Νικώντας το παρελθόν

Part 18

Στην αρχή, όταν ο Ντέιβιντ με άφησε και ο κόσμος μου κατέρρευσε, πέρασα μήνες κάνοντας σενάρια για το πού θα τον δω.

Φανταζόμουν να τρέχει προς το μέρος μου στο δρόμο, να με αρπάζει σφιχτά στα χέρια του και να ορκίζεται να με σώσει.

Είχα μείνει χωρίς σπίτι και λεφτά. Είχα πάει από το να έχω τα πάντα στο να τα χάσω όλα.

Νόμιζα ότι χρειαζόμουν διάσωση. Νόμιζα ότι κάποιος θα ερχόταν να με βοηθήσει. Και νόμιζα ότι αυτός ο κάποιος θα ήταν ο Ντέιβιντ.

Ο Ντέιβιντ. Ο άνθρωπος που με πήγε στον χορό αποφοίτησης και οικογενειακές συγκεντρώσεις. Ο άνθρωπος που μου έδωσε το πρώτο μου φιλί, ο άνθρωπος στον οποίο έδωσα την παρθενιά μου και μου είπε ότι με αγαπάει.

Όταν σταμάτησα τελικά να κλαίω, συνειδητοποίησα ότι στο χέρι μου ήταν να σώσω τον εαυτό μου, αναγνώρισα το βάθος της δειλίας του και τη σκληρότητα των λέξεών του.

"Ξοφλημένη" - αυτό είναι το τελευταίο πράγμα που με αποκάλεσε πριν βγω από το ακριβό αυτοκίνητό του και φύγει για να ξεκινήσει μια ζωή χωρίς εμένα.

Δεν ήθελα να τον ξαναδώ ποτέ. Και ήλπιζα ότι δεν θα τον ξαναδώ. Πέρασαν πάνω από τρία χρόνια, και τώρα να τος, μπροστά μου, περιμένοντας να πάρω την παραγγελία του.

Πάντα πίστευα ότι θα του έριχνα μπουνιά στα μούτρα αν τον ξαναέβλεπα. Ή τουλάχιστον ότι θα του έλεγα πόσο μαλάκας είναι. Δεν κάνω τίποτα όμως. Απλώς παγώνω.

"Χριστέ μου, Έβελιν... Τι κάνεις εδώ;"

"Ντέβι, ποια είναι αυτή;" η κοπέλα σφίγγει το κράτημά της πάνω του.

Η έκπληξή της μετατρέπεται σε κακία όταν ο Ντέιβιντ συνεχίζει να με κοιτάζει.

"Ντέβι; Ποια διάολο είναι αυτή η ηλίθια σκύλα;"

"Η πρώην αρραβωνιαστικιά μου." λέει.

Οι φίλοι τους, οι οποίοι μιλούσαν δυνατά ο ένας στον άλλο πάνω από την δυνατή μουσική, μένουν σιωπηλοί και με κοιτούν με το στόμα ανοιχτό.

"Μην με λες έτσι γαμώτο!" η ανάσα μου βγαίνει σε θυμωμένες εκρήξεις.

Πισωπατώ και πέφτω πάνω στην Ντίντι, που με το ζόρι κρατάει τον δίσκο της να μην πέσει.

"Έβελιν, τι συμβαίνει;" το βλέμμα της στρέφεται στον Ντέιβιντ, "Σου έκανε κάτι ο μαλάκας;"

Το σώμα μου πέφτει πίσω, τα πόδια μου απίστευτα ασταθή.

"Έβελιν!" μου φωνάζει η Ντι όταν φεύγω τρέχοντας.