Zwaard van de dageraad [Wattys2021 Winnaar] ✓

Hoofdstuk 23

De dagen na de gildeceremonie vulden zich met hersenloos werk. De geplande moord op de prins leek enigszins op een laag pitje te staan, wat betekende dat er weer ruimte was voor reguliere opdrachten. Omdat ik nog steeds niet de behoefte voelde om de regelmatige bijeenkomsten bij te wonen, vond ik regelmatig een dossier op mijn kamer wanneer ik terugkwam van welke goede reden ik ook had om niet in de barak te zijn. 

Opvallend genoeg kreeg ik alleen solo opdrachten. Kleine, relatief makkelijke opdrachten waarin ik mijn bloeddorst kon stillen. Ik had genoeg achtervolgingsopdrachten gehad. Het werd weer tijd voor een paar ouderwetse moorden. Moorden waarbij ik niet voorzichtig hoefde te zijn, of waarbij ik mijn slachtoffers netjes moest achterlaten.

Dat betkende vaak ook dat ik er zelf niet heel netjes vanaf kwam. Ik had mij teruggetrokken op mijn kamer om de paar kleine wonden die ik de afgelopen dagen had opgelopen schoon te maken. Het was tijdverdrijf, want ik wist dondersgoed dat ik het onvermijdelijke wilde uitstellen. Het doen alsof er niets aan de hand was, teruggaan naar mijn oude leven binnen het gilde. Maar, ik had een goede reden om dat nog net wat langer uit te stellen. 

Vanavond had ik weer een ontmoeting met de prins. Het was de eerste keer nadat ik hem aangeschoten had aangetroffen in zijn kamer. Regald had mij fronsend aangekeken toen hij mij vertelde dat mijn concurrent, degene die volgens hem de rode diamant onder mijn neus weg wilde kapen, contact met mij zocht. Hij had een verzegelde brief aan mij overgedragen en had mij op het hart gedrukt dat ik voorzichtig moest doen. Hij wilde mij immers niet ergens in een goot terugvinden. 

Hij zou eens moeten weten...

Toen ik mijn wonden ontsmet had, kleedde ik mij weer om in mijn standaard uniform en liet ik alles wat mij kon verraden als lid van de Elite achter. Omdat ik stemmen hoorde in de gemeenschappelijke ruimte, schoof ik mijn raam open en glipte ik naar buiten. De regen kwam mij als tientallen koele aanrakingen tegemoet. Het was een welkome verkoeling die al snel ruimte maakte voor een gezonde dosis adrenaline. 

De ontmoeting met de prins was in het bos achter het kasteel. Voor beiden geen al te verre reis, maar het was voor ons beiden een veiligere ontmoetingsplek dan in zijn kamer. Als we samen betrapt werden, een prins die mogelijk de moord op zijn vaders adviseurs, onze opdrachtgevers, beraamde en een sluipmoordenaar die achter de rug van de Elite om mogelijke opdrachten aannam... Het zou er voor ons allebei dan niet goed uitzien. 

Ik had in het bos getraind. Het was een omgeving die ik uit mijn hoofd kende. Ik kende de wandelpaden, de open plekken, de plekken waar mogelijk gevaar op de loer kon liggen. Het bos zat vol geluiden die je liever niet wilde horen wanneer je er in het donker doorheen manoeuvreerde. Het gejank van wolven, het gekraak van takken waar jouw voeten absoluut niet op waren beland, het geritsel in bosjes dichterbij dan je zou willen. 

Het was een tweede thuis. Of misschien derde thuis. De sereniteit van het bos was altijd een welkome afleiding. Het was de reden dat ik iets langer tussen de vredige duisternis wilde ronddwalen dan ik mij kon veroorloven. Daarom koos ik ervoor om van iedere seconde te genieten terwijl ik de open plek naderde.

Aaron was er al. Hoewel hij ook voor kleding had gekozen die zijn identiteit beschermde, herkende ik zijn postuur. En hij mocht dan niet de enige zijn met de bouw van een lange, enigszins gespierde en gracieuze man, iets aan hem straalde wat koninklijks uit wat niemand kon nadoen. Ik deed de moeite niet om mijn voetstappen te verhullen en hij draaide zich naar mij toe toen er een takje onder mijn voet knapte. 

'Je bent er,' zei hij. Een vederlichte onzekerheid omlijnde zijn stem. 

Ik bleef aan de rand van de open plek staan. De regen op de blaadjes was een zoete melodie die resoneerde met zijn stem. Mijn ogen gleden over de bosrand. Onze fragiele samenwerking was nog niet bezegeld en hij kon mij op zoveel verschillende manieren verraden dat ik liever het zekere voor het onzekere nam. De schaduwen waren een veilige plek voor vriend en vijand en ik wilde hier liever zonder mes in mijn rug weglopen.