Νικώντας το παρελθόν

Part 11

Δεν μιλάμε στον δρόμο για το σπίτι του. Και όχι επειδή είμαστε και οι δύο κουρασμένοι. Ξέρω ότι αναρωτιόμαστε και οι δύο τι θα συμβεί μεταξύ μας όταν φτάσουμε στο διαμέρισμά του και κλείσει η πόρτα πίσω μας.

Οι χτύποι της καρδιάς μου, ήδη γρήγοροι, χτυπούν λίγο πιο δυνατά όταν φτάνουμε στο μακρύ δρομάκι της Έλεν.

Ο Ματέο βγαίνει και πληκτρολογεί τον κωδικό στην πόρτα του γκαράζ, μετά επιστρέφει και παρκάρει το αμάξι μου δίπλα στο δικό του.

Όταν βγαίνουμε, το χέρι του απλώνει για να πιάσει το δικό μου. Κοιτάω την απλωμένη παλάμη του και ξέρω ότι εκεί ανήκει η δική μου.

Κλείνει την πόρτα του γκαράζ και με οδηγεί προς τις σκάλες χωρίς άλλη κουβέντα, το βήμα του γεμάτο αυτοπεποίθηση.

Το διαμέρισμά του φαίνεται περίεργα ήσυχο όταν μπαίνουμε, κάνοντας κάθε βήμα που κάνουν οι μαύρες στρατιωτικές μπότες του προς την κουζίνα να ακούγεται πιο δυνατά.

"Θέλεις λίγο νερό;"

"Ναι. Σε παρακαλώ."

Κάθομαι στο σκαμπό και αφήνω το κινητό μου, την ταυτότητα και τα λίγα χρήματα από την πίσω τσέπη μου στον πάγκο όπου άφησε τα κλειδιά του.

Βγάζει δύο μπουκάλια από το ψυγείο και μετά κάθεται δίπλα μου. Πίνουμε το νερό αργά, αλλά δεν μας παίρνει πολύ χρόνο να τελειώσουμε.

Ο Ματέο με παρακολουθεί όλη την ώρα. Και το ξέρω γιατί κι εγώ δεν μπορώ να ξεκολλήσω τα μάτια μου από τα δικά του.

Τα χέρια μου μπλέκονται από την αδρεναλίνη. Θέλω να τον αγγίξω. Αλλά παραμένω νευρική και δεν είμαι σίγουρη πόσο μακριά μπορώ να αφήσω τα πράγματα να πάνε.

Ο Ντέιβιντ με είχε διαλύσει. Και με είχε πληγώσει τόσο άσχημα, που από τότε δεν ήθελα κανέναν. Μέχρι τον Ματέο.

"Τι σκέφτεσαι, Έβι;" ρωτάει, τρίβοντας τις αρθρώσεις του στο πρόσωπό μου.

"Εσένα." του απαντάω, παίζοντας με το άδειο μπουκάλι μου.

"Τότε πάμε στο κρεβάτι."

Διασχίζει το μικρό σαλόνι και κατευθύνεται προς την κρεβατοκάμαρά του, με τα χέρια του μπλεγμένα με τα δικά μου. Η νευρικότητά μου πρέπει να διαγράφεται στα χαρακτηριστικά μου.

"Έι, κοριτσάκι μου." χαμογελάει απαλά, "Να θυμάσαι αυτό που σου είπα, δεν θα συμβεί τίποτα αν δεν το πεις εσύ." κάθεται στην άκρη του τεράστιου κρεβατιού του και με τραβάει για να καθίσω πάνω του.