Seducing My Nerd Roommate [Under Major Revision]

Chapter 20

Savana

NAKA EKIS ang aking braso nang muli ko na namang makita yung mukha nang mahal kong kapatid. She's still giving me money until now. Ilang beses ko mang ayawan yung gusto niya pero parang ayaw niyang tumigil.

"Sierra please," I asked irritated while rolling my eyes.

Tumayo lang siya sa harap ko habang sout sout yung nakakaawa niyang mukha. I almost curse her because she looks beautiful with her maroon dress and high heeled shoes. Her hair was tied in a bun style unlike me na nakalugay lang habang hinahayaan ang hangin na tangayin ito. It also irks me watching her accessories hanging on her neck and ears and forget about her light make upㅡ with or without she really look beautiful and perfectly dressed with her own clothing designs. I told ya, she's a fashion designer.

"Papa told me to give you this Sav," Sabi pa niya. "Hindi siya titigil hangga't hindi mo siya mapapatawad." Dagdag niya.

What the hell?

Napahalakhak ako. "Really Sierra? Naririnig mo ba yung sinasabi mo? Patawarin? Do you think I can forgive him after he fucked and leave mom, and oh! He also dumped meㅡyou all dumped me." Paliwanag ko.

Hindi ko maiwasang isigaw ang bawat hinanaing na sinasabi ko. I'm tired. Tired of facing their bullshits.

"Don't say that," Sabi niya sa mahinang boses at sinubukan akong lapitan.

Madaming tao na ang nagdadaanan sa labas ng University. Late na ako and this queen actress is disturbing me.

"I'm late. Tell dad to eat his shit,"

Hindi pa nga ako nakakairap ng bigla akong makatanggap ng isang malutong pa sa malutong na sampal. Napangisi ako matapos niyang bawiin ang kamay niyang kakahawak lang sa mukha ko.

Only mom can slap me this hard. I don't expect this sister of mine to do this to me.

"Sorry Sa--"

Natigil siya. Lalapitan niya sana ulit ako ngunit muli akong umatras. She regret for hurting me and it makes her like a fool. She's like an insane killer healing her victim.

"It's fine. Apology accepted. I'll Leave." Saad ko na para bang wala akong naramdaman na sakit.

But the truth is I was hurting really badㅡespecially my inner soul. I don't easily get physical pain, my emotions does.

Tinalikuran ko na siya at nagsimulang maglakad palayo. Hindi na ako nag aksayang lingunin siya nang bigla na naman niyang hinila yung kamay ko. Napalingon ako.

"I'm really sorry," Yumuko siya at muling iniangat ang ulo. "Dad wants to see you." Dagdag niya.

Malamig ko siyang tinitigan sa mata. Hindi ako nagbigay ng ekspresyon sapagkat pabagsak kung inialis yung kamay niya. I turned my head and walked straight the passageway. Wala akong paki kung gusto niya akong makita. I don't care, sana kainin niya yung kabit niyang pinagpalit niya sa amin ni mama.

Kahit kailan, kahit anong mangyari I will never be his princess again. I'm the queen.

Deretso ang lakad ko habang tulalang nakatingin sa kawalan. Minsan nga hindi ko namamalayan na may nagmumura na pala sakin kasi binabangga ko daw sila at hindi ko naman magawang mag sorry. Don't care fellas.

"Sav," Napalingon ako sa bagong dating na alagad ni Einstein.

Iniaangat ko nang kaunti yung ulo ko and damn, where's his glasses? Oh, yung uniform niya fit narin sa kanya.