Chapter 37

198 8 2
                                    


Savana

NAPATAKIP ako ng mukha dahil sa sinag ng araw na nakadapo sa aking mukha. Tumayo ako at pagiwang giwang na naglakad patungo sa malaking bintana at sinarado ito at tinakpan ng kurtina. Ano ba naman kasi tong kwartong ito, nakatapat talaga ang sinag ng araw tuwing umaga. Balak ko pa sanang matulog ngunit hindi na ako makatulog pang muli.

Ibinagsak ko ang aking sarili sa kama at nag pagulong gulong lamang habang nag iisip ng pwedeng gagawin. Hindi ko alam kung anong gagawin ko ngayong araw na ito, kung maaari ay makipag usap sa mga butiki sa kesame ay ginawa ko na ngunit masyadong magara ang bahay nila Rosedel dahil simula nung pagtungtong ko rito, wala talaga akong nakitang butiki kahit isa.

Ilang minuto muna akong nanatili sa kama bago ko naisipan na tumayo na. It's still 6:30 in the morning at parang nakakaramdam na ako ng pagod sa katawan. Maybe this was from crying weeks ago. Napasinghap ako sa kawalan at naisipan na muna na magluto nalang ng italian dish bilang pasasalamat ko sa mga kaibigan kong nanatili sa tabi ko. They stayed with me since day 1, so they also deserved my kindness as a payback.

Bumangon ako at nagtungo sa bathroom to do my morning rituals. I keep yawning the whole time kahit hindi na naman ako inaantok. Pagkatapos kong mag toothbrush ay nagtungo ako sa kusina upang magluto ulit ng italian dish. I am humming a song on my way to the kitchen when I saw the girls drinking something from their mug. It's so early, have they done their breakfast already?


Ilang beses ko man sabihin sa kanila na okay lang ako at ilang beses man nilang sabihin na they were convinced, their eyes are telling me that they aren't. Eyes don't lie, sometimes it is your key to the truth. Hindi ba nila alam iyon?




"I'm fine, okay?" I told them smiling.


"We didn't say anything," Rosedel frowned.




Napailing na lamang ako dahil hindi parin ako kumbinsido na naniniwala sila sa sinabi ko. 1 week was enough for me to mourned and to drown myself from embracing the pain and it was normal. I was lost so I cried and cried but now that I am fine and I already showed them that I really am, siguro its the time na kailangan nilang maniwala sa akin.


"Bakit ayaw niyong maniwala?" I asked, pouting.



Nakita ko ang pagngiwi ni Rosedel at nakakunot ang noong naglakad pa atras sa amin ni Hani.




"That," She pointed at my face. "You don't do pouting Sav, gross." Then she vanished leaving Hani and I completely.



Napasimangot akong nakatingin sa kanya habang naglalakad palayo, at muli naman akong napatingin sa gawi ni Hani na ngayon ay nakatingin sa akin mg seryoso.




"I know you aren't." She mumbled after taking a sip from her milk.


Hindi ko alam pero nakaramdam ako ng pagkapikon sa sinabi niya. I really hate convincing people but because they are my friends, I am trying to be patient with them.


"I am," I smiled, fakely.



"No you aren't," She corrected me.



She's munching her cookies as she looked at me straight in the eyes like she was telling me that I am lying which is really not. Nainis naman ako sa ginawa niya kaya hindi ko napigilan ang sarili kong mapatayo at pabagsak na inilagay ang dalawang palad sa counter table dahilan para muntikan na siyang mabilaokan sa kinakain niya.

"I am fine," madiin kong pagkakasabi. "Tell me I'm not and you'll be walking in this house with your esophagus out," I continued.



"O-Okay now you're fine," She told me then she sprint away from the counter. Omg, does it takes cruelty for them to finally believe me?


Seducing My Nerd Roommate [Under Major Revision] Tahanan ng mga kuwento. Tumuklas ngayon