That Wattpad Author Is Mine (COMPLETED)

Disappearance II

Author's POV:

Nagulat ang nga estudyanteng nakapaligid sa dalaga ng napaluhod itong humagulgol at nabitawan ang selpong hawak-kawak dahilan upang mabasag ito ng tuluyan.

"No! No! No!!!!" - sigaw pa nito na mababakas ang lungkot at sakit sa kanyang tinig. Nataranta ang gurong nakaatas sa kanila sa oras na iyon lalo na ng mawalan ito ng malay.

"Iha. Ms. Stanley. Wake up! Fetch Mr. Mendez and call the school's doctor. NOW!" - abot-kabang utos nito sa mga mag-aaral na agad namang tumalima ang mga ito.

Pag-aalala ang makikita sa loob ng apat na sulok ng silid na iyon. Hanggang sa may marahas na nagbukas ng pinto ng classroom na iyon. Ito ay ang mga estudyanteng opisyal ng nag-aaral doon at humahangos namang tumakbo ang binatang Mendez at agad na binuhat ang dalaga at lakad-takbo ang ginawa nito habang napahinto naman ang mga estudyanteng naglalakad sa pasilyo. Pag-aalala at pagkagulat ang mababakas sa bawat mukha ng mga ito. Pagkasakay nito sa dalaga ay agad niyang pinaandar ang sasakyan na animoy hinahabol ni kamatayan.

*Hospital*

"Nurse! Tend my baby!" - agad na sigaw nito pagkabukas ng pinto ng sasakyan habang buhat ang dalagang walang malay at nakalaylay ang mga kamay na animoy wala ng buhay.

"Baby, please. Don't leave me. I can't afford to lose you." - nasambit nalang ng binata at may munting luha ang kumawala sa mga mata nito. Tinawagan na rin niya ang mga magulang ng dalaga. Pati na ang kapatid nitong si Lyle pero cannot be reach ito.

Mirabella's (Myrh & Zhiel's mom) POV:

My body is numb and my tears are still flowing. I was busy in our company when my son's coach called me and said that their plane crushed. Some of them got injured, died, but my son. They said he was one of the dead one because they can't find his body but there's an unknown burned body found.

I know, and I can feel that my son is alive. Its fuzzy that he's still alive on the crashed, but I'm hoping. He can't just leave us, no. I called my daughter but I got worried because I heard her cried until the line ended.

*Phone Rings*

I shakingly held my phone only to find out that Zhiel is calling, my daughter's boyfriend.

"M-mommy, we're here in the hospital. Baby passed out." - he said.

*Bogssh*

"Love! What happened?" - my husband.

"O-our son. H-hes gone, love. *cries* I don't believe them, o-our son is b-brave and tough." - I cried.

I feel he loosen his clasp. I heard him cried and hugged me tight. Why is this happening to our family? Why? Why my son? Of all people, why him?

Myrh's POV:

Iyakan at impit na hagulgol ang nakapagpagising sa akin. Gising na ang aking sistema ngunit ayaw ko pang magmulat ng mga mata.

"*sobs* Bakit siya pa? Sobrang bait niyang tao. Huhu."

"Hello Detective Villanueva. Please check the whole place where the plane crashed. Now."

"Police Officer Cruz. Please search the whole place and find any sign of my son."

"Damn. I still can't believe this. He's a great man. I know, he's still alive."

"Hindi niya hahayaang mamatay siya ng ganon-ganon nalang."

"Dad. Please I need your help. Tell to uncle John to find my friend's body. The plane crashed that happened in LA. Thanks Dad."

"Mom. We need your help and your friends. About our friends who was one of the passengers in a plane crashed in LA."

Bumalik na naman ang lungkot at bigat na nararamdaman ko. Kahit nakapikit ay nararamdaman kong nanunubig na naman ang aking nga mata. I turn my back to them and silently cry.

Kuya. Please, this is joke, right? Kuya please. I can't. Wake me up in this nightmare. You promise. You'll be back with your trophy. How about our promises, dreams? Please, don't do this.

Ikaw yung kasangga at kasama ko sa lahat. Wala ng maghahatid-sundo sakin. Wala ng magpapatahan sakin 'pag umiiyak ako, wala na yung taong proud na proud sakin. Ang laging bumibili ng pagkain ko, humahalik sa noo ko at higit sa lahat. Wala na akong kuya.

Kuya naman eh. Hindi na kasi 'to magandang biro. Bakit kasi kailangang maging ganito? Sana, sana pinigilan balang kita. Sana sumama nalang ako sa airport para magbago ang isip mo, edi sana nandito ka pa. Kasama namin.

Katahimikan ang narinig ko sa aking likuran kaya dinig na dinig ang aking hikbi at hagulgol.

Ang sakit, sakit. Hindi ko matanggap. Masakit ang makitang masaya ang mahal mo sa iba pero mas masakit ang mawalan ng isang pinakamahalagang tao sa buhay mo. Yung taong nasanay kana sa presenya niya, taong naging nandyan para sayo at protektahan ka.

"A-anak." - mom.

Gustong-gusto ko silang harapin pero wala akong lakas. Tila'y isa akong kandila na nauupos ang katawan malaman na wala na ang kuya ko. Wala akong maramdaman kundi ang sakit sa aking puso at bigat nito na animoy binagsakan ng isang mabigat na bagay.

Naramdaman ko nalang na may yumakap sa akin at hinalikan ng paulit-ulit ang aking ulo.

"Princess. *sobs* your Kuya. He's gone. *cries*." - nagpanting sa aking tenga ang sinabi ni mommy.

Umupo ako habang humahagulgol.

"No mom. Kuya is alive. Buhay siya! Nagsisinungaling lang sila! Alam ko, at ramdam ko na buhay pa siya. Nangako siya sa atin na babalik siya agad, nangako siya sakin. Huhu. Tinutupad niya lahat ng pangako niya. *hik* sabi niya, iuuwi niya ang panalo. *sobs* ililibre niya pa ako. Sasamahan niya pa ako sa school, aabutin pa namin a-ang mga pangarap namin mom. Bubuo pa siya ng pamilya. *hik* nangako siya. Nangako siya mom. At hindi ako susuko na magdasal at umasa na babalik siya, na-na b-buhay pa siya." - hagulgol kong sagot.

Agad nila akong niyakap ni Dad at pinatahan.

Kuya, asan ka na ba kasi? Balik ka na. Sabi mo ayaw mo akong nasasaktan, sila mom at dad. Pero heto kami ngayon. Umiiyak ng dahil sayo.

*Crashed Place*

Pinuntahan namin ang lugar na pinangyarihan ng aksidente. Isa iyong lugar na may kabahayan at nangyari ito sa malapit na hindi kayabungang gubat.

Nang makita ko ito ay mas lumakas ang paniniwala kong buhay pa ang kuya ko. At napag-alaman ko ding dito pala nakatira sila Bal. Nabisita namin ang kanyang pamilya pati narin sila kuya Darryl. Hindi namin naabutan ang nakababatang kapatid niyang babae dahil nasa school daw ito. At medyo naman gumaan ang pakiramdam ko na makitang nakikipagtulungan sila upang mahanap ang kuya ko.

"Dude, where are you. My baby is so sad and grieve because of you. Sabi mo 'wag ko siyang papaiyakin pero ikaw naman ang gumagawa. Balik kana. Miss kana namin." - Bal. At niyakap na ako na tinugunan ko naman. I look at mom at dad, lungkot, dalamhati at umaasa. Yan ang makikita sa kanila ngayon. Kaming lahat, umaasa. Sana, sana buhay pa siya. Dahil hindi ko matatanggap na tuluyan na siyang lumisan. Na iniwan niya na kami.

Keep reading (#^.^#)

P.s. Huhu. Honestly, ang bigat ng pakiramdam ko nung sinusulat ko 'to. Ramdam ko kasi eh. Sinusulat ko kasi siya habang nagp-play yung kantang Sa Kabilang Buhay. Naiyak ako.ಥ~ಥ.
Anyway, enjoy po...