Kaybolan Öğrenciler| Ryeji & Hyunlix

Bölüm 22: Gerçekler Ortaya Çıkıyor

Yazarın ağzından:

Yeji, tedirgince silahı yere atarken Ryujin karnını tutarak yere oturmuştu. Hyunjin, Felix'in üstünden inmiş ve ikisi de ayağa kalkarak Ryujin'in yanına gelmişlerdi. Otobüsteki çocuklar korkuyla ağlarlar "Bırakın bizi!" diye bağırmaya başlamışlardı.

Felix ve Hyunjin çocukları sakinleştirip, her şeyin yolunda olduğunu anlatmaya çalışırken Yeji ağlayarak Ryujin'in yanına diz çökmüştü.

"Ryujin, be-ben çok üzgünüm. Te-tetiği isteryerek çekmemiştim."

Ağlayarak konuşurken bir yandan da ne yapacağını düşünüyordu. Felix çocuklardan birisine sarılıp, onu sakinleştirmeye çalışırken Yeji'ye çağırmıştı.

"Çantamızda ilk yardım çantası var. Onu al ve muane et Yeji!"

Yeji, Felix'in bağırmasıyla hızla yerinden kalkarken Felix'in çantasını eline almış ve içinden ilk yardım çantasını çıkarmıştı. Mermiyi hiç çıkarmakla uğraşmayıp, yarayı oksijenli bezle sarmıştı. Ryujin acıdan neredeyse bayılacak gibi olmuş ancak bilincini açık tutmaya çalışmıştı.

"Ryujin, lütfen, lütfen yaşar mısın?"

Ryujin, Yeji'nin ağlamaklı sesini duyduğunda sertçe yutkunmuş ve bir eliyle gözyaşlarını silerken "Yaşayacağım." demişti zorla.

Yeji duyduğu sese sevinirken sonunda Felix ve Hyunjin çocukları sakinleştirmeyi başarmıştı.

"Şu şoförünüz neden hâlâ durmadı?"

"Kendisinin bir kulağı kalıcı sağır. Ayrıca sesleri duymasın diye kulaklık takıyor. O yüzden sesleri duymadı ve ilerlemeye devam ediyor."

Felix, Hyunjin'in cevabıyla kafasınü sallarken Yeji saçlarını karıştırmış ve sıkıntıyla oflayarak Felix'e soru sormuştu. "Arkamızda polisler mi var? Yakalandığımız zaman hapse mi gireceğiz?"

Felix kafasını sallarak önce Yeji'yi onaylamış sonrasında ise yerde yatan -yüksek ihtimalle bayılan- Ryujin'e bakarak konuşmuştu. "Evet, polisler var. Ayrıca hapse girip girmeyeceğiz belli değil. Eğer hakim size iki yıllık hapis cezası verirse para ödeyerek çıkabilirsiniz."

Yeji'nin gözünden yaşlar dökülürken "Özür dilerim anne ve baba, sizlere kötü evlat olduğumuz için." demişti. Hyunjin, ağlamamak için kendini zor tutarken Felix onlara soru sormaya başlamıştı.

"Scarlett ve Andre hâlâ yaşıyor mu? Peki onların ölüm haberleri neden var? Sahte ölüm mü yoksa? Siz Scarlett ve Andre değil misiniz?"

Felix'in art arda sorduğu sorular karşısında Hyunjin derin bir nefes almış ve her şeyi anlatmaya başlamıştı.

"Biz Scarlett ve Andre değiliz. Evet, onlar hâlâ daha yaşıyor. Onlarda sahte ölüm haberleri."

"Daha açık konuş Hyunjin."

Hyunjin, yanında duran sudan büyükçe bir yudum aldıktan sonra konuşmaya başlamıştı.

"Scarlett ve Andre'nin okul hayatını anlatmama gerek yok sanırım. Onlar okulda dışlanan ve ezilen tiplerdi. Bir gün okuldan intikam alacaklarını söyleyerek okuldan birkaç gün uzaklaştılar ve sahte ölüm haberi yaptılar. Sonrasında ise bizi buldular."

"Neden siz?"

"Çünkü biz onlara en çok benzeyen kişileriz. Fizikimiz ve huylarımızla onları fazlasıyla andırıyoruz. Ayrıca bizim paraya ihtiyacımız vardı. Annem ve babam öldüğü için büyükanne ve dedemlerde kalıyorduk. Dedem öldükten sonra anneannem hastalanmaya başladı. Tek ailemiz o olduğu için de paraya ihtiyacımız vardı. Hem onun ilaçlarını alabilmek hem karnımızı doyurabilmek hem de okula gidebilmek için. Yaşımız küçük olduğu için kimse bizi işe alma taraftı değildi. Zaten koskoca Seoul'de de iş yoktu. Bize böyle bir sey teklif ettiklerinde ilk reddettik. Çünkü suçlu olmak istemiyorduk. Anne ve babamıza ölene kadar iyi evlatlar olucağımıza dair söz vermiştik."