Selâmün aleyküm
Bölüme hoşgeldiniz.
Bu bölümü rmysgultepe ithaf ediyorum. CANIM KARDEŞİM ❤
Güzel okumalar dilerim :)
==========
Sınav...
Doğar doğmaz başlıyordu hayatımızda. Doğar doğmaz ağladık. Sanki yaşayacağımız herşeye o andan ağlamaya başladık. Hüznümüze, mutluluğumuza, şaşkınlığımıza ve herşeye...
Büyüyorduk bir ailenin içinde, o ailede sınav oluyordu bize. Bize kattıkları sevgileri ve değerleri bizi manevi olarak besliyor büyütüyordu. Onların tırnağına bile zarar gelse sana zarar geliyordu ve oda bir sınavın oluyordu...
İşte benim sınavım da bunlardan biriydi.
Abim.
Yaklaşık beş dakikadır abimin odasındaydım. Yattığını görünce hiç dokunmamıştım. Yeterki iyi olsundu. Camın önündeki koltukta oturmuş dışarıda süregelen hayatı izliyordum. Annemler benim geldiğimi görmüş doktoruyla konuşmaya gitmişlerdi. Yine beni götürmemişlerdi tabii. Ne olurdu bilseydim bir şeyleri. Acı birşeyleri...
Ama biliyordum ben. Allah'ın izniyle iyileşecekti abim. Bu solan rengi yerine gelecek, bembeyaz teni kanla canla dolacaktı.
"Daha ne kadar ağlayacaksın uğur böceğim?"
Abimin sesiyle irkilip arkamı döndüm ve toparlandım. Ağladığımı onun demesiyle fark etmiştim. Hızlı bir şekilde elimi yüzümü sildim ve ayağı kalkıp yanına gittim. Ayak ucuna oturdum.
"Ağlamıyordum ki ben. Eşarbımı düzeltirken parmaklarım gözüme girdi bikere!" Deyip gülümsedim. Yalanını öpeyim Müberra. Gülerken bile gözlerin dolu dolu...
Doğruydu ama abime çaktıramazdım.
"Hmmm öyle olsun bakalım. Eee uğur böceğim nasılmış?" Abim bana hep uğur böceğim derdi. Sebebi ise kızardığımda yüzümü çillerimle beraber uğur böceğine benzetmesiydi.
"Elhamdülillah abim ben çok iyiyim. Sen nasılsın?"
"Eh işte ölmeden yaşıyoruz. Elhamdulillah" Kullandığı kelimeyle kaşlarım çatıldı istemsizce.
"İnsan yaşıyorsa ölmemiş demek değil mi zaten?"
"İnsan yaşarken de ölür uğur böceğim. Allah yaşatmasın ama öyle anlar varkii yaşarken bile ölü hissediyorsun." Abimin dedikleri beynimi allak bullak etmişti. Ne olmuştuki? Bir şey vardı. Ve ben bunu öğrenecektim.
"Abi anlatmak istersen buradayım biliyorsun." Yutkunup kafasını salladı ve cama doğru döndü.
"Sen hep ol." Yeniden dolan gözlerimle konuştum.
"Ömrüm boyunca hep olacağım abim."
Aramıza yirmi, otuz saniyelik sessizlik girince bu ortamı dağıtmak istedim.
"Abi biliyor musun burada yeni bir arkadaş edindim. Çocuk tarafında. İsmi Hamza."
Abim gözlerini açmış bir şekilde bana döndü.
"Gerçekten mi?" Başımı sallayıp onayladım. Devam etti. "O benim buradaki sayılı arkadaşlarımdan biri. Birde amcası var. Benim çok yakın arkadaşım olur kendisi." Ahh ben ona çarpmıştım değil mi? Aslında bir çarpışma değil di ama yine de abim bizi görmüş gibi başımı indirdim. Yine kıpkırmızı olmuştum kim bilir...
ŞİMDİ OKUDUĞUN
BÂHA (Yarı Texting)
General Fiction"Kanadı kırılıp kenara atılmıştı, Kader ördüğü ağları, onun kanadıyla yapmıştı. Bir gece vakti hayatına giren, Ağlarıyla yaralarını yama yapmıştı." Derin bir nefes alarak gözlerimdeki yaşları sert bir şekilde sildim bir daha ve bir daha... Dizler...
