Νικώντας το παρελθόν

Part 5

Έρχεται το ξημέρωμα, ρίχνοντας φως στην αίθουσα αναμονής του Τμήματος Έκτακτης Ανάγκης.

Απέναντί μου, ένας ηλικιωμένος άνδρας βήχει δυνατά στον αγκώνα του. Παρόλο που τα μάτια μου τσούζουν από την έλλειψη ύπνου, σηκώνομαι και δίνω στη σύζυγό του ένα πακέτο χαρτομάντηλα.

Η σύζυγός του σκουπίζει το στόμα του πριν εμφανιστεί μια νοσοκόμα και τον πάρει για εξετάσεις.

"Ευχαριστώ, γλυκιά μου." λέει η ηλικιωμένη γυναίκα, ακολουθώντας τον σύζυγό της.

Οι διπλές πόρτες χωρίζουν, αφήνοντας εκείνους να εισέλθουν και την Νοέλ με τον Ματέο να βγουν.

Ο Ματέο προχωράει μπροστά, τα μελί του μάτια λάμπουν όταν με βλέπει, και ούτε που φαίνεται ότι κουτσαίνει. Κανείς δεν θα πίστευε ότι έχει κάτι.

Σε αντίθεση με την Νοέλ, που φωνάζει δυνατά, "Ήρθε η Έβελιν!"

Ο Ματέο γελάει καθώς ο νοσοκόμος που την σπρώχνει στην αναπηρική καρέκλα ρολάρει τα μάτια του.

Σηκώνομαι, πιάνοντας τα λουριά της τσάντας μου και περνώντας τα πάνω από τον ώμο μου βιαστικά για να πάω προς το μέρος τους.

Η Νοέλ είναι χάλια. Τα τρελά μαλλιά της είναι ανακατεμένα και έχει επιδέσμους και στους δύο αστραγάλους και κάθε κουμπί από το άσπρο πουκάμισό της είναι στραβά κουμπωμένο.

Τα μανίκια κρέμονται κάτω ​​από τους καρπούς της και παρόλο που εγώ μπορώ να δω ίχνη από το μικροσκοπικό μαύρο σορτς της μέσα από το μακρύ πουκάμισο, σε όποιον βρίσκεται λίγα μέτρα μακριά, φαίνεται σαν να μην φοράει παντελόνι.

Βλέπω τις μελανιές που καλύπτουν τα ανοιχτόχρωμα πόδια της. Συγκριτικά με την κατάστασή της, η Νοέλ νιώθει περιέργως καλά.

"Παυσίπονα;" ρωτάω.

"Μορφίνη." απαντάει ο Ματέο, κοιτάζοντας προς τα κάτω, "Και αρκετή μάλιστα, παρόλο που οι αστράγαλοί της είναι χτυπημένοι και όχι σπασμένοι. Έπρεπε να την άκουγες να προσπαθεί να κάνει την παρουσιάστρια, όταν ήρθε ο Αντ μέσα να δει πως είναι."

Γελάω λίγο, εύχομαι ο Αντ να ήταν ακόμα εδώ για να την δει. Έφυγε για να πάει την Ντι στο σπίτι, στο κοριτσάκι της, αφού σιγουρεύτηκε ότι η Νοέλ ήταν ασφαλής.

Δείχνω το πόδι του Ματέο.

"Εσένα σου έδωσαν;"

"Μπα, δεν τα χρειάζομαι αυτά τα σκατά."