Biliyorum bölüm çok geç geldi belkide gelecek...
Neyse birkaç bölüm yazıp öyle yayınlarım yani çok geç okiyacaksınız galiba :(
『Z』『n』『t』『l』『v』『r』
Geçmiş
Yazardan
"Pranpriya koşma bekle beni" dedi küçük çocuk. Herşeyden habersiz sevdiği kızın peşinden koşuyordu ama yavaştıda.
Küçük kız arkasına döndü, ve küçük çocuğun elini tuttu. Şimdi peşinden sürüklüyordu. Ama çok heyecanlıydı. 1 hafta boyunca jisoo ve irene unniesiyle bunu yapmışlardı. Bugün 1 eylüldü havalar hafif sıcaktı. Pranpriya herşeyi ayarlayıp doğum günü alanına götürecekti jungkooku.
Bir süre sonra jungkookun durmasıyla ona döndü pranpriya. "Ne oldu jungkook neden duydun? Hızlan gitmeliyiz." Ona doğru birkaç adım attı ve aralarındaki mesafeyi kapattı.
"Pranpriya zaten morelim bozuk bırakda eve gidip dinlenim nereye gittiğimizi bile demiyorsun." dedi. Pranpriyanın gözleri doldu ona baktı ve konuştu.
"Gelmezsen gelme tek gideyim heyşey bozuldu ben seni mutlu etmek istedim ama sen bozuyosun." dedi ağlayarak küçük kız.
Kalbi daha küçücük ve masum olan küçük çocuk hemen kızın elini tuttu ve konuştu üzüntüsü sesine yansımıştı.
"Tamam hadi gidelim ne olursa olsun birdaha asla seni bırakmam hep peşinden gelicem ölecek olsamda." dedi ve küçük kızın elini tuttu.
Pranpriyanın gözlerine ışıltı gelmişti. Gülümsedi ve serçe parmağını ona doğru uzattı ardındanda sordu "söz mü?" soruya gülümsedi küçük adam ve başını olumlu anlamda salladı serçe parmağını kızınkine kilitledi ve baş parmaklarını birleştirdiler."Söz."
Yetişmeye çalışıyorlardı mahalleleri küçük bir mahalledi hepsi tanırdı pranpriyayı o yüzden rahatça dolaşırlardı. Her zaman karşıdan karşıya bakan çocuklar heyecanları yüzünden yola atladılar.
İkiside ayrı ayrı yerlere düştü. Küçük kız bilinci gidecekken bile çocuğun yanına vardı. Aşıktı ona ama bilmiyordu küçüktü.
Kanları yerdeydi küçük kız çocuğun yanına ulaşınca kanıyan kafasını dizinin üstüne koydu. İnsankar dokunmaya çalıştıkça küçük kızın ağlayışı çığlıklara dönüşüyordu.
"Dokunmaaa DOKUNMAYIN BİZE!"
Jungkookun kulağına eğildi ve ağzını açtı ikisininde son duydukları pranpriyanın sözleri oldu.
"Dokunmalayına izin veyme jungkook."
İkiside gözlerini yumdu. Jungkook ona o kadar bağlıydıki bunu sadece aklına değil psikolojik olarak vücudunada kazımıştı.
Onlar için herşey böyle başladı. Pranpriya hafızasını kaybetti. Jungkookun ailesi çocuklarını koreye taşındırdılar.
Jungkook birkaç kere pranpriyanın yanına gitti onunla konuşmak istedi. Ama ailesini bile zor hatırlıyordu küçük kız aşkını ise unutmuştu.
Ama hayat yine onları bir araya getirdi. Ama yine acı içinde ayırdı...
『Z』『n』『t』『l』『v』『r』
Nasıldı?
Umarım iyiydi neyse
Eklemem gereken birşey olursa bildirebilirsiniz
Seviliyorsunuz
💙💜❤
