Νικώντας το παρελθόν

Part 17

Αφού η Λούρδη είχε φωνάξει στον Ντέιβιντ στα Ισπανικά, μου είπε ότι έφυγε ενοχλημένος, μπερδεμένος και φάνηκε να πιστεύει ότι πήγε σε λάθος σπίτι. Δεν εμφανίστηκε ξανά. 

Και δεν το είπα στον Ματέο. Κυρίως επειδή δεν ήθελα να ανησυχεί, αλλά και επειδή φοβόμουν τι θα μπορούσε να συμβεί.

Ο Ματέο είναι γενικά προστατευτικός. Το να συναντήσει κάποιον που ξέρει ότι με πλήγωσε θα οδηγούσε σε καταστροφή. 

Οι εφιάλτες συνεχίζουν να έρχονται, αλλά ο Ματέο είναι εκεί για να με ηρεμήσει όταν ξυπνάω και φοβάμαι. 

Αφού δεν έχω σχολή, μένω ως επί το πλείστον στο σπίτι του, απολαμβάνοντας όλα όσα μας έφερε η σχέση μας και την ασφάλεια που μου προσφέρει η παρουσία του. 

Ο Ματέο ανεβαίνει πάνω μου, το όμορφο σώμα του γυμνό και ζεστό. Όπως μου υποσχέθηκε, περνάμε τα Χριστούγεννα μαζί. 

Είναι ωραίο, μόνο αυτός κι εγώ μόνοι στο κρεβάτι, χωρίς να έχουμε πουθενά να πάμε και τίποτα να μας χωρίζει. 

"Γεια σου όμορφη." 

Περνάω το χέρι μου στα κοντά μαλλιά του. Άρχισαν να μεγαλώνουν και μου αρέσουν, αλλά μου αρέσει περισσότερο ο τρόπος που μου χαμογελάει.

Φαίνεται ακόμα νυσταγμένος, ακόμα και μετά τον μακρύ υπνάκο μας. 

"Γεια σου γλυκέ μου."

"Είσαι έτοιμη για τα δώρα σου;" 

"Εννοείται." χαμογελάω.  

Γλιστράει στην άκρη του κρεβατιού και ψαχουλεύει κάτω από αυτό, κρατώντας τα μακριά πόδια του απλωμένα στο στρώμα. 

Τινάζεται όταν περνάω τα νύχια μου πάνω από τον τέλειο κώλο του, κοιτάζοντας πίσω. 

"Προσπαθείς να ξεκινήσεις κάτι, κυρία μου;"  

"Ίσως." χαμογελάω πονηρά.

Εγκαταλείπει τις προσπάθειές του κάτω από το κρεβάτι και έρχεται προς τα πάνω μου, αλλά απομακρύνομαι. 

"Αργότερα - υπόσχομαι." προσθέτω όταν αυτό το σέξι χαμόγελο απλώνεται στα χείλη του, "Ας ανοίξουμε πρώτα τα δώρα."

"Εντάξει." 

Τσιρίζω όταν χτυπάει το μάγουλο του πισινού μου πριν πέσει πάλι στο πλάι του κρεβατιού, γελώντας. 

Θα έπρεπε να το σκεφτώ καλύτερα πριν γυρίσω το γυμνό μου σώμα στο παιχνιδιάρικο αγόρι μου. Το γέλιο του ακούγεται αρκετά δυνατά για να ταρακουνήσει το στρώμα.