Niet zo'n groot hoofdstuk, maar wel optijd 😏 laat me weten wat je ervan vindt ☺️ xx
-----------------------
Zayn's P.O.V.
Ik versnel mijn pas als ik onderweg ben naar huis, ookal ben ik zowat aan het rennen. Hoe meer ik erover nadenk, hoe logischer het wordt. Ik heb Abby niet gebeten, en ik ben er vrij zeker van Harry, Louis en Niall ook niet. Dan moeten Mandy, Cleo of Emma haar dus hebben gebeten, wat betekend dat Abby een kracht moet hebben. Het is dus mogenlijk dat ze nog leeft, nouja, op een bepaalde manier.
Als ze nog leeft, moét ze wel gevangen worden gehouden, anders zou ze ons allang hebben opgezocht. Ze doen hetzelfde wat Mandy met Cleo heeft gedaan, alleen is Abby waarschijnlijk veel te koppig om daaraan toe te geven, ik weet het zeker. Ze zou dagenlang niets zeggen, sterker nog, misschien heeft ze tot vandaag toe nog niets gezegd.
Ik loop de lift in en druk op het knopje met de nummer '2' erop. Langzaam komt de lift in beweging en gaan de deuren dicht. Te langzaam. Ongeduldig wacht ik tot ik op de tweede verdieping ben. Onrustig loop ik door de lift. Als Abby nog leeft, dat zou alles veranderen. We zouden samen kunnen zijn. Ik zou haar vertellen over mijn gevoelens voor haar. En dan...
Ineens slaat mijn onzekerheid toe. Wat dan? Wat als ze niet hetzelfde voelde voor mij?
Nog belangrijker, hoe gaan we haar ooit redden van Mandy en haar vriendinnen? Zou dat überhaubt wel lukken? Zou ze ooit nog bij ons terugkomen?
Ik weet het antwoord niet, maar ik weet wel dat ik er alles aan ga doen om haar daar weg te halen. Al kost het mijn leven, al moet ik mijzelf meg haar ruilen. Het enige wat ik wil, is dat Abby een normaal vampier leven krijgt. Dat ze hulp krijgt om haar kracht in bedwang te houden. En haar de leuke dingen van het vampier zijn te laten zien. Ook als ik dat niet zelf kan doen.
Een luide 'ping' schrikt me op van mijn gedachtes. De deuren gaan langzaam open, en als ze eindelijk open zijn loop er snel uit. Ik ontwijk een hevig zoenend koppel die op weg is naar de lift en loop naar mijn kamer. Nu maar hopen dat Louis er is.
Na wat gepruts met de sleutel gooi ik de deur open. "Louis?" Roep ik. Ik loop naar binnen, maar als ik de hal uit loop blijf ik stilstaan. Op de bank zitten Louis, Harry, Niall en Lexy. Maar het is niet zoals gewoonlijk, ze kijken me allemaal bezorgd aan. "Jongens?" Vraag ik. Hun gezichtsuitdrukking veranderd niet. "Wat is er aan de hand?". Heel even vergat ik waarom ik hier met zoveel haast naartoe was gekomen, maar als het een tijdje stil is geweest weet ik het weer. "Laat maar, jullie moeten horeb wat er net is gebeurd, Abby-" "Zayn" Harry onderbreekt me. Hij kijkt de anderen even aan, die hem een knikje geven. Ik trek een wenkbrauw op. Dit moet maar even wachten.
"Jongens, ik was net buiten en- en Abby-" "Abby is dood". Nadat Niall die zin zegt is het stil. Lexy kijkt naar haar handen, die op haar schoot liggen. "En dat moet je gaan accepteren" zegt ze dan. "Nee jongens, jullie begrijpe-" "we begrijpen inderdaad niet wat je nu precies voelt, en daarom willen we met je praten". "Onderbreek me toch niet steeds!" Roep ik uit. "Abby leeft nog".
Ik verwacht verbaasde gezichten, ongelovige gezichten. Misschien tranen van geluk. Maar inplaats daarvan kijken ze me aan, gewoon, alsof ik gek geworden ben. Nee, meer alsof ze medelijden met me hebben. Vol medelijden, omdat hun oude vriend niet meer hetzelfde is. Omdat ze weten dat hij verloren is, en dat ze hem nooit meer terug krijgen.
Ik kijk naar Lexy, zij moet me wel geloven. Zij hiel ook van haar. Maar ze kijkt weg. Waarschijnlijk met dezelfde gedachte als de andere hebben. Dat ze het zielig voor me vind.
Ongelovig staar ik ze aan, dit kunnen ze niet menen. Zij, juist uit al die andere mensen moeten weten dat dit mogelijk is, juist door hunzelf. Wij zijn het bewijs dat vampiers bestaan. Wij zijn het bewijs dat bovennatuurlijke krachten geen fabeltjes zijn. Maar inplaats daarvan schrijven ze me af als gek, ik zie het aan ze.
Zonder nog een woord te zeggen draai ik me om en loop de deur uit. Ik hoor ze mijn naam een paar keer roepen, maar ik negeer het. Ook geen van hen doet moeite om mij achterna te gaan.
Goed, dan doe ik het wel zelf. Dan zoek ik Abby wel in mijn eentje.
