Zwaard van de dageraad [Wattys2021 Winnaar] ✓

Hoofdstuk 32

Het geluid van de feestende menigte achter de muur was het enige wat er nog klonk. Hoewel het niet de eerste keer was dat Aaron mij een voorstel deed, voelde ik aan zijn spanning dat er dit keer meer op het spel stond. Zeker toen hij nadat hij zijn woorden had uitgesproken meer spijt dan zelfverzekerdheid liet zien terwijl hij overeind kwam en naar de kast tegen de muur liep. 

'En wat mag dat voorstel zijn?' vroeg ik, terwijl ik mijn rug tegen de kussens van de stoel liet ontspannen. Het feit dat hij zich zorgen maakte, betekende dat ik wat meer macht toegeschoven kreeg. 

Aaron toverde twee glazen uit de kast en niet veel later volgde er ook een fles wijn. De kostbare wijn waarvan hij mij een fles had meegegeven. Een fles die na een dag ook al leeg was, zonder dat één van mijn pelotonleden daar iets van had meegekregen. Aaron schonk de twee glazen vol en overhandigde er een aan mij. 

'Ik neem aan dat je dit keer geen nee zegt?' 

Hij had gelijk, want mijn hand lag al om het glas voordat hij zijn zin had afgemaakt. Dit keer hoefde ik mijn identiteit niet meer te beschermen. Ik was zichtbaar. Livia was zichtbaar. 

'Wat is je voorstel?' herhaalde ik. 

Een van zijn mondhoeken trok lichtelijk omhoog, al was deze minimale glimlach na een fractie van een seconde ook weer verdwenen. Hij schoof een van de gewone stoelen, een simpel exemplaar in vergelijking met de luxueuze stoel waarin ik mij gesetteld had, naar achteren en ging snel zitten. 

'Ik heb een voorstel voor de Elite,' zei hij. 'Je vertelde dat je mij niet dood wilde.'

'Streel je ego niet teveel, prins,' zei ik. 'Ik sprak namens het volk.'

Opnieuw die kleine glimlach die door de spanning brak, die de spanning enigszins leek te verdrijven. 'Goed. Het volk wilt mij niet dood, omdat ik een betere toekomst kan beloven dan mijn vader. Ze zien mij liever op de troon dan mijn vader.'

Mijn hand verstrakte iets om het glas. 'Ik heb zo'n idee waar dit heen gaat.'

'We vermoorden mijn vader,' zei Aaron zonder te blikken of te blozen. 

Heel kort stokte mijn adem. 'Goed, ik weet zeker waar dit heen gaat.' Ik zette mijn glas op de tafel. 'Waar jij nu om vraagt is hoogverraad. Dat kan de hele Elite uitroeien.'

Hij knikte kort. 'Ik weet wat ik vraag, maar denk het je in... Als de Elite mijn vader doodt, weten we zeker dat het Crapuul district veilig is. Dan weten we zeker dat de slavenhandel stopt. Ik weet niet waarom je zo begaan bent met de rest van het volk, maar ik weet dat jij je daarmee bezighoudt. Dat vind jij belangrijk.' Hij boog zich wat naar voren. 'En wat zou er gebeuren als ik dood zou gaan? Wie komt er dan op de troon? De toekomst van de Elite is onzeker als de lijn bij mijn vader eindigt.'

Mijn nagels krasten zachtjes langs de voet van mijn glas. Wederom had hij gelijk. Het vuur wat in zijn ogen brandde, was het vuur wat bij de koning een lang geleden gedoofd was. De wil om te vechten voor wat goed was. Niet alleen voor hem, maar voor iedereen. Dat was de troonopvolger die we nodig hadden. Dat was de troonopvolger die voor het begin van de zomer dood zou moeten zijn. 

'Livia,' zei hij zachtjes, doordringend. Mijn naam uit zijn mond horen veroorzaakte een rilling over mijn rug. 'Ik weet wat ik vraag. Maar de reden dat ik nu niet dood ben, is omdat jullie twijfelen. Ik wil je vragen om dit te overwegen, om dit te bespreken.'

Ik keek hem aan. Lang, overwegend, aftastend. Het was een impulsief idee. Als ik dit bespreekbaar zou maken met Jorah, dan moest ik uitleggen wat ik de afgelopen paar weken gedaan had. En hoewel het plan van de prins mij veel meer aanstond dan het plan van de koning, kon ik Jorah niet vertellen wat ik gedaan had. Dat ik zijn vertrouwen beschaamd had, omdat hij dat bij mij ook had gedaan. Verraad voor verraad, zo had Aaron het genoemd. Maar zo kon ik dat niet aan Jorah vertellen.