Hıçkıra hıçkıra ağlamaya başladığım da ne kadar uzun süredir kendimi tuttuğumu anladım. Birkaç saat sonra ameliyathane kapısı açılıp doktorlar gözüktüğünde kalbimin adeta biri tarafından sıkıldığını hissettim. Derin derin nefesler alıp, ellerimi yumruk haline getirip sıktım. Bu denli stres yapmak belki benim halimde biri için doğru değildi ama şu an neyin doğru neyin yanlış olduğunu düşünecek halde değildim. Tek bildiğim şey Jack'in iyi haberini almaktı.
