Yüreğinde ki ateşe düşüp kavruldum. Küllerimden yeniden doğmayı bekliyorum...
💫eftelya-fettah
"İhanet affedilmez!" demişti bunu bilerek ona ihanet ettim! Ona ihanet ederken, kendi ölüm fermanımı da imzalamıştım. Beni affet diyemeyecek kad...
Bembeyaz uzun hastane koridorunda korkuyla bakışlarımı gezdirirken, üstümde ki uzun beyaz elbise yerde sürünüyordu. Ayaklarımın çıplak olması yüzünden kaşlarım çatılmıştı. Neden burada olduğumu bir türlü anlamıyordum sadece çok korktuğumu hissediyordum. Koridorda yürüdükçe sanki sabit bir şekilde yerimde kalıyordum. Bu durum beni daha da korkutmaya başlamıştı. Birden koridorun başında bir sedye ve beyaz önlüklü bir Adam gözüktü. Adamın yüzünde beyaz bir maske vardı. Dikkatimi Adamdan çektiğimde bakışlarım sedyede yatan bir bedenin olduğunu yeni kavramıştı, sedyede ki bedeni kapatan Kocaman beyaz örtü beni huzursuz etti. Sedye tam önümde durduğunda, doktora bakışlarımı çevirdim.
'O kim?'
Gayet titrek ve ağlamaklı çıkan sesim, beni bile korkutmuştu.
'Üzgünüm ama onu kurtaramadık!'
'Kimi kurtaramadınız? O sedyede yatan kim?'
Endişe ve birazda öfkeyle yönelttiğim sorunun cevabını alamazken, sedyeye yanaşıp titreyen ellerimle çarşafın bir ucunu tutup yavaşça açtım. Sedyede yatan bedenin Maksimos'a ait olduğunu gördüğümde korkuyla geriye çekilip çığlık attım.
'Haayır!'
Korku içinde yataktan sıçrarken, bakışlarım hafifçe aydınlanmış odanın içinde gezindi. Maksimos'u görememenin verdiği etkiyle ağlamaya başlarken, bacaklarımı yataktan sarkıtıp elimi karnıma koyarak sakinleşmeye çalıştım. Elimin tersiyle gözyaşlarımı silip, yataktan kalktım. Banyoya girip yüzüme birkaç sefer su çırpıp bakışlarımı aynadaki solgun simama diktim. Göz altlarım ağlamaktan kızarmış yüzümün rengi hafifçe sarıya çalınmıştı. Banyodan çıktığım da bakışlarım direk dağınık yatağa kayarken, Maksimos geldi aklıma. Uyuduğum gibi çekip gitmiş miydi? Bu denli kırgın mıydı? Uyuduğum gibi çekip gidecek kadar mı kızgındı?
Odanın kapısını açıp sessizce koridorda ilerlerken, kendimi her zamanki gibi kütüphaneye attım. Bakışlarım kitaplar üstünde gezindi. Odada bulunan koltuğa oturup bacaklarımı karnıma çekip çenemi dizime dayadım. Okumadan bile sadece kitaplara bakarak, rahatlamak ne garipti. Çenemi dizimden ayırıp başımı dizime yaslayıp yüzümü kapattım. Aklıma üşüşen kabusun kötü anları kalbinin ritmini arttırırken, içimi çektim.
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
