Zwaard van de dageraad [Wattys2021 Winnaar] ✓

Hoofdstuk 22

De gildeceremonie was altijd een hele gebeurtenis op zich. Het was de dag waarop de gevaarlijkste moordenaars van het land zich verzamelden op één plaats. De enige reden waarom dat niet uitliep op een gigantisch bloedbad, was doordat al die moordenaars gezworen broeders en zusters waren. Iedereen die binnenkwam werd geïdentificeerd. Zeker nu, met de dreiging van de Caecitas die steeds prominenter werd, was het belangrijk om er zeker van te zijn dat we geen vreemdelingen binnen lieten. 

Tijdens de ceremonie werden nieuwe leden ingezworen. Dat gebeurde niet alleen met een bloedeed, maar ook met een demonstratie van hun verworven vaardigheden. Het was de dag dat de rekruten hun gildemes kregen, een wapen dat gesmeed werd door de beste smeden van ons land. Het was het enige wapen wat rekruten kregen. De rest moesten ze zelf aanschaffen. En met het aantal mensen wat we door een jaar heen verloren, begreep ik heel goed waarom Jorah niet zoveel wapens wilde financieren. 

Zoals altijd vond de ceremonie op een geheime plek plaats die gedurende de week pas bekend werd gemaakt door Jorah en de mensen die door het land heen als zijn rechterhand functioneerden. Dit jaar was het een hele gunstige locatie voor de Elite, omdat de ceremonie dit jaar in een vervallen tempel was op slechts een halfuur rijden van de hoofdstad. 

Normaal gesproken kwam het hele gilde bijeen voor de ceremonie. Het was een soort reünie, waar je erachter kwam of de mensen waarmee je ooit getraind had nog in leven waren of niet. Oude vrienden kwamen elkaar weer tegen, oude vijanden legden het weer bij. Steelse blikken werden uitgewisseld en het zou geen ceremonie zijn als er niet een paar mensen met elkaar, al dan niet broederlijk, op de vuist gingen.

Dit jaar waren we met veel minder man dan normaal. Dat had verschillende redenen. Een flink deel van onze mensen bevonden zich nu bij het landhuis, klaar om de aanval van de Caecitas op te vangen. Buiten dat was dit jaar niet gunstig geweest voor onze gelederen. Nog voordat de winter vorig jaar had ingezet, hadden we al meer mensen verloren dan in het gehele jaar daarvoor. 

Ik stopte een losgelaten blonde pluk van mijn haar terug achter mijn oor terwijl ik mij ervan verzekerde dat mijn Elite uniform goed zat. Waar veel leden van het gilde niet de moeite deden om onherkenbaar aanwezig te zijn tijdens de jaarlijkse ceremonie, had de Elite geen andere keuze. De Elite bestond uit sluipmoordenaars die niet alleen over de scherpste vaardigheden beschikten, maar wiens leven ook nog eens vaker dan niet bedreigd werd. Als de vijanden van de kroon het op een deel van ons gilde gemunt had, dan waren wij dat wel. Zeker nu we wisten dat we een of meerdere mollen binnen onze gelederen hadden, was het bittere noodzaak om onze identiteit beter dan ooit te beschermen. 

Het was enigszins rumoerig in de tempel. Er heerste een zekere onrust en ik kon heel goed indenken waarom dat was. Ik zag de afwachtende blikken, ving het nerveuze gemompel op. Er waren maar weinig sluipmoordenaars die rustig aan een van de vele tafels hadden plaatsgenomen. Vanaf de hoofdtafel, die gereserveerd was voor Jorah en de sluipmoordenaars van de Elite - de courtisanes hadden immers maar weinig aan deze ceremonies - had ik perfect zicht op de rest van de hal. De spanning was als een tikkende tijdbom, maar totdat Jorah was gearriveerd, zou er niets gebeuren. 

De tafel van de Elite was al goed gevuld. Ik zat tussen Lorelei en Caelan, die elkaar af en toe moordende blikken toewierpen. De kans was groot dat ze vanavond met elkaar op de vuist gingen. Ze hadden ongetwijfeld nog wel een of ander klein akkefietje uit te vechten met elkaar. Eerlijk was eerlijk, ze zochten vaak niet eens een reden om met elkaar slaags te raken. 

Lorelei had mij gepord toen ze naast mij plaats had genomen, had een keer stevig in mijn knie geknepen. Caelan had een onderzoekende blik over mijn gezicht laten gaan en ik had daarna geweigerd om hem nog aan te kijken. De afgelopen paar dagen had ik maar weinig tijd met de Elite doorgebracht. Ik zou ongetwijfeld nog wel een standje krijgen omdat ik de bijeenkomst van het tweede peloton van vanochtend gemist had.