Zwaard van de dageraad [Wattys2021 Winnaar] ✓

Hoofdstuk 36

Vijf dagen. 

Tenminste, dat was wat ik dacht. De duisternis vertelde mij immers vrij weinig over de wereld die nog ergens bestond. Slaap en bewustzijn vochten ieder moment met elkaar. Mijn wezen besefte niet meer wanneer ze wakker was en wanneer ze hallucineerde. Het was een vreemde toestand die af en toe doorbroken werd door fel licht wanneer een deur open ging. 

De deur ging open als er eten kwam. Ik kreeg twee keer eten op een dag. Dat wilde zeggen dat ik twee keer per dag een blad toegeschoven kreeg. Vaak kreeg ik de kans niet om het soms beschimmelde eten goed te bekijken voordat de deur weer dicht ging. Daarom kon ik niet inschatten wanneer eten eigenlijk niet meer bedoeld was om op te eten. Om die reden belandde mijn maaginhoud regelmatig op de grond.

Alleen de bak, waarin ik werd gedwongen om mijn behoeften te doen, werd geleegd. Eén keer tot nu toe. Alsof dat iets was wat ze vergaten. Daarom hing er altijd een vreemde, zure geur in de muffe ruimte. Hoewel ik daar inmiddels aan gewend was geraakt, waren de mensen die af en toe door de deur naar binnen kwamen dat niet. 

Het was altijd stil. Ik was alleen met mijn gedachten. Met mijn honger. Met het gerinkel van de kettingen om mijn polsen en enkels. Alsof ik een levensgevaarlijk monster was wat in een kooi gehouden werd.

Misschien was dat ook wel zo.

Althans... Ooit was dat zo. Na vijf dagen had ik amper genoeg energie om op te staan. Om de paar meters die mijn kettingen mij toelieten af te leggen. Keer op keer. Het geluid van de slepende kettingen mijn enige vriend. Mijn enige houvast. Het enige geluid waardoor ik wist dat ik wakker was. 

Ik had gelogen. De deur betekende niet altijd eten. Ik hoopte dat het eten was, hoe verrot het ook was. Het alternatief was minder aanlokkelijk. Soms kwam er eten, soms kwam er een naamloze man of vrouw die het nodig vond om naar me uit te halen. Soms met een hand, soms met een knuppel, soms met een mes.

Mijn hand rustte op de bonzende plek op mijn arm. De vorige deur was een vrouw geweest die met een bot mes naar mij had uitgehaald. Ik kon mij haar gezicht niet meer herinneren. Het licht wat zich achter de deur ophield was te fel geweest om tegenin te kijken. Ze was slechts een silhouette. En ik was slechts een schim van wie ik ooit was geweest.

Bij iedere klap, bij iedere stoot, bij iedere vernedering, dwong ik mezelf om mijn hoofd hoog te houden. Ik kon mij geen zwakte veroorloven. Ik wist niet hoe lang ik hier moest blijven. Ik wist niet hoeveel klappen er nog zouden komen. Maar ik kon niet laten zien wat het met mij deed. Wat de stilte met mij deed. 

Hoewel ik wel vaker in benarde situaties had verkeerd, moest dit toch wel het uiterste zijn. 

Wanneer ik wat langer alleen was, herleefde ik alles van die ene avond. Die avond dat het verraad mij had gebrandmerkt. Het verraad had in mij gebrand en voelde als een wond die iedere keer weer opengereten werd. Dat deed ik zelf. Ik kon niet anders. Ik kon niet anders dan denken aan Travis, Elias en Caelan. De pijn, de afschuw, de ontzetting. Het viel allemaal in het niets bij de onzekerheid die ik voelde. Onzekerheid die knaagde, omdat ik niet wist of ze die avond overleefd hadden. En als ze waren gestorven, dan was dat mijn fout geweest. 

Dat verdiende ik. Zij niet, ik wel. Ik verdiende ook elke klap, iedere stoot, iedere vernedering. Het was mijn verdiende loon. 

Mijn hoofd rustte tegen de muur achter mij en ik wist niet of ik mijn ogen open of dicht had. Zelfs als mijn leven er vanaf zou hangen, zou ik nog niets zien. Het was een betere straf dan welk gif dan ook. Want wat de prins had ingespoten was óf niet hetzelfde gif geweest als wat mij in de tempel had getroffen óf ze hadden hier een ijzersterk tegengif. Ze konden mij niet lang bewusteloos hebben. Ik was niet leuk om te martelen als ik niet wakker was.