Zwaard van de dageraad [Wattys2021 Winnaar] ✓

Hoofdstuk 35

Mijn wereld brak in zoveel stukjes dat ik ze niet meer kon tellen zelfs al zou ik de eeuwigheid hebben om dat te doen. Kwam dat door de naam, geschreven in het rood, in bloedrood, op het papier wat in mijn trillende handen lag? Kwam dat door het feit dat al mijn bloed uit mijn gezicht wegtrok toen de realiteit tot mij doordrong? En, drong die realiteit door doordat ik het misschien ergens wel aan had zien komen? Nee. Ik loog. Ik had het niet aan zien komen, en dat maakte het alleen maar pijnlijker. Het kwam door het feit dat er ergens achter mij een deur openvloog. 

Een deur en luid geschreeuw. Dat was de reden waardoor ik mij realiseerde dat dit allemaal een grote leugen was geweest. Een list. Een val. Een groot verraad. 

Er klonken voetstappen achter mij en ik draaide mij met een ruk om. Vier man sterk stonden ze tegenover mij. Het Caecitas logo zo duidelijk op hun uniformen dat ik het niet kon negeren. Het was als een soort schelle gil die de pijnlijke stilte in mijn hoofd doorboorde. 

Mijn reflexen wonnen het van de stortvloed aan emoties in mijn hoofd en binnen een halve seconde lagen mijn messen in mijn handen. Het leek erop dat ik ze toch niet voor niets had geslepen. En hoewel de naderende strijd geen eerlijke zou worden, kon ik ze niet laten zien dat mijn handen op het punt stonden om weer te gaan trillen. 

Ergens hoorde ik de eerste strijdkreten. Ergens hoorde ik mijn naam. Ergens hoorde ik Caelan, hoorde ik de pijn in zijn schreeuw.

Geen van de verborgen gezichten tegenover mij maakte aanstalten om aan te vallen. Prima, dan deed ik dat wel. Degene die het dichtst bij mij stond zou het in ieder geval niet meer kunnen navertellen want mijn mes kende geen genade toen deze door de lucht vloog en zich in zijn gezicht boorde. Het voordeel van de verrassing zou maar één keer werken en die kans had ik in ieder geval benut. 

Mijn vliegende mes was als een rood laken voor een stier. Mijn andere drie tegenstanders stonden opeens op scherp en degene die voor mij het meest rechts stond, vloog, enigszins met tegenzin, naar voren. Zijn aanval was er een die ik zonder moeite wist te pareren. Het was een slappe uithaal, gericht op mijn benen. Zijn handen waren daarom zo laag dat ik, nadat ik voor hem aan de kant was gedanst, mijn resterende mes zonder moeite langs zijn keel kon halen. Hij viel al gorgelend naar voren, nog voordat hij de kans kreeg om een nieuwe aanval in te zetten.

Nog twee te gaan.

De twee wisselden een blik en vielen tegelijk aan. Twee paar aanvallen, twee paar spierbundels die mij naar achteren dreven. Ik wist dat de muur niet ver meer achter mij was. Ik wist ook dat als ik de muur zou raken, ik niet aan ze kon ontkomen. En tenslotte wist ik ook dat ik een van hun slagen moest incasseren, om de ander aan te kunnen vallen. 

Ik koos mijn strategie en liet het mes van de meest linkse van de twee langs mijn zij schrapen en maakte mijn eigen beweging af door mijn mes in de borst van de meest rechtse te boren. Bewegingen die zo scherp, zo onverwacht waren, dat de man alleen nog maar kon schreeuwen terwijl hij naar de grond ging. 

De laatste man keurde zijn gevallen kameraad niet eens een blik waardig en begon uit te halen. Mijn zij brandde en ik was bang dat hun wapens wederom in gif waren gehuld. Als dat zo was dan had iedereen die getroffen was hooguit een halfuur om terug te komen in de barakken. 

Dat was een latere zorg. Ik moest eerst de man voor mij afweren. Een man die heel effectief begon uit te halen. Hij dwong mij in de richting van het bed, schuin naar achteren, waardoor mijn ontsnappingsroutes geblokkeerd werd. Nu mijn messen buiten handbereik waren, moest ik hem af zien te weren met mijn eigen kracht. Ik moest denken. Ik moest zijn patroon herkennen en doorbreken. Moest uit zijn bereik...

Opeens haalde hij uit met zijn vuist in mijn buik, een slag die ik niet aan had zien komen doordat ik zo gefocust was op zijn mes, zo gefocust was op mijn eigen gedachten. Ik klapte dubbel en voelde vrijwel direct zijn mes tegen mijn keel.