Günler hızla geçiyor, açılış günü gelip çatıveriyor. İçerisi eskisinden çok farklı değil, sadece badana yapıldı ve duvarlardan birinin önüne hediyelik eşyaları koyduğumuz eskitilmiş tarz beyaz bir dolap yerleştirildi.
Dolabın dışına Colin’le birkaç haftadır uğraşıp yaptığımız kalp şeklinde tahtalar astık, dolabın içindekiler ise diğer çalışmalarımız.
Dolabın raflarına sevdiğim kitaplardan birkaçını koydum, çoğunlukla klasikler. Önlerinde ise ‘beni yala yut’ yazan minik bir tabela var. İnsanlar çaylarını içerken okumak isterler diye düşündüm.
Gerçekleştiremediğim tek şey çiçekler oldu çünkü yer sıkıntısı var. Bir şekilde onlara da yer bulacağım ama şimdilik bu kadarını başardığımız için mutluyum.
Dükkân birkaç aydır kapalı olduğu için açılışı bir kutlamayla yapmaya karar verdim. Geçen hafta bir akşam, köydeki dükkânlara ve eski müşterilere kafenin hayatımıza geri dönüşünü kutlamak üzere ufak bir sokak partisi yapacağımı, onları da çay ve kek ziyafetinde aramızda görmekten mutluluk duyacağımı yazan bir broşür dağıttım.
Ve işte şu an burada, üzeri örtü ile kaplı, şaşaalı açılışı bekleyen yeni tabelanın önünde duruyorum, bu köy halkının dikkatini çekecek ilk değişiklik olacak. Önümde, insanlar kendileri alsın diye üzerine çeşitli şekil ve büyüklükte kekler ve düzinelerce demlik çay koyduğum devasa bir masa var. Başta iyimser davranıp fazla yaptığımı düşünüyordum ama kalabalık toplanmaya başladıkça yetmeyeceğinden endişe duymaya başladım.
Destek olmak için herkes gelmiş. Etrafıma bakıyorum, Bayan Brovvn’ı, Bayan Sleep’i ve Bayan Williams’ı çaylarını içip hararetli hararetli sohbet ederken görüyorum. Onların küçük versiyonu da kızlar, Eida, Hanabi ve Moegi. Bayan Chiyo, Bayan Wallis ve Bayan Tayler masanın önünde durmuş, hangi kekten başlayacaklarına karar veremiyorlar, bitince biraz daha almak için gelecekler zaten. Gülen yüzlerini tekrar görmek beni ne kadar mutlu ediyor.
Annemle Colin kalabalığın içinden geçip yanıma geliyorlar, fincanlara çay dolduruyorum.
“Hazır mısın güzelim?” diye fısıldıyor annem.
“Sanırım evet.”
“Haydi, göreyim seni.” diyor Colin göz kırparak.
Colin’i zaten seviyordum ama son birkaç haftada çok değerli bir insan olduğunu ispatladı. Bana yaptığı yardım gerçekten hiçbir şeyle ölçülemez. Onu daha yakından tanıma fırsatı buldum ve artık annemdeki muazzam değişikliğin nedenini çok daha iyi anlıyorum. Gerçekten hayranım ona.
“Tamam, haydi hayırlısı bakalım.” diyorum annemin kolunu hafifçe sıkarak.
Herkesin dikkatini çekmek için masadan aldığım çay kaşığını elimdeki fincana vurmaya başlıyorum.
“Herkese merhaba!” diyorum derin bir nefes alarak ve devam ediyorum “Öncelikle hepinize son birkaç aydır esirgemediğiniz desteğiniz ve şu an burada olduğunuz için sonsuz teşekkürlerimi iletmek istiyorum. Bunun benim için önemi çok büyük. Bunu gerçekleştirebilmek için cesaretimi toplamam biraz zaman aldı, bunun için affınıza sığınıyorum ama...”
Boğazıma bir şey düğümlenince susmak zorunda kalıyorum, konuşmaya devam edersem hıçkırıklara boğulacağımı hissediyorum. Önüme bakarak dişlerimi sıkıyor, kendimi tutmaya ve duygularımı kontrol etmeye çalışıyorum.
Bayan Sleep kalabalığın arasından neşeyle “Hadi, Sakura! Arkandayız!” diyor, başka tezahüratlar da yükseliyor.
Başımı kaldırıp buraya kadar bugün yanımda olmak için gelen kalabalığa bakıyorum ve söylediklerinin ne kadar gerçek olduğunu anlıyorum. Bu insanlar her zaman oldukları gibi yine arkamdalar ve bana cesaret vermek için buradalar. Derin bir nefes alıyor ve konuşmama devam ediyorum.
