Zayn's P.O.V
Ik neem een slok uit mijn bloedzak, uitkijkend over een prachtig landschap, vooral doordat het nog donker is buiten, maar je alle lichtjes uit de stad kunt zien van mensen die al naar hun werk zijn vertokken, of gewoon ochtend personen zijn. Ik voel een zacht briesje langs mijn hoofd gaan. In de verte hoor ik vogels fluiten. Op dit moment voel ik me zo ontzettend rustig dat ik bijna zou vergeten wat er allemaal gaande is. Ik trek mijn knie op en verschuif een beetje op het rotsige oppervlak. Nadat we vroeg in de ochtend in parijs aan zijn gekomen hebben we besloten een pauze te nemen. Ik was het er eerst niet mee eens, maar Louis heeft me om weten te praten. Hij vertelde dat we fit genoeg moesten zijn, omdat we veel energie gaan gebruiken. En eerlijk, ik was uitgeput door al dat rennen achter elkaar. Hij zal wel gelijk hebben. Op dit moment zit ik ergens boven op een berg, en het was nog een hele klus om een plekje te vinden dat niet omringt was met hoge bomen.
Ik voel de eerste zonnestralen op mijn huid. Ik kijk naar wat bergen in de verte, waar de zon opkomt. Het uitzicht hier is geweldig, ik weet dat Abby ervan zou houden. Er zijn geen wegen, het is er stil en je kunt kilometers ver kijken. Kortom, perfect. Het lijkt wel zo'n plaatje op een anzichtskaartje waarvan je zou denken dat het nep was.
Zayn, klaar om verder te gaan?" Ik draai me om en zie Louis naar me toe lopen. Hij veegt met de rug van zijn hand wat opgedroogd bloed af en komt naast me staan. Ik neem geen moeite om te antwoorden. Ik staar naar een paar vlinders in de verte die een of ander paringsritueel uitvoeren.
Het enige wat nu door mijn lichaam gaat zijn zenuwen en onzekerheid. Onzekerheid omdat ik geen idee heb hoe we dit aan gaan pakken, zenuwachtig omdat ik Abby weer zal zien. Ik ben ook bang. Ik ben bang voor wat ze haar aan zullen hebben gedaan. Ik ben bang hoe ik haar aantref. Ik weet dat ik geen blauwe plekken, of andere wonden zal zien omdat ze meteen genezen. Maar dat hoeft nog niet te betekenen dat ze er niet zijn geweest. Ik maak me zorgen of ze wel genoeg te eten heeft gehad. Dat is nog wel een van de ergste dingen dat je kan overkomen als vampier, uitdrogen. Maar het meest zorgen maak ik me over hoe ze gaar emotioneel hebben gemarteld. En ik weet niet of ze snel weer iemand zou kunnen vertrouwen. Ze zal wel heel bang geweest moeten zijn. Maar ook heel sterk, want ze leeft nog. Ze is er nog en ze heeft zelfs mij weten te vertellen dat ze nog leeft. Ze leeft nog, maar waarom? Ik klaag niet. Zeker niet. Maar waarom? Waarom hebben ze haar eerst vermoord, en daarna weer tot leven gebracht, waarom hebben ze haar niet gewoon laten liggen? Waren ze dit al die tijd al van plan? Ik probeer het te snappen. Hadden ze gewoon een nieuw hulpje nodig? Dan hadden ze net zo goed iemand van straat kunnen plukken. Waarom Abby? Hoe meer ik er over na probeer te denken, hoe erger ik mijn hersenen voel kraken. Er is geen mogelijke weg door mijn gedachtes om een logische verklaring te vinden. Ik denk dat de enige manier om er achter te komen is door er heen te gaan, en Abby te redden. Ik kijk omhoog, naar Louis, en vertel hem dat ik er klaar voor ben.
~
Ik knijp mijn hand dicht en laat het bruine aarde langzaam door mijn vingers glijden. Dit is het. Dit is de plek waar we Abby dood hebben zien gaan. Hier is de laatste keer dat ik haar zag. Het voelt raar om hier weer te zijn, en ik heb het gevoel dat alles nog maar net is gebeurd. Het liefst ren ik nu zo hard mogelijk weg. Weg van alle pijn die deze plek me heeft gekost, net zoals de laatste keer dat ik hier was, en me thuis vol te drinken om alles weer te vergeten. Met veel moeite zet in me over dat gevoel heen. Ik moet dit doen, voor Abby. ik moet er juist voor zorgen dat deze plek me niets meer doet, net zoals alle andere plekken. Ik ga er voor zorgen dat ik Abby weer in mijn armen kan sluiten, en haar kan vertellen dat...
Wacht, wat ga ik haar vertellen? Wat er is gebeurd de afgelopen vier maanden? Dat ik me vol zoop, geen aandacht besteedde aan mijn vrienden, niet eens nadacht over de kans dat ze nog leefde en dat ik haar probeerde te vergeten? Dacht het niet. Een rotgevoel komt in me op, en ik voel me schuldig. Al deze tijd heb ik alleen maar aan mezelf gedacht. Maar dit probleem moest wachten, nu was het tijd om Abby te zoeken. Het zou me niets uitmaken wat het zou kosten om haar weer terug te krijgen, al was het mijn eigen leven.
Ik kijk naar Louis die verderop op me staat te wachten. Ik besluit naar hem toe te lopen, maar voordat ik überhaupt een stap kan zetten voel ik de grond trillen. Alles schud en het aarde begint op te stuiven. Ik schrik en kan me nog net staande houden, maar het duurt niet lang voordat ik op de grond val. Het schudden wordt steeds heviger en ik zie in mijn ooghoek dat ook Louis op de grond valt. Ik kijk hem vragend aan, waarop hij zijn schouders ophaalt. Dit kan geen aardbeving zijn, die komen hier niet voor. Maar wat is het dan wel?
Het aarde is inmiddels zo erg opgestoven dat ik niets meer kan zien. Ik begin te hoesten, al het stof komt in mijn luchtwegen. Ik voel hoe paniek me overvalt. En dan voel ik iets raars; de grond valt onder me vandaan. Meteen nadat ik me dat realiseer is de grond onder me weg en val ik naar beneden. Het is geen lange val, en ik land in de aarde die er al lag. Ik word bedolven onder een lading aarde die nog naar beneden valt, en ik zie alleen maar zwart. Ik houd mijn adem in, zodat ik niet nog meer zand in adem, en graaf mezelf uit. Maar als ik ben uitgegraven schrik ik van wat ik zie. Mandy, Emma en Cleo staan op een rijtje naast elkaar, en daarnaast staat Liam. Naast hen ziet hij er erg klein uit, en zo te zien heeft hij al die maanden niet geschoren. Zijn ogen zijn rood en hij ziet er vermoeid uit. Maar dat is niet waar ik van schrik. Voor hen staat iemand die ik niet had verwacht. Ze staat zelfverzekerd en ziet eruit alsof ze nooit is weggeweest. Abby. maar niet de Abby die ik ken. In haar ogen zie ik iets dat ik niet herken. Ze stralen niks uit, geen emotie, geen angst. Helemaal niets. Haar lippen vormen een klein maar gemeen uitziend grijnsje.
"daar zijn jullie eindelijk. Mijn geduld begon al op te raken."
----------------------------
Hey guys,
Dat heeft een tijdje geduurt...
In de tijd is er nogal iets heftigs gebeurt, niet iets met mij hoor, maar het heeft wel echt alle zin om te schrijven helemaal uit me gezogen. Een oude vriendin van mij heeft namelijk zelfmoord gepleegd, daar heb ik een tijdje mee gezeten. Ik snapte het gewoon niet (nu nog steeds niet). Er was dus blijkbaar zo iets ergs dat ze vondt dat ze niet meer verder kon leven. Was ze dan zo depressief? Had ze dit van tevoren gepland of was het een wanhoops daad? Ik weet het niet en ik snap het niet.
Serieus, als er wat is, ookal voel je je gewoon kut en weet je niet wat er is, zeg het. Tegen je ouders, tegen je broertje of zusjes, opa en oma's, oom's of tantes, neefjes of nichtjes, of iemand die je niet kent, er zijn vast wel sites waar je je verhaal kwijt kan, je kunt het ook tegen mij zeggen, ookal krijg ik alleen maar een berichtje met 'ik voel me kut en weet niet wat ik moet doen' het maakt me niet uit wat je stuurt, ik wil je helpen. Want zoiets, dat krijg je nooit meer ongedaan. Dit is voor altijd. Je familie zal altijd opstaan zonder jou, denkend 'wat hebben we verkeerd gedaan'. Je vrienden/klasgenoten zullen altijd denken 'we hadden het moeten weten'
Ik hou van jullie ♥️
