Zwaard van de dageraad [Wattys2021 Winnaar] ✓

Hoofdstuk 24

Victor Sarasti en Nela Montes. Dat waren de namen die de prins rood onderstreept had. Twee raadsleden die de prins uit de weg geruimd wilde hebben. Het waren twee mensen die ik de dagen na mijn ontmoeting met de prins achtervolgde, op zoek naar een goede reden om ze definitief uit de weg te ruimen. 

Victor was een jonge man, hij kon onmogelijk ouder zijn dan een jaar of dertig. Hij genoot ervan om zich 's avonds, of eerder 's nachts, in de Gouden Strip te verliezen. Hij stook zijn welvaart niet onder stoelen of banken en spendeerde meer goud dan je voor mogelijk zou houden. Het was bijzonder om te zien dat hij in één avond meerdere jonge vrouwen in zijn bed wist te krijgen met loze beloftes. Dát was een raadslid uit de Eerste Raad. Dát was iemand waarin de bevolking diens vertrouwen uitte, in de hoop dat hij goede, weloverwogen keuzes zou maken. Ik kon moeilijk geloven dat hij met de hoeveelheid alcohol die waarschijnlijk standaard door zijn systeem circuleerde logisch na kon denken. Zouden de keuzes die hij moest maken beïnvloed worden door het goud wat hij zo rijkelijk kon spenderen? Goud wat waarschijnlijk uit de zakken van de koning zou komen?

Nela was een vrouw op leeftijd. Ze leek altijd een diepe frons op haar gezicht te hebben en sneerde vaker dan goed voor haar was. De vrouw ondersteunde zichzelf met een wandelstok terwijl ze van de raadszaal naar haar woning in het Welvaart district liep, of wanneer ze haar vast ochtendwandeling maakte. Dat leken de enige reisjes te zijn die ze maakte. Toen ik aan mijn observatie was begonnen, had ik mij sterk afgevraagd of Aaron niet de verkeerde namen had onderstreept. Dat was tot het moment dat ik had gezien hoe ze, tijdens een zeldzaam tripje naar de markt, over het plein was gelopen alsof ze de koningin zelf was. Nela dwong respect af met alleen al haar aanwezigheid. Misschien had ze daarom ook meer te vertellen in de Eerste Raad dan alle andere leden bij elkaar. 

Om ervoor te zorgen dat de Elite geen lucht kreeg van mijn geheime missie, koos ik ervoor om mijn tijd elders door te brengen. Ik had bij Jorah een bericht achtergelaten dat ik een paar dagen tijd nodig had om tot mezelf te komen en had mijn meest essentiële spullen gepakt. Zonder om te kijken had ik de barak verlaten en was ik daarheen gegaan waar het allemaal was begonnen.

Het huis van mijn ouders was altijd in mijn bezit gebleven, onder financiering van Jorah. Ik vermoedde dat Jorah de woning had betaald om zijn geweten enigszins te sussen. Hoewel het niet gek was dat een Elite-lid een eigen woning in de stad had, spendeerden maar weinig mensen vrijwillig hun tijd in het modaal district. De meesten leefden in het Welvaart district. 

Bijna alles was hetzelfde gebleven. Vrijwel alle meubels hadden nog op dezelfde plek gestaan, afgedekt met witte lakens. Toen ik er aan het begin van de week binnen was gestapt, voelde het nog altijd alsof mijn moeder ieder moment van de trap af naar beneden kon komen. Alsof Cressida nog altijd mijn vader aan het inmaken was met een potje schaken. Alsof mijn vader mijn jonge zusje nog altijd liet winnen zonder het haar te laten weten. 

Alleen het bloed was grondig weg geboend. Het witte marmer was zo wit als het kon zijn. En dat was maar goed ook. Ik wist niet wat er was gebeurd als ik het bebloede marmer nog eens onder ogen had moeten komen. Wat ik wel wist, was dat ik iedere keer even naar de plek keek. Naar de barst in het marmer waarop de schedel van mijn zusje ook op was gebarsten. 

Toen ik de laatste bevindingen die ik vanochtend tijdens mijn observaties had opgedaan had opgeschreven, gooide ik mijn pen aan de kant en rekte ik mij uit. De afgelopen dagen had ik genoeg informatie verzameld over Victor en Nela en mijn handen jeukten. Het was mij duidelijk geworden dat ze beiden geen mensen waren met een onbesmet geweten, al was dat iets waar ik over kon meepraten. Ze hadden genoeg problemen veroorzaakt en ik vermoedde dat als de Eerste Raad hun aanwezigheid moest missen, het wetsvoorstel zeer waarschijnlijk niet doorgevoerd zou worden. Dat was wat nu het belangrijkste was. Dat hun moord plannen mijn bloedlust zou stillen, was een fijne bijkomstigheid.