ប្អូនស្រី (sister)ចប់

Part 21 : 5នាទីគ្រប់គ្រាន់ហើយសំរាប់មនុស្សដូចបង 🔞

បន្ទាប់ពីសន្ទនាគ្នារួចមក ថេយ៉ុងនិងជូហុីក៏ដើរចេញពីបន្ទប់អាហារនោះមក ឯស៊ូលីតាមសំឡឹងមើលពួកគេដើរតាំងពីដើរចេញរហូតផុតទើបនាងបែរភ្នែកមកវិញ ។
ស៊ូលីឡើងទៅដំបូលអគារ ទឹកភ្នែកមួយតំណក់ស្រក់ហូរចុះមក ចេញពីភាពឈឺចាប់ដែរនៅក្នុងទ្រូងពេលនេះនាងស្រលាញ់គេហើយ តែនាងនៅខាំមាត់សង្កត់ចិត្តថាមិនអាចទៅរួចនោះទេ ទោះបីជាគេក៏ស្រលាញ់នាងក៏មិនអាចទៅរួច ។
« កើតអីមែនទេ ស៊ូលីមិចក៏យំ » Richard បានឡើងមកតាមព្រោះឃើញនាងអារម្មណ៍មិនល្អ នោះទេ ពេលនៅក្នុងបន្ទប់អាហារ។
« មានអារម្មណ៍ថាធុញទ្រាន់ នឹកមនុស្សម្នាក់ដែរនៅឆ្ងាយ តែមិនអីទេ » មិនអាចលាក់បានមានតែប្រាប់ការពិត ព្រោះទឹកភ្នែកនាងបញ្ជាក់ច្បាស់ណាស់ ថានាងមានបញ្ហាអី ទោះខំកុហកក៏គេមិនជឿនោះដែរ ។
« នឹកអ្នកណាមែនទេ » Richard រាងធ្លាក់សំឡេងពេលដែរលឺថានាង កំពុងនឹកអ្នកណាម្នាក់ ។
« គឺអ្នកស្គាល់គ្នា » ចិត្តក៏ខូចចិត្ត ឯនឹកនោះគឺគ្មានអ្នកណាក្រៅពីកូនស្រីដ៏គួអោយស្រលាញ់របស់នាងទេ ស៊ូលីខានទៅលេងកូន 1ខែហើយ ។
« មិចមិនទៅរកគេ »
« មិនអីនោះទេ ព្រោះពេលនេះរវល់ធ្វើការ គេអាចចាំខ្ញុំបាន » សំដីមួយម៉ាត់ដែរនាងនិយាយថាមានមនុស្សចាំនាង ធ្វើអោយRichard ឈឺចាប់មិនស្ទើរនោះឡើយ ។
« បើមិនអីញញឹមដូចមុនបានទេ » គេសុំអោយនាងញញឹម ព្រោះស្នាមញញឹមរបស់នាងស្អាតខ្លាំងណាស់ ។ ស៊ូលីធ្វើតាមអ្វីដែរគេសុំ នាងញញឹម ឡើងរួច Richard ក៏លើកដៃមកអង្អែលក្បាលរបស់នាងថ្នមៗ តែពីរនាក់នេះកំពុងមើលមុខគ្នា ដូចមនុស្សជាគូរស្នេហ៍ភ្លេចថា មានមនុស្សកំពុងឈរមើលពួកគេ ទាំងម៉ួលម៉ៅ ទើប គេយកដៃរុញទ្វាធ្វើអោយពួកគេភ្ញាក់ពីការសំឡឹងភ្នែកគ្នាទាំងពីរ។
« លោកប្រធាន »
« បងប្រុស » ស៊ូលី ថយក្រោយចេញពីគេបន្តិច ហើយមានអារម្មណ៍មិនស្រួលក្នុងចិត្តឡើយ ព្រោះថេយ៉ុងដើរមករកពួកគេដូចចង់សុីសាច់ អញ្ចឹង ។ ទើបស៊ូលី បំរុងដើរទៅរកថេយ៉ុងដើម្បីកុំអោយមានរឿង ទៀត តែត្រូវ Richard ទាញដៃ ។
« ហេតុអី នាងដូចជាខ្លាចគាត់ម្ល៉េសមិនធ្វើតាមចិត្តខ្លួនឯងខ្លះ » Richard
« នាងមានសង្សារហើយ កុំចង់ធ្វើអ្នកទីបី ឈប់រវល់ជាមួយនាងទៀត » ស្ថានភាពមិនអំណោយផលឡើយ ថេយ៉ុងចាប់ផ្តើមប្រច័ណ្ធជំនួស ស៊ូយ៉ុនដែរមិនដឹងអីនៅផ្ទះ នោះវិញ ពេលនាង ខ្លាចថាថេយ៉ុងវៃRichard ទៀតទេ។
« បានហើយ Richard មិនបានស្រលាញ់ខ្ញុំទេ យើងទៅវិញទៅ » នាងចូលមកអុសដៃរបស់ថេយ៉ុងអោយចេញពីទីនោះ គេក៏ក្រវាសដៃនាងចេញដើរទៅមុន បាត់ ។
នាងក៏លា Richard ត្រឡប់ទៅតាមគេ ដើរចុះកាំជណ្តើរភ័យបុកពោះ នាងមានអារម្មណ៍កាន់តែយ៉ាប់ទៅពេលទៅដល់បន្ទប់ការងាររបស់ថេយ៉ុងវិញ ។
« ព្រូស » របស់នៅលើតុជាមួយឯសារត្រូវធ្លាក់ពីលើតុអស់ សូម្បី laptop ក៏ធ្លាក់បែកដោយស្នារដៃគេ រួចទាញនាងដែរឈរក្បែរនោះឲ្យដេកនៅលើតុ ។
« បងកុំធ្វើបែបនេះអី ខ្ញុំសុំអង្វរ ខ្ញុំសន្យាមិនទៅពាក់ព៏ន្ធនិង គេទៀតទេ » នាងយំអង្វរកថេយ៉ុង ដូចជាសុំការលើកលែងទោសពីម្ចាស់ជីវីតចឹង ។
« បងបានប្រាប់ឯងហើយកុំទៅទាក់ទងជាមួយអ្នកណាតែឯងមិនស្តាប់បងទេ » ថេយ៉ុងស្រែកកំហុសដាក់នាងទាំងដែរនាងមិនបានទាក់ទងអីជាមួយគេបន្តិចសោះគេគិតតែឯង ។
« អាយ អត់ទេឈប់ទៅ » នាងស្រែកយំហាមគេស្របពេល ថេយ៉ុងអោនទៅញាំញីនៅប្រលោះករបស់នាង ។
« ឈប់ទៅថេយ៉ុង ខ្ញុំសុំអង្វរ កុំធ្វើធ្វើវាទៀតអី »
« បិទមាត់ទៅឯងក៏ធ្លាប់ដឹកជាមួយបងដែរមិនចឹង » គេចាប់ផ្តើមទាញអាវរបស់នាងចេញ រួចអោនទៅលេបត្របាក់ចុងទ្រូងរបស់នាង ពេញៗមាត់ ដោយខាំទាញបង្កជាស្នាមធ្មេញជាប់នោះ។ ថេយ៉ុងលូកអង្អែលភ្លៅសម៉ាត់រលោងរបស់នាង រួចទាញខោក្នុងរបស់នាងចេញ ហើយសក កូនប្រុសរបស់គេចូលក្នុងខ្លួនរបស់នាងកប់ បាត់ទៅ
« អាយដកចេញទៅឈឺណាស់ » ស៊ូលីស្រែកយំខ្លាំងៗ ទោះវាមិនមែនដំបូងតែនាងមិនមែនឧស្សហ៍ធ្វើវានោះឡើយ សំឡេងស្រែកត្រូវបិទដោយ បបូលមាត់របស់គេឯខ្លួនគេក៏ចរនាមិនឈប់ទាំងកំរោលប្រហែល 5នាទី ក៏មានសំឡេងគោះទ្វាបន្លើរឡើងទើបគេឈប់បន្តិច តែមិនទាន់ចេញពីខ្លួននាងឡើយ ។
« អ្នកណាគេ » គេស្រែកសួរទាំងម៉ួលម៉ៅក្នុចិត្ត ដែរត្រូវបញ្ឈប់ទើបតែចាប់ផ្តើមបែបនេះ ។
« គឺអូនជូហុី អាចចូលបានទេ » ថេយ៉ុងភ័យបុកពោះរួចលើកស៊ូលីចេញពីតុ ហើយលើកអាវដែរបោះពេញអោយនាងពួនក្នុងបន្ទប់ទឹក ។
« កុំចេញមកអោយសោះ » ថេយ៉ុងចង្អុលមុខកំរាមនាងមិនអោយចេញពីបន្ទប់ទឹក និយាយរួច ក៏រៀបចំខ្លួនឯងអោតស្អាតបាតដើរទៅបើកទ្វាអោយប្រពន្ធចូល។
« មិចក៏រញេររញៃបែបនេះ » នាងចូលមកដល់ឃើញរបស់រាយប៉ាយពេញលើការ៉ូទើបសួរទៅគេ
« គឺបងម៉ួលម៉ៅពេក »
« ទឹកអី នេះបងប្រើដៃមែនទេ » នាងសួរទៅគេទាំងសើចហួសចិត្តគិតថាប្តីបែកខ្លួនមួយខែប្រើដៃ តែមិនមែនទេនោះទេ ។
« បើអូនមកហើយ ជួយបញ្ជេញតិចទៅ » គេមានបំណងចង់បញ្ឈឺអ្នកនៅក្នុងបន្ទប់ទឹក តែចិត្តមិនចង់គេងជាមួយប្រពន្ធពិតឡើយ ។ ថារួចថេយ៉ុងក៏ទាញផ្តួលជូហុីទៅសាឡុង ហើយក៏ថើបនាងទាំង ប្រញាប់ប្រញាល មួយសន្ទុះក្រោយមកក៏លឺសំឡេងពួកគេទាំងពីរពេញបន្ទប់ ដែលធ្វើអោយអ្នកក្នុងបន្ទប់ទឹកខាំមាត់យំមិនអោយលឺសំឡេងទាំងឈឺចាប់
« មិចក៏បងប្រញាប់យ៉ាងនេះ »
« នឹកក្លិនអូនណាស់ » តាមពិតក្លិននេះមិនដូចស៊ូលីទៀតទេ ថេយ៉ុងនិយាយបន្លំចិត្តខ្លួនឯង ដើម្បីចង់អោយនាងលឺ បន្ទាប់ពីបញ្ចប់សង្គ្រាមនេះ រួចពួកគេក៏ស្លៀកពាក់ធម្មតាវិញ ។
« អូនចេញទៅមុនទៅបងយករបស់សិន » ថេយ៉ុងបញ្ជាភរិយាអោយចេញក្រៅមុន ។
ស៊ូលីបានលឺថាជូហុីចេញទៅនាងក៏បើកទ្វាចេញមកខាងក្រៅ ដោយរៀបចំសម្លៀកបំពាក់រៀបរ៉យហើយ ។
« ខ្ញុំសុំច្បាប់បីថ្ងៃ ស៊ូយ៉ុនហៅខ្ញុំទៅជួបម៉ាក់ » ស៊ូលី
« បងមិនអោយឯងទៅទេ » ថេយ៉្ងចាប់ដៃរបស់នាងជាប់មិនអោយនាងចេញទៅ ។
« លែងទៅ 5នាទីគ្រប់គ្រាន់ហើយសំរាប់មនុស្សដូចបង » នាងនិយាយរួចក៏បើកទ្វាចេញទៅតែក៏ជួបនិងជូហុីមុខបន្ទប់ ។
« ស៊ូលីមិចឯងនៅក្នុងនោះដែរ ចឹងមិញ » ជូហុីសំដៅលើរឿងគេនិងថេយ៉ុង នាងមិនបានតបរួចក៏រត់ចេញទៅ បាត់ ។
To be continued