Zwaard van de dageraad [Wattys2021 Winnaar] ✓

Hoofdstuk 31

Het duurde niet lang voordat het feest in volle gang was. Iedereen leek de moorden vrijwel direct vergeten te zijn. Op het moment dat de muziek inzette, was het weer als vanouds. Er werd gelachen, er werd gedronken en er werd gegeten. Davina deed zich tegoed aan de garnalencocktails, Gwen klaagde over de hoeveelheid gangen die voor het dessertbuffet kwamen en mijn voeten vonden de dansvloer op het moment dat ik mijn eerste glas wijn achterover had geslagen. 

Hoewel ik mijn twijfels had gehad over het feest, zeker nu er van ons verwacht werd dat we de prins snel zouden doden, duurde het niet lang voordat ik die zorgen enigszins vergeten was. Ik danste totdat mijn voeten pijn deden, waarna ik nog een glas wijn dronk die mijn pijn wegjaagde, om vervolgens weer te dansen. 

Na mijn dans met Lilith had ik ervoor gekozen om naar buiten te gaan. De frisse lucht sloeg in mijn gezicht en ik wist dat mijn luchtige jurk niet voldoende warmte gaf om langer dan tien minuten buiten te kunnen blijven. 

Terwijl ik langzaam de tuin verder in liep, dacht ik terug aan de vorige keer dat ik hier gestaan had. Met Elias, die ik slechts enkele meters verderop zag staan. 

'Het is gevaarlijk om je rug naar de menigte te keren,' merkte ik op toen ik mij bij hem voegde. 

'Een moordenaar loopt niet zo slonzig als jij,' antwoorde hij. 'Bovendien heb je de koningin gehoord. We hoeven ons nergens zorgen over te maken.'

Ik grinnikte. 'Dat is zeker waar. Maar waarom heb ik het idee dat jij dat dan toch doet?'

Elias bleef stil, zijn blik lag op de sterrenhemel, maar ik kreeg het idee dat hij in gedachten verzonken was. Dat was niet iets voor hem. 

'Denk je aan de vorige keer dat wij hier stonden?' 

Dit keer schudde Elias zijn hoofd. 'Nee, bij voorkeur niet.'

Een duidelijke aanwijzing om daar niet over door te gaan. Daar was ik overigens ook niet rouwig om, want zelf dacht ik ook liever niet terug aan onze confrontatie. In plaats daarvan focuste ik mijzelf op hem, op de manier waarop hij compleet van de wereld leek te zijn. 

'Gaat het wel goed?' vroeg ik en ik kon de ernst in mijn stem niet verbergen. 

Elias leek wakker geschud te worden en hij keek nu eindelijk naar mij. 'Sorry. Het is niet belangrijk. Heb jij het niet ontzettend koud?'

Hoewel ik het niet waardeerde dat hij van onderwerp veranderde terwijl ik kon zien dat hem nog steeds iets dwars zat, accepteerde ik het wel. Het had geen zin om aan te dringen, niet bij Elias die zo standvastig kon zijn als zijn vader. Dat, en ik moest toegeven dat ik het inderdaad ontzettend koud begon te krijgen. 

'Nee,' zei ik rustig, 'ik loop heel graag voor mijn gevoel halfnaakt door de tuinen van de koninklijke familie.'

Ik durfde de zweren dat ik geritsel en een gesmoord kreetje hoorde in de bosjes niet heel ver van ons vandaan. 

Elias snoof lachend, en ik wist niet zeker of dat een reactie was op het koppel wat zich verderop ophield of mijn opmerking, maar hij bood zich mijn arm aan. 

'Ik snap echt niet waarom jullie zoveel moeite doen voor één zo'n korte avond,' zei hij, terwijl hij ons heel rustig terug naar de zaal leidde. 

'Geloof me, als wij in een broek en een jasje mochten komen opdagen, dan hadden we dat gedaan,' antwoordde ik met een klopje op zijn arm. 'En nu doorlopen, want anders bevries ik echt.'

Met een iets vlottere pas kwamen we weer binnen, waar de warmte van de grote menigte ons direct tegemoet kwam. Zonder dat ik ook iets kon zeggen, trok Elias ons de dansvloer op en op dat moment wist ik zeker dat er iets mis met hem was. Als iemand liever niet op de dansvloer kwam, dan was het Elias wel. Maar veel tijd om mij daar zorgen om te maken kreeg ik niet want toen de muziek tot mij doordrong begon ik te lachen.