ANDREA'S POV
Nang makalabas na ako sa kwarto ay agad akong pumunta sa sala at tinabihan si matthew na ngayon ay busy na kumakain ng popcorn
"Mommy, saan si daddy?" agad na tanong sa akin ni matthew
"I'm here" sambat ni sean at tumabi kay matthew. Sinundan pala ako ng kupal
Pinandilatan ko siya ng mata "Wala ka bang trabaho? Umalis ka na nga"
"I don'thave any works today, I'm all yours honey" he wink at me
Inirapan ko siya at binaling ang tingin ko kay matthew "Stop eating popcorn matthew, it's not good for your health"
"But I still want to eat it" he mumbles
Kinuha ko ang popcorn at itanabi ito "Listen to mommy matthew, wag ng matigas ang ulo"
"But—" bago niya pa matapos ang sasabihin niya ay tuluyan na siyang umiyak
Agad namang lumuhod si sean sa harap niya at binigyan siya ng chocolate "Here, eat this instead"
"Pero magagalit si mommy" sabi ni matthew at tumingin sa akin
Pinunasan lang ni sean ang luha ng bata at hinalikan ito sa pisngi "Don't worry baby, ako ang bahala sa mommy mo"
Hindi ko mapigilang mapangiti sa nakikita ko. Hindi ako makapaniwalang madaling nagka-sundo si sean at si matthew. Pakiramdam ko kasi dati ay ayaw ni sean sa mga bata dahil nga palagi itong masungit sa ibang tao lalo na sa hindi niya kakilala
Naputol ang pag-iisip ko nang biglang tumunog ang cellphone ni sean. May tumatawag pala sa kanya. Tumayo siya at agad itong sinagot
"Hey erica, how are you?" he said and leave the room
Bigla akong nanlumo sa narinig ko. Are they still dating? I bit my lip when a familiar emotion just hit me. Ano pang ginagawa namin dito kung may relasyon parin sila. So si erika pala ang tinutukay niya sa interview? They are still dating? Ang tanga ko naman para maniwala na babalikan talaga ako ni sean.
"Uhm..." I clear my throat "Just call if you need me baby, nasa kwarto lang ako"
"Okay mommy, I'll behave po" he said with a smile
Pumunta ako sa kwarto ni sean at ini-lock ito. I need space to think clearly at hindi makakatulong kapag malapit lang si sean sa akin.
SEAN'S POV
It's been few days nang mapansin kong iniiwasan ako ni andrea and I don't even know why. Noon unang araw naman ay ayos naman ang pakikitungo niya sa akin
"Do you want to order some vegetable salad?" tanong ko kay andrea
"No, mash potatoes is fine" sagot niya at patuloy na sinusubuan si matthew
"What about steak for the both of us?"
"I said it's fine, hindi ka ba nakakaintindi?" walang ganang sabi niya
"Okay" hindi na ako nagtaka sa sagot niya. She's been acting weird lately at siguro ay kailangan ko lang sanayin ang sarili ko sa kanya
Pagkatapos naming kumain ay tumayo na siya at pumunta sa lababo. Lumapit ako sa kanya at tinignan niya lang ako na parang walang pakialam sa akin
Aalis na sana siya pero hinawakan ko ang braso niya para pigilan siya. I immediately kiss her forehead and smile at her
"Aalis na ako"
"Okay" sagot niya at lumayo sa akin
I just took a deep breath. Nasasaktan ako sa mga kinikilos niya tuwing umaasta siyang parang walang pakialam sa akin. Baka napipilitan lang talaga siyang pakisamahan ako? Baka hindi niya na ako mahal? Baka nahuli na ako.
Pumasok ako sa kotse ko at nagmaneho lang ako hanggang sa makalabas ako ng subdivision. Hindi muna ako papasok ngayon. Anyways, the company can still continue without me.
"Should I let her go?"
Napabuntong hininga ako nang maalala si andrea. What's the point of keeping her by my side if she's not happy? Nakakainis kasi nasayang lang pala ang mag taong pinagsikapan ko para palaguin ang kompanya namin. I thrive hard to make our company successful, at para hindi na ako ma control ng ibang tao especially erika but I guess it's too late. Those sleepness nights is meaningless if I can't have andrea back. Those couple of years are like hell to me. I beg for other people to support me. Just like a mad man, I dedicate my life to my work just to be on top.
Wala akong ibang ginawa kundi magtrabaho and I thought that if andrea will see me being one of the successful man in this country will make her feel that she's now safe with me and that no one can ever take her away from me. Pero mali ako, sana hinanap ko kaagad si andrea dahil huli na pala ang lahat. Who would have thought that my happiness will also be the reason of my misery. Nasa akin na nga siya pero ayaw niya naman sa akin, it's better to let her go. Sapat na sa akin na ako lang ang magdusa. Mas mabuti pang ako nalang ang mag-isa kaysa si andrea. I've been living in sorrow for the last years of my life, hindi naman siguro mahirap na ipag-patuloy ko ito.
Marahas kong pinahid ang pisngi ko nang mapagtanto kong kanina pa tumutulo ang luha ko . I took a deep breath and start the car. Gusto kong pumunta sa bar para malasing. This is the only place where I can forget andrea for a while.
"Hey sean" isang babae ang lumapit sa akin at umupo sa hita ko
Kanina pa ako nakarating sa bar at marami narin akong nainom. But to my dismay, I still can't forget andrea
"Are you andrea?" tanong ko dahil malabo na ang paningin ko
"Of course not, who is that ba?" sagot niya
"Oh, nothing. She's just nothing" mahina akong tumawa "Siya yung babaeng gusto kong makasama habang buhay but I guess she don't love me anymore"
"Gusto ko lang naman na makasama ulit siya. Gusto ko lang naman na mahalin niya ako katulad ng pagmamahal ko sa kanya. Is it too much to ask for? " I added
"I don't know why you're emotional but you can go to my place so I can make you happy" she said while smiling
Tinulak ko siya at pinilit na makatayo. I forgot, andrea is waiting for me at home. I wish. Bago pa ako mawalan ng malay ay may narinig akong tunog ng camera. Shit!
_______________
Miss me?hihi.
BINABASA MO ANG
The Sectetary's Secret- Completed
Romance"You're mine andrea at pagsisisihan mo ang pagtago mo ng sekreto sa akin"
