ប្អូនស្រី (sister)ចប់

Part 34: ខ្ញុំហត់និងល្បែងស្នេហានេះណាស់

« ខ្ញុំមិនចង់មើលទេធ្វើបែបនេះបានយ៉ាងមិច មកបំបែកចាហ្វាយស្រីខ្ញុំ » grant ស្រែកអោយនាងខ្លាំងៗធ្វើអោយអ្នកម៉ាក់វ័យក្មេងយំឡើង ។
« ថេយ៉ុងគេជួយខ្ញុំ ខ្ញុំមិនអាចជំទាស់ចិត្តគេបានឡើយ » ម៉ូយ៉ុន
« ងើបមកឈឺដែរទេ » ទោះបីខឹងនិងនាងក៏សុភាពបុរសនៅតែជួយស្រីស្អាតដដែរ ដោយចូលទៅត្រកងបីនាងដាក់នៅលើគ្រែវិញថ្នមៗ ។
« អរគុណហើយ »
« កូនចាហ្វាយមែនទេ » grant សំដៅលើកូនក្នុងពោះរបស់ម៉ូយ៉ុន
« អត់ទេមិនមែនទេ កូនខ្ញុំជាមួយអ្នកផ្សេង » តាមពិតកាលពីបីខែមុនថេយ៉ុងបានជួបនាងនៅលើកោះនេះដោយរសាត់តាមទឹកសមុទ្រមក ។តែនាងមានផ្ទៃពោះជាមួយស្វាមីនាងដោយសារប្តីនាងមានស្រីទើបរៀបគំរោងសំលាប់នាងចោល តែនាងមិនបានស្លាប់ដោយបានដេយ៉ុងជួយ។
« ចុះនាងមិនគិតទៅយកទ្រព្យសម្បត្តិវិញទេមែនទេ ដោយគេចាយសុខស្រួល » grant
« លោកជូនខ្ញុំទៅមែនទេ » ភ្នែកប៉ះភ្នែកពេលនេះបេះដូងលោតញាប់ដូចត្រូវភ្លើងឆក់ប៉ះគ្នា។
« បើនាងឈប់ស្និតស្នាលនិងចាហ្វាយ » grant
« ហេតុអីប្រចណ្ឌមែនទេ » ម៉ូយ៉ុននិយាយមួយឃ្លាចាក់ចំបេះដូងgrant ហើយ ។
« ជាអ្នកបម្រើដូចខ្ញុំស្រលាញ់នាងបានយ៉ាងមិច » grant
« ខ្ញុំមិនមានខ្លាំងដូចពួកគេទេ ខ្ញុំក៏មិនអាចមកជំនួសកនកន្លែងស៊ូលីបានដែរ ខ្ញុំកាន់តែមិនអាចធ្វើបាបលោកទៀត » ម៉ូយ៉ុន
« ហេតុអីបើយើងស្រលាញ់គ្នា ខ្ញុំអាចធ្វើជាប៉ាកូននាងបាន » grant ចូលទៅអង្គុយក្បែរនាងចាប់ដៃនាងឡើង
« ពិតមែនទេដែរលោកចង់នៅក្បែរខ្ញុំមិនប្រកាន់ខ្ញុំ » ម៉ូយ៉ុន
« ពិតបងស្រលាញ់អូនពិតមែន » grant ក៏បោះត្រាលើថ្ងាស់របស់នាងយ៉ាងផ្អែមល្ហេម។
« អូនក៏ស្រលាញ់បងដែរ » ម៉ូយ៉ុនក៏អោបតបទៅគេវិញយ៉ាងមានក្តីសុខ នាងមានអារម្មណ៍ល្អឆ្ងាយជាងកាលនៅជាប្តីចាស់។
« បង្គ្រប់ដៃជើងកូនទេ » ដូចចាហ្វាយមិនខុសឡើយសុំស្រលាញ់គេមិនពីរនាទីផង។
« គ្រប់ហើយមិនបាច់ទេ » ម៉ូយ៉ុនដឹងថាមិនស្រួលក៏ថយខ្លួនបន្តិច
« តែបន្តិចទេមិនឈឺទេមក យ៉ាងណាក៏គេកូនបងដែរ » រួចពួកគេក៏ដាំបាយទៅ

ងាគមកមើលគូរស្នហ៍ចាហ្វាយgrant វិញស៊ូលីអង្គុយលើសាឡុងចាំថេយ៉ុងមកដល់និយាយរឿងលែងលះ ។មិនប៉ុន្មាននាទីថេយ៉ុងក៏រត់មកដល់មែនបំណងចង់បកស្រាយតែអត់ទេក្រដាសមួយសន្លឹកនៅលើតុជាមួយប៊ិចមួយដើមចាំជាស្រេច ។
«ក្រដាសអី ?នេះអូនចង់លែងបងមែនទេ » ស៊ូលីបានរុញឯកសារលែងលះដោយមានហត្ថលេខានាងជាស្រេច។
ថេយ៉ុងចាប់ផ្តើមក្តៅពេញខ្លួនដែរនាងព្យាយាមចង់លែងលះជាមួយគេ។
« ឆាប់ចុះហត្ថលេខាទៅកុំអោយនៅជាប់ជំពាក់គ្នាទៀតខ្ញុំហត់និងល្បែកស្នហានេះណាស់» នាងបង្ខំចិត្តទាំងចិត្តមិនចង់បែកប្តីម្តងណាឡើយ ។
« អូនគិតថាចេញពីបងរួចមែនទេ » ទឹកមុខមិនកំសត់ប្រពន្ធទារលែងដូចកាលជូហុីសុំលែងឡើងគេបែរជាអង្វរនាង តែស្តីបែរជាញញឹមដូចមនុស្សឆ្កួតទៅវិញ។
« បើមិនលែងត្រៀមឡើងតុលាការទៅ » ស៊ូលីរៀបនិងដើរចេញពីផ្ទះនេះទៅហើយ ទ្វាក្នុងផ្ទះទាំងអស់ត្រូវបិទជាប់គន្លឹះអូតូបើកមិនចេញទើបនាងបែរមុខមករកថេយ៉ុងដែរកំពុងដើរមករកនាង។
« លែងប្រាកដណាស់តែមិនមែនពេលនេះទេ អូននៅលំបាកជាងនេះទៀត ឆាប់មកតាមសម្រួលមក ទៅធ្វើម្ហូបអោយប្តីណា » ថេយ៉ុងចូលជិតរួចអោបចង្កះនាងយកទៅដោយ ដៃម្ខាងមានកាន់ខ្សែតីថែមទៀត។
« បងចង់បានន័យថាមិច ចេញទៅ »
« អាយឈឺណាស់ បងវៃខ្ញុំធ្វើអី » មួយខ្សែតីស្ទើរសន្លប់ទៅហើយដោយសារនាងច្រានគេមិនអោយប៉ះខ្លួននាង ។
« កុំអោយបងបង្ខំអូនអីធ្វើប្រពន្ធល្អទៅ » ថេយ៉ុង
« បងប្រុសដោះលែងខ្ញុំទៅកុំធ្វើបាបខ្ញុំអីយ៉ាងណាក៏ខ្ញុំជាម៉ាក់កូនបងដែរណា » ស៊ូលីលើកដៃសំពះអង្វរកថេយ៉ុងទាំងទឹកភ្នែក ។
« កូនខ្ញុំមិនចាប់អារម្មណ៍ទេ ថេយ៉ុនខ្ញុំនៅបោះបង់អោយអាស៊ូហូបាន »សំដីនេះកាន់តែធ្វើអៅយស៊ូលីយំកាន់តែខ្លាំងឡើង ។
« បើមិនត្រូវការព្យាយាមទទួលខុសត្រូវធ្វើអី លែងលះគ្នាទៅខ្ញុំស្អប់លោក ហើយលោកក៏មិនបានស្រលាញ់ខ្ញុំដែរ » នាងនៅតែនិយាយថាលែងលះដដែលធ្វើអោយគេខឹងកាន់តែខ្លាំងឡើង។
« ចង់ដេកជាមួយនាងនោះអី ស្អាតដូចជានាងបើបានទៅគេមិនស្តាយទៅហើយ ទេអីខ្ញុំក៏ធ្លាប់ប៉ងនាងដែរតែដោយសារគិតថាជាប្អូន អ្នកណាទៅដឹងថាបានងាយបែបនេះ» ថេយ៉ុងនិយាយចប់ក៏ឡើងទៅលើបន្ទប់ខ្លួន។
« ធ្វើទៅបើលោកសប្បាយធ្វើទៅ ចុះមកវិញមករំលោភអោយអស់ចិត្តទៅ ហើយយើងលែងលះគ្នាទៅលោកបំពេញទាន់ហារលោកឆ្អែតពេលណាលោកដោះលែងខ្ញុំនិងកូនទៅ » ស៊ូលីក្រោកឈរស្រែកហៅថេយ៉ុងដែរកំពុងឡើងតាមកាំជណ្តើរទៅបន្ទប់ត្រូវឈប់ហើយចុះមកវិញក៏អូសនាងទៅតាមខ្លួន។
To be continued