Bloody Court

• part 17 •

ممنون از همراهیتون تا به اینجای کار.
پارت یک‌ رو صدتایی نکردینا حواسم هست :) منم‌ مجبور شدم یه بخش مهم این پارت که تیکه ی آخرش و اسمات اصلی این قسمت بود رو بذارم واسه پارت بعدی :)
خلاصه که امیدوارم تا اینجای کار لذت برده باشین از داستان .
شاید کامنت هاتون برای این‌ پارت مقداری از غم ایگنور شدنم رو کم کنه...
ماچ بهتون .
__________

پارت هفدهم
" جایی میانِ قلب من "

برای شور و اشتیاق داشتن زیادی پیر و خرفت شده بود .

رگ پشت پاش که نفسش رو به شماره مینداخت قدم برداشتن رو براش عذاب آور می کرد .

درد رو نادیده گرفت و ترجیح داد پای راستش رو روی زمین بکشه و تظاهر کنه مشکلی پیش نیومده .

به در بزرگ اتاق رسید .

چطور همه چیز این دربار انقدر سلطنتی و شاهانه به نظر می رسید؟

دوباره اون تنفر قدیمیش بیدار شد .

توی چهره اش چیزی تیره و سرد جون گرفت و برای چند لحظه دردش رو فراموش کرد.

از تک تک ستون های این دربار و داشتن پست و مقام فراری بود اما انگار سرنوشت مجبورش می کرد روح آزاده ی خودش رو به سلابه بکشه و بارها به اینجا بیاد .

بخاطر برادرزاده ای که رنج کشیده و حالا سزاوار فداکاری های جوهاست.

بخاطر مهم ترین لرد تاریخ دربار روز که حتی نگاهش جوها رو تا مدت ها زیر تیغه ی متاثر شدن می برد .

دستگیره ی در رو پایین داد و وارد اتاق مجلل و بزرگی شد که ظرافت و دقت از دیوارهاش می ریخت .

این اتاق ...

برای لحظه ای قلاب های نامرئی که لب هاش رو از دو طرف می کشیدن تا ظاهری خوشحال همراه با لبخند شیرین پیدا کنه رها شدن.

اتاق دوران بچگیش بود و چطور نتونسته بود همون لحظه ی اول به یاد بیاره ؟

همه چیز اتاق تغییر کرده بود ولی هنوز هم می تونست خود بچگی هاش در حالی که گوشه به گوشه ی این اتاق کز می کرد و ناخن هاش رو از روی استرس می جوید ببینه .

جوهایی که زیر پنجره می شست و دست هاش رو تاب می داد و به نیرویی که بین بند بند انگشتهاش می چرخید ، زل میزد.

با تمام اینها حضور اون پسر روی تخت بزرگ و سفید حقیقت الان رو توی سرش می کوبید .

اینکه حالا ، اتاق متعلق به سهونه .

جلو رفت و دست هاش رو توی جیب شلوار پارچه ایش گذاشت و از رو به رو ، به صورت غرق خواب پسر خیره شد .

موهای مشکی پرکلاغیش روی پیشونیش ریخته و رگه های قرمز محوی روی ترک های لبش خودنمایی می کردن.