"Dapat lang kayong mamatay" -Eowyn
In which Amalia Kane killed the thirteen men one by one and she put it in a basement that she is the only one who knew about it.
//WARNING// This book contains a mature scenes, it can trigger on some readers...
Kahit isa sa labin-tatlong binata ay wala ng nabuhay. Road to St. Wooden Box ni Mother Eowyn, minus five kapag tumawa chos.
Ngumiti siya habang tinititigan ang kahon na nababalutan na ng tuyong dugo, may mga sariwa pang dugo doon na dumadaloy at tumutulo. Ready ng gamitin sa dinuguan, pang tanghalian kasama ang coke galing kay kapitan.
Lumuhod si Eowyn sa sahig na puno ng dugo at pinunasan iyon gamit ang kamay niya. Inamoy niya ito at tinikman na parang uhaw na uhaw sa dugo. Bampira ka girl?
"Dapat lang kayong mamatay, you guys deserve to die!" matalim ang tingin niya sa ulong nandoon sa kahon. "I was wondering how much I would sell these heads for" she smirked. Umiling iling siya at tumungo sa lamesa kung saan nandoon ang katawan ni Dinosaur. (sorry)
She just stared at his body. His cold body and colored hotdog that was due to another part lost in his body.
Balak niyang gawing mechado ito dahil mechadong masarap para kainin, char lang.
"AAAAA!" napaupo siya sa sahig at sinasabunutan ang sarili, tila bang takot na takot siya sa mga nangyayari ngayon. "I'm sorry, I'm sorry, I'm sorry. Eowyn did this and not me!" halos mangiyak iyak na siya nang makita niyang nakahimlay at walang malay na si Dino.
Sa malamig na bakal, napupunuan ng mga gunting at kutsilyo. Napaatras siya sa sobrang takot. Hindi niya sinasadyang matamaan ang kahon ng dahilan na masanggi ito at matapon ang isa sa ulo ng mga binata.
Lalo pa siyang napatili at ilang segundo lang ay natahimik siya. Sinipa niya ang isang itak palayo sa kanya at tumawa na parang baliw.
"Look at these" she laughed out loud.
Patuloy lang siya sa pag tawa habang pinaglalaruan ang gunting na nasa gilid niya. Ginupitan niya ang buhok niya hanggang sa umikli na 'to. Dora.
Napuno ng katahimikan ang basement. Isang malamig na hangin ang humahampas sa balat niya. Nag linga linga lang siya sa loob ng basement. Para bang namangha siya sa loob na 'to. Mukha siyang isang batang nakapasok sa museum.
"Cool" she whispered.
Dahan dahan niyang kinuha ang baril na nakasabit doon. Sinuri niya ito bago iputok sa isang plywood. Napatalon siya sa sobrang saya. Ilang segundo ay nawala ang emosyon niya at binato sa sahig ang baril.
Umupo siya sa malamig na sahig at sumandal sa pader. "I'm bored"
"I don't know what to do"
"Who's my target now?"
"I already killed these men"
"Really?"
"Their blood tasted so sweet specially the last one"
Kinakausap niya ang sarili niya. Napapraning na talaga siya ng tuluyan. Hindi na nagiging normal ang pag iisip niga simula't sapul na!
Sino naba ang tutulong sa kanya para mawala na si Eowyn sa katawan niya. Hindi siya nasapian pero sarili niya, sarili niya ang gumawa kay Eowyn.
"I want to kill someone" she pouted. "But i don't know who?" she shrugged and looked down.
"You," someone whispered in her ear. "You should try it to yourself" dagdag pa nito.
"No"
"Stop" she mumbled.
Naguguluhan na ang isipan niya. Pananakit, kadiliman at kung ano ano na ang pumapasok sa isip niya.
"It's your fault"
"Hindi! Kasalanan mo 'to Eowyn"
"You did it with me!"
"'wag mo akong idamay sa kagaguhan mo! Pagbayaran mo ang lahat ng 'to"
"I didn't do anything wrong. You are the one to kill them"
Napasigaw nalang muli at dalaga. Tanging sigaw niya lang ang naririnig sa loob ng isang basement. Kasabay ng sigaw niya ang pag tirik ng ilaw doon.
"Pinatay mo sila" tumulo ang luha niya. "Wala kang puso, wala kang away!" napaiyak nalang muli siya at lumuhod sa harap ng kahon.
Seeing those heads makes her body shiver. She can't believe that Eowyn did this for only two weeks. Her tears fall on her cheeks when she saw the head of her best friend, Hoshi. The one who guided her on this village, the one who introduce her to his bunch of friends.
Napaatras siya ng kaunti ng mapukaw ang tingin niya sa isang itim na plastic. Dahan dahan siyang lumapit doon at nag dadalawang isip pa kung lapitan ba niya 'yon o hindi. Sa huli ay kinuha niya rin ito. Ipinikit niya ang mga mata niya habang maharan itong binubuksan.
Hindi niya sinasadyang mahagis ang isang daliri na nababalot ng dugo. Sa sobrang takot niya ay agad na siyang umakat patungo sa kwarto.
Inihagis niya ang katawan sa kama. Pati siya ay parang naligo na rin sa dugo. Kulang nalang ng lamang loob para maging sabon, char.
Mabilis na tibok ng puso, nanlalamig na kamay at namamawis ang buong katawan sa sobrang takot. Hindi maalis sa isip niya ang itsura ng mga ulo doon sa kahon. Hinampas na niya ang sarili niya gamit ang unan kahit sa sarili niya ay sinampal ito.
Puno na ng takot at konsensya ang isip niya. Nadudumihan na siya sa sarili at hindi na alam kung anong gagawin sa buhay.
Oops! Ang larawang ito ay hindi sumusunod sa aming mga alituntunin sa nilalaman. Upang magpatuloy sa pag-publish, subukan itong alisin o mag-upload ng bago.
