Chapter 30

377 15 4
                                    

  

Savana


BAGO PAMAN maiangat ni Rezy ang kanyang kamay upang maabot ang aking hinaharap, agad ko itong iniwaksi kasabay ng pagtulak ko sa kanya. Nagulat siya sa ginawa ko.

"Sorry," I said running away from him.

Hindi ko na siya muling nilingon pa at iniwan siyang nakatulala sa aking ginawa. Hindi, hindi maaring gawin namin iyon. Matalino siya, matangkad at may itsura pero hindi iyon sapat para siya ang piliin ko kahit na may muntikan ng nangyari sa aming dalawa dati. Wala sa kanya ang kompanya, He's not the heir so why waste time? 

Nagtatakbo ako hanggang sa marating ko rin ang napakalaking gate ng bahay na ito. I saw Sierra in my peripheral vision, she was trying to approach me but I'm too fast. Ayoko ring makita niya ang namamaga kung mata kaya nagpatuloy na lamang ako sa pagtakbo hanggang sa tuluyan akong nakalabas ng mansion. I hate her, she used to be my friend and everything but now it's all gone because she left and betrayed me.

~~~

Mag aalas sais na ng gabi pero para parin akong sisiw na palaboy laboy lamang sa daan. Gusto ko ng umuwi, umaasa na sana may huminto na sasakyan sa harap ko at mag ayang ihatid ako. 

My body feels tired and so my emotional states. I don't wanna see people anymore, gusto ko na lamang maging bula para maglaho. Ang gulo, hindi ko man lang nasampal yung ina ni Aaron at nasabunutan si Amethyst. I hate this kind of feeling, this uncomfortable feeling when you have not given the chance to punch someone right at their faces. Nanggigigil ako gusto ko silang ibaon ng buhay sa lupa.

Lakad lang ako ng lakad when someone accidentally bumped into me.

"aray!" daing ko sa mahinang boses. "Wag ka ngang tanga, bulag ka ba tumingin ka ng maayos sa dinadaanan mo!" I said irritated.

"I'm sorry.." She said in a low voice, she seems trying to maintain her posture not to collapse from what where she was standing.

She looks terrified. Am I that terrifying?

"Savana?"

Tatalikod na sana ako ng bigla niyang binanggit ang pangalan ko. She sounds confused. When I looked at her, she fliched as if I am the monster from her dreams. 

"How--" I frowned, but this time my full attention is now on her. "How did you know my name?" I asked.

She's wearing a pajama, a pair of slippers and two paper bags from hospital I guess, on her both arms. Maybe she's carrying too much kaya hindi niya ako napansin kanina.

"Do you know me?" I asked again but she didn't give a damn. Nakipagtitigan lamang siya sa akin at maya maya pay tumalikod at nagmadaling naglakad.

Oh bitch!

"Wait," I called her. She wasn't running so madali lang para mahabol ko siya ulit. 

Nang maabotan ko siya, ramdam ko ang pagiging balisa ng kilos niya at tila ba iniiwasan niyang makita ang mukha ko. 

"H-Hindi pwede," She stuttered. I saw her fidgeting the tip of her blouse then turned her head away from me again. 

Seducing My Nerd Roommate [Under Major Revision] Tahanan ng mga kuwento. Tumuklas ngayon