Νικώντας το παρελθόν

Part 20

Ο Big Κρις με περιμένει στο χώρο στάθμευσης της εκκλησίας όταν φτάνω. Αντί να μου πάρει δέκα λεπτά, μου πήρε περίπου δεκαοχτώ.

Περπατάμε γρήγορα τα τρία τετράγωνα μέχρι το γυμναστήριο και, παρά την βαριά μεταλλική πόρτα, μπορώ να ακούσω το βρυχηθμό.

Το γυμναστήριο είναι γεμάτο, και δύο φουσκωτοί άντρες παλεύουν μέσα στο Οκτάγωνο.

Όσο αγχωμένη κι αν είμαι να πάω στον Ματέο, ο μεγάλος αριθμός των θεατών με κάνει να σταματήσω.

"Τελικός γύρος, υπερβαρέων βαρών." φωνάζει ο Big Κρις στο αυτί μου.

"Τι;"

"Τριήμερος αγώνας. Ο τελικός γύρος είναι απόψε. Δώδεκα μαχητές ανά κατηγορία βάρους. Ένας νικητής."

Τα βήματά μου επιβραδύνονται και νομίζω ότι θα πέσω κάτω.

Οι δύο στο Οκτάγωνο είναι τόσο χτυπημένοι, που τα πρόσωπά τους μοιάζουν με ωμό κρέας. Αίμα τρέχει από το στόμα και τα μάτια τους.

"Ο Ματέο αγωνίστηκε σε αυτό το τουρνουά, έτσι δεν είναι;"

Ο Big Κρις κοιτάζει προς τα κάτω.

"Ναι. Στην κατηγορία βαρέων βαρών."

"Έχασε, έτσι;"

Ο Big Κρις σφίγγει το σαγόνι του.

"Όχι. Κέρδισε."

Με πιάνει από τους ώμους μου όταν τα γόνατά μου λυγίζουν, και με οδηγεί μέσα από το πλήθος προς το αποδυτήριο, κοιτάζοντας έντονα όποιον προσπαθεί να εμποδίσει το δρόμο μας.

Μπαίνουμε στο τσιμεντένιο δωμάτιο με τα ουρλιαχτά από το πλήθος να αντηχούν στις πλάτες μας. Τα ντους τρέχουν στο φουλ στα αριστερά μας και καταλήγουν σε ροζ νερό στους αγωγούς στα πόδια μας.

Το μέρος είναι μικρό και στενό και μοιάζει με νοσοκομείο για τραυματίες στρατιώτες αντί για αποδυτήριο και αποθήκη αντικειμένων.

Ο Big Κρις με οδηγεί σε ένα μικρό τμήμα όπου ένας άντρας στο μέγεθος του Ματέο είναι ξαπλωμένος στο ράντσο.

Το κόκκινο αίμα καλύπτει το μεγαλύτερο μέρος του προσώπου του και λερωμένες πετσέτες βρίσκονται στο πάτωμα δίπλα του.

Ο γιατρός που είναι σκυμμένος πάνω του σκουπίζει το πρόσωπό του με χοντρές γάζες, ώστε να μπορέσει να τελειώσει το ράψιμο του δέρματος που κάποτε ήταν το αριστερό φρύδι του μαχητή.

Ο Big Κρις δείχνει προς εκείνον με ένα τίναγμα του σαγονιού του.

"Ο αντίπαλος του Τέο."