Zwaard van de dageraad [Wattys2021 Winnaar] ✓

Hoofdstuk 34

Caelan werd voorspelbaar. Ontzettend voorspelbaar. Het leek alsof ik tegenwoordig zelfs kon inschatten wanneer hij besloot om zijn reeks te doorbreken met een onverwachte aanval. Ik zag in zijn ogen dat hij zich verbaasde over mijn alertheid, over het feit dat ik vrijwel al zijn aanvallen wist te pareren. Mijn eigen aanvallen waren ook weer scherp en voor het eerst sinds weken voelde het alsof ik weer op hetzelfde niveau was als voor mijn vergiftiging. 

Lorelei overhandigde mij een fles water toen ik klaar was met mijn trainingssessie. Ik glimlachte naar haar en plofte naast Travis in het gras, terwijl ik toekeek hoe Elias het opnam tegen zijn andere nicht. Lorelei zou vrij weinig van hem gaan overlaten en dat leek niet alleen ons peloton interessant te vinden. 

Het was lang geleden dat de Elite het trainingsveld voor zichzelf had gehad. Alleen op dagen zoals vandaag, waarop de wisseling van de wacht zou plaatsvinden, bivakkeerde de koninklijke garde niet op het trainingsveld. De wisseling van de wacht was vergelijkbaar met onze gildeceremonie. Hoewel nieuwe gardeleden niet iemand van het leven dienden te vermoorden op de dag van hun inwijding, kregen ze wel hun zwaard nadat ze benoemd waren door de koning. 

Travis schudde zijn hoofd. 'Die twee houden elkaar niet heel.'

Ik grinnikte. 'Dat is te hopen. Anders zou er niets aan zijn.'

Hoewel Lorelei absoluut een van de sterkste Eliteleden was, bood Elias flinke weerstand. Hij leek zelf ook gewerkt te hebben aan zijn vechttechniek en ik kon aan Lorelei's verhitte gezicht zien dat dat haar niet zinde. Hier en daar werd scherp ingeademd toen ze een flinke klap incasseerde en ik vermoedde dat dit kwam doordat ze zich zorgen maakten om Elias. 

'Ze willen zich bewijzen,' merkte Travis op, die met een scherp oog de bewegingen van de twee observeerde.

Met een frons keek ik naar hem. 'Wat bedoel je?'

Een van zijn mondhoeken trok omhoog. 'Een van hen zal ooit de opvolger worden van Jorah. Elias, Lorelei... Misschien jij wel.'

Mijn frons werd alleen maar dieper. 'Gaat die titel niet automatisch over naar Elias? Hij is Jorah's enige zoon.'

Travis haalde zijn schouders op. 'De titel gaat naar degene die de beste leider is. Degene met geduld, met vaardigheden, met een scherpe blik. Lorelei is sterk, maar haar bloedlust overschaduwt haar rationele verstand.'

Zoals toen in de tempel. Ze had zo graag wraak willen nemen, dat ze ons in een strijd had laten storten die verre van eerlijk was geweest. We hadden ontzettend veel geluk gehad dat we goed getraind waren en dat we het nu konden navertellen. Een ander zou niet zo gelukkig zijn geweest.

'Elias heeft een rationeel verstand, maar zijn vaardigheden moeten gepolijst worden,' ging Travis verder. 'En hij is sentimenteel. Gevoelig.' 

Mijn blik volgde de zijne naar mijn neef. Travis had gelijk. Elias had inmiddels al zo vaak zijn excuses aangeboden. Hij was te lief, te vriendelijk, voor een sluipmoordenaar. Maar dat was alleen wanneer hij zijn masker afzette, wanneer hij echt Elias was. De sluipmoordenaar die in hem huisde was net zo meedogenloos als die van ieder ander hier. Slordig, soms. Maar zeker vaardig.

'En ik?' vroeg ik toen Travis stil bleef. 'Waarom zou ik de opvolger kunnen worden?'

Travis grinnikte. 'Je bent een kuiken. Je komt pas net kijken.'

Kort knipperde ik even. Zei hij nou dat ik een kuiken was?

Toen hij mij aankeek, zag ik de knipoog die hij had bewaard. 'Omdat je familie bent, zou je kans maken op de positie. Maar je moet nog veel leren. Hier...' Hij wees naar mijn hoofd. '... en hier.' Mijn hart.