Zwaard van de dageraad [Wattys2021 Winnaar] ✓

Hoofdstuk 2

Met een grom zakte ik neer op de grote, veel te dure fauteuil die tegenover het bureau van Jorah stond. Ik rolde met mijn schouders, legde mijn dossier op het bureau en keek naar mijn oom, die een vragende wenkbrauw optrok. Het was een blik die een verklaring eiste, niet eentje die ernaar vroeg. 

'Begin er maar niet over,' sprak ik nors, zijn eis afwimpelend. Daarna gebaarde ik naar de sluipmoordenaar die op de de stoel naast mij zat. 'Is dit een familiebijeenkomst?'

Elias begon te grinniken. 'Soms vraag ik me af waarom we jou er nog niet uitgeknikkerd hebben.'

Ik sloeg mijn blonde krullen over mijn schouder, leunde naar hem toe en keek hem lieflijk aan. 'Ik hou heel veel van je, Elias.'

Dat was niet helemaal gelogen. Elias Castillo. Hij was vijf jaar ouder dan ik en tikte binnenkort alweer de 25 jaar aan. Charmant, slim en hij zag er op een of andere manier altijd nonchalant uit. Het was alsof hij totaal geen moeite deed om zijn korte donkerblonde haar of zijn moderne kleding in model te brengen. Elias was altijd de nuchterheid zelve, altijd geduldig. Tijdens een bizar ongeluk waren we er ook nog eens achter gekomen dat hij een hele hoge pijngrens had. Goede vaardigheden voor de opvolger van de koning der sluipmoordenaars. Buiten dat hij Jorah's enige zoon was, was hij ook mijn enige neef. Het was totaal geen liefde op het eerste gezicht geweest, maar inmiddels deelden we een diepe band.

Elias stak zijn arm uit, gaf mij een intense blik met zijn bruine ogen en klopte mij op mijn hoofd. 'Ik ook van jou, Liv.'

Jorah sloeg ons onbewogen gade. 'Soms zou ik wensen dat we terug konden naar de dag waarop het enige wat jullie voor elkaar voelden diepe haat was,' verzuchtte hij. 'Het was een grote fout om jullie in hetzelfde peloton te plaatsen.'

'Dit is onze wraak omdat we niet in het eerste peloton geplaatst zijn,' zei Elias die lachend weer rechtop ging zitten.

Ik volgde zijn voorbeeld. 'Precies.'

'Het tweede peloton is mij anders veel dierbaarder,' zei Jorah met een opgetrokken wenkbrauw. 'Vergeet niet dat ik zelf ook eens deel uitmaakte van hetzelfde peloton dat jullie nu helemaal naar de klote werken.'

Met enige verontwaardiging sloeg ik mijn benen over elkaar. 'Wij werken het helemaal niet naar...'

Jorah sloeg een oud dossier open en daarmee legde hij mij het zwijgen op. 'Jullie duo-opdracht van afgelopen week...'

'In mijn verdediging,' begon Elias, 'ik heb geprobeerd om haar te stoppen.'

'In mijn verdediging,' viel ik hem in de reden, 'ik heb nergens spijt van.'

Elias keek mij met een grijns aan. 'Jij weet de helft van de tijd niet eens waar je spijt van zou moeten hebben en zou je fouten nog niet toegeven wanneer het harde bewijs je op een presenteerblaadje wordt voorgehouden.'

Ik wees naar hem. 'Dat... is zeer zeker waar.'

Jorah sloeg met zijn vuist op de tafel en sprak stellig: 'Ik ben serieus.'

Elias en ik hielden wijselijk onze mond terwijl we ons tot Jorah richtten.

'De opdracht was, en ik lees het hier zoals het door de opdrachtgever is opgegeven, het toebrengen van emotionele schade,' zei Jorah. Een mix van irritatie en woede was in de lucht voelbaar. 'Zorg ervoor dat Micah Gaston zijn gezicht de komende twee maanden niet meer laat zien zodat de promotie van Alastair Gracia niet belemmerd wordt.'

De Elite diende voornamelijk de kroon, maar nam ook opdrachten aan van de raad der adviseurs, ook wel de Eerste Raad. De Eerste Raad bestond uit een selecte groep mannen en vrouwen die als de vertrouwelingen van de kroon konden worden gezien. Zowel Micah Gaston als Alastair Gracia waren in de race voor een positie in de Tweede Raad, een grote groep knappe koppen die een eerste beslissing namen bij staatszaken voordat de Eerste Raad zich daarover zou buigen, en blijkbaar genoot Alastair de voorkeur van een van de huidige Eerste Raadsleden. De koning hield zich zelden bezig met promoties en degradaties, waardoor de Eerste Raad regelmatig het heft in eigen handen nam.