Νικώντας το παρελθόν

Part 19

Ξυπνάω στο νοσοκομείο με το χέρι του Ματέο να κρατάει σφιχτά το δικό μου. Το πάνω μέρος του σώματός του γέρνει στο κρεβάτι μου.

Σηκώνει το κεφάλι του από το σημείο όπου στηρίζεται στο μπράτσο του όταν κουνιέμαι.

"Γεια σου, μωρό μου." λέει.

Κάθεται στην άκρη του κρεβατιού και με τραβάει πάνω του όταν αρχίζω να κλαίω. Με κρατάει για πολύ ώρα, περιμένοντας να τελειώσουν τα δάκρυα.

Η Λούρδη κάθεται ήσυχα σε έναν μικρό καναπέ δίπλα στο μεγάλο παράθυρο. Ούτε αυτή ούτε ο Ματέο φαίνεται να κοιμήθηκαν.

"Ο πατέρας μου με βίασε." παραδέχομαι, ο λαιμός μου τόσο γδαρμένος, που οι λέξεις με πονάνε με περισσότερους από έναν τρόπους.

"Το ξέρουμε." τα δάκρυα λαμπυρίζουν στα σκοτεινά μάτια της Λούρδη πριν τα σκουπίσει, "Δεν πρόκειται να σου πω ψέματα, η κατάσταση είναι πραγματικά σκατά. Αλλά θέλω να ξέρεις, ότι θα έχεις την βοήθεια που χρειάζεσαι. Θα είσαι εντάξει, αγαπούλα. Απλά μείνε μαζί μας και θα είσαι εντάξει."

Τα μάτια μου σαρώνουν το δωμάτιο γύρω μου, το μυαλό μου εξακολουθεί να είναι θολό από ό,τι φάρμακα μου έδωσαν.

Το μεγάλο καθαρό δωμάτιο μοιάζει με σουίτα ξενοδοχείου. Δεν έχει ιατρικό εξοπλισμό, και το σύστημα τηλεειδοποίησης είναι η μόνη απόδειξη ότι είναι δωμάτιο νοσοκομείου. Είναι ωραίο. Πολύ ωραίο.

"Δεν με παίρνει οικονομικά να είμαι εδώ, Λούρδη."

Πάω να σηκωθώ, αλλά ο Ματέο με κρατάει ακίνητη με μία απλή πίεση στο χέρι μου.

"Πρέπει, Έβι. Τουλάχιστον για τώρα, μωρό μου."

Η Λούρδη πλησιάζει πιο κοντά.

"Έβελιν, θα βρεθεί λύση. Η Δρ. Χαρτ έχει προνόμια εδώ. Της τηλεφώνησα σήμερα το πρωί. Θα μιλήσει με το προσωπικό, ώστε να αναλάβει την φροντίδα σου..." λέει μερικά ακόμη πράγματα για την Δρ. Χαρτ και ότι θα περάσει αργότερα, αλλά η προσοχή μου επιστρέφει στον Ματέο.

Θεέ μου, είμαι τρομοκρατημένη για το τί θα σκέφτεται για μένα.

"Συγνώμη... για όλα." η φωνή μου σπάει όταν το βλέμμα μου συναντάει το δικό του.

Το πρόσωπο του Ματέο σκληραίνει.

"Δεν χρειάζεται να ζητάς συγνώμη για τίποτα. Ήσουν παιδί και ήταν ένας άντρας που δεν έπρεπε να βλάπτει το κοριτσάκι του..."