Zwaard van de dageraad [Wattys2021 Winnaar] ✓

Hoofdstuk 28

De sfeer tijdens de quizavond was anders geweest dan normaal, al was dat alleen al doordat de teams niet allemaal meer dezelfde gezichten hadden. Dat betekende niet dat het er minder competitief aan toe ging. Na flink wat vuile blikken over en weer en de ouderwetse humor, moesten we ons verlies erkennen en eindigden we op de twee plaats. 

Davina had mij een paar keer verontwaardigd aangekeken. Ze kon er niet bij dat ik de hele avond geen druppel alcohol had gedronken. Toen ze eenmaal door had gekregen dat Elias na één biertje ook over was gegaan op iets zonder alcohol, had ze het verlies toegewijd aan het gebrek van sterke drank op onze tafel. Wat overigens een hele vreemde redenering was aangezien ik er zeker van was dat mijn brein iets beter functioneerde zonder alcohol. 

De werkelijke reden voor mijn mindere alertheid had ik verzwegen. Het was de reden waardoor ik een aantal relatief makkelijk vragen foutief beantwoordde. Mijn hoofd was al in het kasteel waar we nu, enkele uren later, doorheen manoeuvreerden. 

Toen ik voor de derde keer bijna tegen een fakkelhouder liep, greep Elias mij bij mijn pols. 

'Let op,' was het enige wat hij mij toefluisterde. 

Woorden waren een luxe. Een luxe die we niet hadden. Iedere fluistering, iedere beweging was er eigenlijk al een teveel. Eerlijk was eerlijk, zelfs een gedachte was al gevaarlijk. 

Ik knikte en trok mijn pols los, waarna we de laatste paar meters van de geheime gang overbrugden. Elias had zijn onderzoek gedaan en het had mij niet moeten verbazen dat hij dezelfde route had uitgestippeld als die ik zelf had afgelegd toen ik de prins midden in de nacht had opgezocht. Wat mij wel verbaasde was dat we de prins op precies dezelfde stoel voor het haardvuur aantroffen. 

Aaron leek dit keer een stuk alerter toen we door de deur, waarvan de sleutel nu niet meer binnen handbereik lag, naar binnen kwamen. Waarschijnlijk had hij ons al gehoord toen ik met een haarspeld het slot had geopend, maar we leken weer niet degenen te zijn die hij verwachtte. 

Nog voordat Aaron overeind kon komen, had Elias de enkele meters die tussen ons in lagen tenietgedaan. Het mes wat hij gedurende die vliegensvlugge beweging had getrokken lag blinkend in het licht van het haardvuur tegen de keel van de prins. 

'Luister,' fluisterde Elias, 'wij zijn hier vandaag niet om een einde aan je leven te maken, maar er zijn mensen die dat graag willen dus vragen we je om één ding.'

Aaron keek met een felle blik op naar Elias. 'En dat is?' vroeg hij met een wonderbaarlijk vaste stem waarin geen greintje angst te bespeuren was.

Zelfs waarvan ik stond kon ik zien hoe Elias wat afwegingen maakte. Zijn blik dwaalde voor een kort ogenblik af naar de dubbele deuren, zijn gedachten volgden zijn blik ongetwijfeld naar de wachters die mogelijk voor de hoofddeuren zouden staan. De kans was groot dat hij zich afvroeg of het zinvol was om hier gewoon de opdracht van de koning uit te voeren. Het zou de gratie van de koning opleveren, maar de furie van Jorah. 

Ik wist voor wie ik meer bang was en schijnbaar had mijn neef dezelfde realisatie. 

'We vragen dat je naar ons luistert,' antwoordde hij en hij haalde het mes van de keel van de prins. 

Er trok een kleine glimlach om de lippen van Aaron. 'En als ik dat niet doe?'

'Dan boor ik alsnog mijn mes door je hart,' kaatste Elias terug met de ijzige uitdrukking die hem de zoon van de koning der sluipmoordenaars maakte. Een prins der sluipmoordenaars, wellicht. 

Maar onze kroonprins leek daar niet van onder de indruk. 'Ik betwijfel het of je dat echt zou doen.'

Ik moest mezelf inhouden om niet de zuchten. Als er iets was waar ik geen zin in had dan was het wel haantjesgedrag. En dat was precies wat zich voor mij plaatsvond, want Elias rechtte zijn rug mogelijk nog meer.