Author's POV:
Kung sa ibang school ay acquaintance part or JS Prom sa Divine University iba. Taon-taon ay may ganitong nangyayari. At iba pa for JS Promenade dahil sa Valentines lang 'yon. Testimonial Dinner is a celebration or feast where only the students and parents are allowed to be part of the event, and no outsiders allowed. Hindi lang kasi discipline, academics and sports and pinagtutuunan ng school kundi pati na ang relationship ng students to their parents. This event, the Father Director used this to express how thankful and blessed the students are, to their parents or guardians. Dito, maghahanda ang mga mag-aaral ng mga regalo and flowers as a gratitude gift sa nga magulang nila. Kaya sa araw na ito, dinala nga ng mga students ang kanilang Mama for boys and Father for girls pero pwede din namang both.
Myrh's POV:
Ako yung tipo ng very open sa family. To my rants, sickness at kahit sa mga kinakatakutan ko. I used to be dependent to them when it times of emotions. Kaya sobrang saya ko kasi at last, Testimonial Dinner na. Hindi ako mahilig sa mga parties or like gatherings, pero 'di ko maiwasang maexcite kasi in this simple event, maipakita ko naman kung gaano ako kasaya na sila ang naging magulang ko. Na salamat sa Diyos dahil ipinagkaloob niya sakin ang mga magulang na tulad nila Mom and Dad.
Lyle's POV:
I know, Princess is very excited and happy about this event. Eto kasi ang pinakapaborito niyang fairs ng school. Very close siya sa amin to the point na lagi siyang open kila Mom and sakin which is my opposite. Hindi ako mahilig magsabi ng nararamdaman or problema sa kanila. Hindi dahil sa nahihiya ako pero ayukong maging pabigat o pasanin sa kanila. I'm a man, and I should be tough. I know, alam nila ang ganitong ugali ko. Kaya kapag napapansin nila na there's something wrong about me, hindi sila nagdadalawang-isip na kausapin ako na magsabi lang sa kanila if hindi ko na kaya at kung kailangan ko ng kausap which makes me so lucky to have them. And I'll never wish anything but a happy and safe life for all of us.
Mheidel's POV:
This school is really something. We used to celebrate or have an occasion only at February, and it's a promenade. I can't deny that we are not that close to our parents even my friends. Of course, having a very busy and workaholic parents, I don't think we have a time like this nor they have a time to attend this kind of school fairs. And it feels so great that of all school that I've entered, this is the uniquest one. A discipline student, friendly, religious and family-centered persons. And I know, we'll be the only one that will attend the celebration without our parents. Its sad to say but, I'm hoping that they could come even though it's impossible to be happen.
Author's POV:
Bagaman totoong namamangha at masaya ang mga bisitang estudyante pero may lungkot sa kanilang kalooban dahil ni minsan hindi nila naranasang mabigyan ng oras ng kanilang mga magulang. Naging magkakaibigan kasi sila dahil sa makakasusyo din ang kanilang mga magulang sa business kaya ano pa bang aasahan sa mga negosyanteng magulang? Walang oras sa kanilang pamilya. Na para sa kanila ay sapat na ang perang binibigay nila sa mga anak ngunit hindi pala. Kundi kalinga, pag-aalaga at oras ng mga ito ang kanilang gusto. Hindi kasi lahat ng bagay ay naibibigay ng pera.
Pero kahit na ganon, alam nilang malabong makarating ang kanilang mga magulang ay umaasa sila. Na sana ay makadalo sila. Baka kasi mainggit lang sila ng sobra sa mga estudyanteng may mga magulang na kasama at kasayaw mamaya.
FastForward
"Princess, are you done? Come on!" - Kuya. Nasa kwarto kasi ako nag-aayos. Cocktail kasi kami while kila Kuya is formal. I wear a tube cocktail with the color of fire. Yung orange siya but with the touch of red kaya mas naging intimate yung dating. And I wear heels na katulad din ng kulay. Pinasadya kasi yun dahil may friend si Mom na designer kaya pinagawan niya ako. Then yung hair ko ay katulad ni Cathnese Everdine sa The Hunger Games. Nakalugay siya pero nilagyan ng gel para tumigas. And yung make-up ko is simple lang. Minsan kasi nangangati ako 'pag masyadong makapal.
BINABASA MO ANG
That Wattpad Author Is Mine (COMPLETED)
Novela Juvenil#plagiarism is a CRIME PROLOGUE True love? Wala 'yan sa totoong buhay, nasa libro lang. That's why I prefer writing than giving my time to pointless things. Hindi naman sa bitter ako pero that's reality. I also love reading. It helps me to go beyond...