O gece yatağıma yatınca üzerinde fotoğraflar asılı soluk pembe duvarlara bakıp düşünüyorum. Ailece mutlu olduğumuz günlerden, yıllar öncesinden kalan fotoğraflar. Hiçbirinin yerini, hatta çerçevesini dahi değiştirmedim. Sadece ara sıra kapının arkasına poster falan asmışlığım vardır, o kadar. Kolay sökülemeyecek hiçbir şey asmam, bir zamanlar elimde olanların her an yok olabileceğini hatırlarım böylece.
Ailecek AVM'ye gittiğimiz günü dün gibi hatırlıyorum. Odam boyanacaktı ve rengini seçmeme izin verdiler. Ben pembe der demez babam homurdanmaya başladı, birkaç ay içinde sıkılacağımı ve yeniden boyamak zorunda kalacağını söyledi ama yine de kabul etti. Tek çocuk olmanın avantajı. Hiçbir zaman hayır cevabı almadım bir şey istediğimde. Şimdiki aklımla düşününce aslında babam haklıydı. Pembe hoş bir renk olabilir ama benim yaşımdaki biri için artık pembe çocuksu kalıyor. Yine de asla değiştirmeyi düşünmüyorum. Hele de o gün yaşadığımız muhteşem anları düşünce asla.
O heyecanı hâlâ yaşıyor gibiyim. Kullan at tulumlar, yere sermek için naylonlar da aldıktan sonra hemen eve gelip işe koyulmuştuk. Babamla boya kutusunu açınca gördüğümüz parlak pembeye çok şaşırmıştık. Annem duvarda o kadar parlak görünmeyeceğini ve zaman içinde solacağını söyledi. Birbirimize bakıp gülerek fırçalarımızı parlak pembe boyaya batırdık, önce kenarları fırçayla geçtik. Daha sonra da rulo yardımıyla her tarafı boyadık neşeyle. Her yer pembe boya olmuştu ama biz gülüşüp duruyorduk. Bir ara annemin kışkırtmasıyla babamın burnunu boyadım kasıtlı olarak. O da peşimden koşmaya başladı. Birbirimizi kovalayıp durduk. Çok eğlenceliydi. Badana bittiğinde biz de neredeyse duvarlar kadar pembe olmuştuk. Kulaklarıma, burnuma, saçıma, her yerime bulaşan boyayı temizlemek için banyoya girdim. Babam da gidip KFC’den büyük bir kova tavuk alıp geldi. O tip yiyecekler bizim evde pek sık yenmezdi. Sadece bu tip özel durumlarda tercih ederdik. Boya kokan odamın ortasında yere oturup tavuklarımızı yedik. Bir yandan da eserimizi izliyorduk. Şahane bir gündü.
Ertesi gün okuldan eve geldiğimde, baktım babam odamın bir duvarına çiviler çakıyor ve farklı ebatlarda, tahta çerçeveli fotoğraflar asıyordu. Albümü karıştırmış ve özel bazı fotoğraflarımızı seçmişti. Örneğin, parkta ördekleri beslerken, tatildeyken ya da ev hallerimizin fotoğrafları. Her şey yok olup gitmeden önce, üçümüz bir aradayken. Yıllar içinde kaç kez o çerçevelere dalıp o anları yeniden yaşayabilmeyi diledim. Benim için artık ulaşılmaz hale gelene kadar ne kadar değerli olduklarını bilemediğim anlarmış hepsi.
Değişiklikten hep nefret etmişimdir. Çok değer verdiğim bir şeyden uzaklaşmak hiç bana göre değil. Hele de hiçbir sorun yoksa. Ama şu an burada uzanmış yatıyorken, yeni bir şey olma ihtimali beni yıllar sonra ilk kez heyecanlandırıyor. Bugün kafeye gelen o çekici adamı düşününce içim kıpır kıpır oluyor.
Hiç tanımadığım birinin yanında panik atak geçirmemi bir yana bırakırsak, gülüşünü, bana dokunuşunu ve hatta kokusunu düşününce gülümsememe engel olamıyorum. Onu düşünmek bile yüreğimi hoplatıyor. Daha önce hiç böyle bir duygu yaşamamıştım. Coşkulu ve umut dolu hissediyorum.
Çocukluk yıllarımın sıkıntılarından kurtuldum. O zamandan beri etrafımda hep kadınlar var. Bu yüzden de erkeklerle ilişkiler konusunda, yolda karşılaştıklarıma selam vermenin dışında pek de tecrübeli olduğum söylenemez. Gerçi zaman zaman yaşlı kadın müşterilerden beni torunlarına ayarlamak isteyenler falan oldu ama hiçbiri bir sonuca ulaşmadı. Açıkçası, içimdeki bu coşkulu duygular iyice kafamı karıştırıyor.
Gün içinde yaşanan bazı anlar teker teker gözümün önünden geçiyor. Eliyle saçım düzeltişi, beni yatıştırmak için elimi eliyle sıvazlayışı, giderken yüzünde beliren o endişe dolu ifade... Ben eziğin tekiyim. Daha da kötüsü bu çekici yabancı hakkında en ufak bir bilgim yok. Konoha'ya neden geldiğini bilmiyorum. Gerçi Tsunade'nin haklı olduğunu düşünüyorum. Kesin film ile bir ilgisi var. En rahatsız edici olanı ise şu ki adını bile bilmiyorum.
