Chapter 36

196 6 0
                                    


Rosedel



*1 week later*

NAGKATITIGAN kami ni Hani ng makita namin ang masayang ngiti na nakaukit sa mukha ni Savana. Ang pagkinang ng kanyang mata at ang kanyang munting tingin sa amin ay kakaiba. Pakanta kanta siyang naglalakad sa harap ng counter ng kusina habang nagluluto ng pagkain. Isang linggo, isang linggo naming hindi nakita si Savana na ganito matapos namin malaman ang boung katotohanan. Aaron killed her mom, Is it true? we don't even know.

Mabuti na lamang at wala dito si mommy at malaya kaming gawin ang aming gusto. Wala dito sa bahay ang aking mga magulang at napagpasiyahan ko na dito na muna kami habang inoobserbahan namin ang mga kilos ni Savana. Hindi natin alam nagpapanggap lang to, baka maya maya pa'y iiyak na naman ito na para bang wala sa sarili.


"C'mon guys, stop looking at me like that! I'm fine!"


Tumigil siya sa paghiwa ng sibuyas at nakangiting nakatingin sa amin. She looks weird, it's not her. She's exaggerating, halatang pilit ang kanyang mga kilos. Nagkibit balikat lamang kami at hinayaan siyang gawin ang gusto siya. Kung kahapon lang ay mukha siyang nawala sa mundo, ngayon naman ay halos hindi namin siya mapigilan sa pagkanta. She's been singing while cooking the whole time. Quite annoying, but what we can do? it's her kind of healing.


Pailing iling akong naglakad paalis ng counter matapos akong senyasan ni Hani na iwanan siyang nakangiti habang nagluluto. Nagpa alam muna ako kay Savana ngunit isang nakakapanlokong ngiti lamang ang kanyang isinagot. Oh dear heaven, what is happening to her?


"Let her, she seems enjoying it," Ani Hani matapos naming magtungo sa sala.



Pabagsak kong iniupo ang aking sarili ganun na rin si Hani. Binuksan ko ang TV kahit hindi naman kami manonood at mag uusap lang kami tungkol sa mga nangyayari.

"Normal bang nakangiti matapos ang isang linggong puro iyak lang?" tanong ko.



Nasa TV ang aking tingin pero ngunit hindi ang aking boung atensiyon. We're eating chips for breakfast yes because Sav volunteered that she will be the one who's making us breakfast today. I am hungry and eating banana chips early in the morning without having anything first is definitely a curse.


"If you wanna convince everyone that you're fine, then it's normal." Sagot ni Hani habang hindi rin nakatingin sa akin.



"But she told us she's fine,"


"We know she's not Rosedel," She munched her last piece of chips before she continued. "People in pain pretends a lot and they will show you the happy side of them to feel like someone they were." She looked at me then smile.

Napakunot ang noo ko, bakit parang may pinaghuhugotan siya. She sounded like she was been in the worst situation before.


"You were hurt?" I asked, confused.



"We all are, aren't we?" She asked back without looking at me.


Katahimikan ang bumalot sa amin, hindi ko alam pero biglang nanlamig ang paligid dahil for the first time, I heard Hani said anything that seems like have a meaning. We aren't used to talk like this, even before we have not met Sav yet, we really don't talk this way because I thought there are no problems and she seems fine all the time. I guess?



"Are you okay?" I asked breaking the silence.



"Yes,"



"You sounds sad, you know that?" I tried to move closer to her but she flinched a little bit and laugh.



Seducing My Nerd Roommate [Under Major Revision] Tahanan ng mga kuwento. Tumuklas ngayon