Yüreğinde ki ateşe düşüp kavruldum. Küllerimden yeniden doğmayı bekliyorum...
💫eftelya-fettah
"İhanet affedilmez!" demişti bunu bilerek ona ihanet ettim! Ona ihanet ederken, kendi ölüm fermanımı da imzalamıştım. Beni affet diyemeyecek kad...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Vote ve yorumsuz geçmek yasak!
Korkunun ecele faydası yok derler, bu yüzden olsa gerek korkumu hep arka plana atıp cesur pozu vermişimdir. Ama cesur pozu veremiyorum çünkü korkuyu iliklerime kadar hissediyorum şu an! İçimden Jack'e birşey olmasın diye dua ederken, nereye götürüldüğüm hakkında en ufak bir fikre sahip değildim.
Adamlar kısaca yüzüme bakıp tekrar başlarını çevirdiler.
'Ay haspama bak sen. Beni tınlamıyor.Hem kaçırıyorlar hemde konuşmuyorlar.'
Ön tarafta oturan iki adamın bakışları dikiz aynasından bana kayarken konuşmamı anlamadıkları için böyle garip baktıkları anlamak zor olmuyordu. ''keşke telefonumuz yanımızda olsaydı, polisi yada Simon'u atardık."
İç sesin mantıklı sözleriyle derin bir nefes çektim içime. "Ama Maksimos'u unutmamak gerek! Simon bize yardım etmek istese de maksimostan habersiz birşey yapamazdı."
Bu sefer gözlerimi devirdim. Cidden maksimos başıma gelenleri öğrenseydi bana yardım eder miydi ki? Hiç iç sesin cevap vermesine izin vermeden direk sorumu kendim cevapladım.
'tabiki hayır!'
'kes sesini! Delirdin mi? Kendi kendine konuşuyorsun.'
Adamın sert sesiyle çenemi kapatıp yerime sindim. En azından beni götürdükleri adamla yüzleşene kadar sesimi çıkarmasam iyiydi. Araba durup adamlar beni kollarımdan çekiştirerek geçen sefer geldiğim mekana doğru sürüklediklerinde zoraki şekilde yutkundum. Filing olayından bu kadar çabuk kurtulduğumu sanmakla hata etmişim.
Mekana girdiğimiz gibi o gece yaşadıklarım gözlerimde bir film şeridi gibi geçti. Ölmekten korkan biri sayılmazdım, fakat şimdi ölmek istemiyordum helede yaşamak için bir umudum varken... Adamlar kolumdan tutup üst kata doğru beni yönlendirdiklerinde bedenim buz gibi oldu. O odada bir ceset bırakmıştım. Midemin kasıldığını hissediyordum ve her an kusabilirdim. Odanın kapısında birkaç koruma duruyordu, bakışları üstümde gezinip yanımda duran bir korumaya döndü.
'Beyefendi içeride bekliyor, geç kaldınız ve sinirli!'
Yanımda ki korumanın gözlerinde ki korkuyu net şekilde okuyordum. Odanın kapısını açıp beni resmen içeriye fırlatarak atarken dengemi son anda sağlayabildim. Başımı kaldırdığımda geçen sefer Filing'in oturduğu koltukta 50'lerin ortasında ama oldukça karizmatik duran adamla göz göze geldik. Yüzünde ki ifadeden benden nefret ettiğini net şekilde söyleyebilirdim. Korumaya doğru bakışlarını çevirirken, odanın ortasında öylece dikilmiş bekliyordum.
