Chapter 11 Zayn's P.O.V.
We zoeken nu al anderhalf uur, maar we hebben haar nog steeds niet gevonden. Nog even en ik word echt krankzinnig! 'Zayn, het word al laat, misschien is ze wel bij iemand aan het overnachten' zegt Harry. Ik zucht 'misschien heb je gelijk' ik kijk nog een keer rond, niet dat het helpt ofzo. En dan zie ik het, in het steegje achter de school ligt iets, maar ik kan het niet goed zien omdat het donker is. 'Jongens, kijk eens. Wat is dat?'. Ze komen naast me staan en proberen het te zien. 'Ik weet het niet, laten we wat dichterbij gaan kijken'. Zegt Louis. Ik knik en we rennen er naartoe. Eigelijk ben ik best bang, wat als het Abby is? Als we dichterbij zijn zie ik waar ik al bang voor was. Ik zie Abby liggen, uit haar hoofd loopt een opgedroogd straaltje bloed en ze heeft een blauwe plek bij haar neus. Ik voel mijn maag omdraaien, ik kan niet bewegen. Aan de grond genageld hoor ik stemmen zeggen 'snel bel de ambulance'. Een minuutje later hoor ik de sirenes deze kant opkomen. Ik sta nog steeds aan de grond genageld en met open mond toe te kijken hoe ze de ambulance in word gedragen. 'Er kunnen twee mensen mee' zeg een van de ambulance broeders. Ik en Lexy kijken elkaar aan, ze knikt en we stappen samen in.
Het is een tijdje stil in de auto, je hoort alleen zachtjes de sirenes loeien en soms een piepje van wat apparaten. Soms spuiten ze wat in haar arm, of nemen ze bloed af. 'Komt het nog goed?' Krijg ik uiteindelijk uit mijn keel. 'Ze is onderkoelt en heeft waarschijnlijk een hersenschudding, er is een kans dat ze in coma raakt'. Toen hij dat zei kon ik me niet meer inhouden, tranen stroomde langs mijn wangen. Het lijkt wel een eeuwige waterval. In mijn ooghoeken zie ik dat Lexy ook aan het huilen is. Ik trek haar naar me toe en geef haar een knuffel. 'Het komt wel goed' fluister ik. Ze antwoord niet, maar huilt zachtjes verder. Even later zijn we bij het zieken huis. De brancard waarop ze ligt word uit de ambulance getild en het ziekenhuis in gereden. Lexy en ik lopen erachter aan en worden naar een wachtkamer geleid.
We zitten nou al een halfuur in de wachtkamer, waarom duurt het zo lang?! Ik zie een dokter op ons aflopen. Zo te zien heeft hij geen goed nieuws. 'Zayn Malik en Lexy van Daal?' We knikken. 'Ik heb niet zulk goed nieuws' ik voelde mijn maag alweer omdraaien. 'Abby Herm is in coma geraakt' al het bloed trekt uit mijn gezicht en mijn mond valt open. Ik zie Lexy ook verschrikt kijken. 'Ze zal waarschijnlijk binnen een maand bijkomen, we weten nog niet of ze dan aan geheugenverlies lijd'. De woorden komen uit zijn mond alsof het de gewoonste zaak van de wereld is. Een maand... En wat als ze geheugenverlies heeft, zou het dan voor altijd zijn? 'Kunnen we naar haar toe?' Vraag ik zachtjes. Hij knikt 'kom maar mee'. Langzaam lopen we achter hem aan, we komen bij een kamertje. 'Schrik niet over hoe ze eruit ziet' zegt hij nog voordat hij de deur open doet. We lopen de kamer binnen en meteen zie ik haar liggen. Door het ligt zie je al haar blauwe plekken, ze heeft ook een klein wondje op haar voorhoofd. Ik krijg weer tranen in mijn ogen, maar knipper ze snel weg, ik moet sterk blijven. 'Ik laat jullie even alleen' zegt de dokter en loopt weg. We gaan op de stoelen zitten die er naast staan. Ik pak haar hand vast en knijp er zacht in. Ineens schiet me iets te binnen. 'Dit is de schuld van Mandy, Emma en Cleo' sis ik. Al mijn bezorgdheid slaat om in woede. Lexy kijkt me bang aan 'we pakken ze wel Zayn, maar nu moeten we er voor Abby zijn'. Ik knik, maar ze weet niet half waarover ze het heeft. Ik weet dat ze een van ons zijn.
----------------------------------------------
Hey, sorry, niet zo'n lang stukje, maar de volgende zal ik extra lang doen ;)
Ik hoop dat jullie het verhaal leuk vinden, please comment? :)
