မောင်

💔17💔(Part2)

"Jimin...Jimin ထအုန်း....သတိထားအုန်း..."

အတင်းလှုပ်နိုးကာ ခေါ်နေသောသူအသံကြား
တော့Jiminမျက်လုံးတွေမရရအောင်ဖွင့်လိုက်သည်။
မတည့်ပေမယ့် အဖျားတက်လာပီး
လူကချမ်းလွန်းတော့လည်း အရူးဆိုပေမယ့်
ပြန်လာနိုးနိုး ပြန်လာနိုးနိုးစောင့်နေခဲ့မိသည်။

JeonJungkook ကလွဲကျန်တာသူစိမ်းမို့
တကယ်တမ်းကြုံလာတဲ့အခါ လူဆိုးကိုတော့
မျှော်လင့်မိပါသည်။
တော်သေးတာပေါ့ မသေခင်ရောက်လာလို့။
စိတ်ထဲ တစက်မှမကျေနပ်နိုင်...။

ဒီလောက်ဖျားနေတဲ့သူကို ဘယ်လိုများ
ရူးပြီး ပင်လယ်ကိုခေါ်လာရတာလဲ...။
တွေးမိတိုင်း ပိုအဖျားတက်သည်။

"ငါ မကောင်းဘူး....Jungkook.."

"ကျတော်ဆရာဝန်ခေါ်လိုက်မယ်.နော်....ခဏ.."

"မခေါ်နဲ့!!!! ပျောက်တာလည်းမဟုတ်ဘူး..
လျှာရှည်ပြန်ပြီ.."

ဖုန်းဆီပြေးသောJeonသည်ဖုန်းကိုပစ်ချကာ
ပြန်ပြေးလာရသည်။

"ဒါဆို ဘာလုပ်မှာလဲ...ခင်ဗျားအရမ်းဖြစ်နေတာ.."

"ငါဘာလုပ်ရမလဲငါသိတယ်
သွား အကျီတစုံသွားယူ ငါအဝတ်လဲမှဖြစ်မယ်
ချွေးတွေ နဲ့....ထပ်အအေးပတ်လို့မဖြစ်ဘူး..."

Jeonဘာလုပ်ပေးရမှန်းကိုတကယ်သိမနေပါ။
စိုးရိမ်သလားလ်ို့မေးရင်တော့
ခိုက်ခိုက်တုန်နေသောကွေးကွေးလေးသည်
ဘဝမှာပထမဆုံးမြင်ဖူးရသောအသဲအသန်လူနာပဲ။

တယောက်တပြန်ရိုက်နေကြတာမှန်ပေမယ့်
မျက်နှာဖူးဖူးလေးက အမဲ့လှိုင်းလေးတွေဖြတ်ပြီး
ဝေဒနာကိုပြင်းပြင်းထန်ထန်ခံစားနေရမှန်း
သိတဲ့အခါ...မောင်တစ်ယောက် ပြာတာပေါ့...။

မုန်းလည်းနေမကောင်းရင် တော့ပြာမှာပဲ.....။

မောင်ဟာ အကျီမဝတ်ရသေးဘူး
သဘက်တထည်ပဲပတ်ထားကာ
အဝတ်ဗီရိုဆီသို့ပြေးရပြန်သည်။
စေတနာနဲ့ ထူထူထဲထဲ အဝတ်အစားတစုံကို
ရွေးယူကာ အိပ်ယာဆီပြန်ပြေးလာသည်။

"ရပီ လဲ တော့...ထနိုင်လား ထူပေးမယ်..."

သူချပေးလိုက်သောဘောင်းဘီနဲ့အကျီသည်
မျက်နှာတည့်တည့်သို့ပစ်ပေါက်လာတော့သည်။