Zoals beloofd een extra lang stuk ;) tenminste... Volgensmij is het aardig gelukt om hem extra lang te maken haha
---------------------------------------------
Chapter 33 Abby's P.O.V.
Samen met de rest van de groep zitten we op een bankje voor het hotel. Louis dacht dat het een goed idee was om ze te volgen. Hij dacht dat aangezien het lijk van Liam nog niet gevonden was, ze er nog heen zouden gaan. Lijk... Het klinkt zo eng. Maarja, wat had je anders verwacht van een dood lichaam?
"Ik denk nog steeds niet dat het gaat helpen, waarom zouden ze nog naar Liam's lijk gaan? Waarschijnlijk hebben ze hem ergens verstopt of begraven..." Zegt Lexy. "En hoe weten we zeker dat hun het wel zijn, die dit hebben gedaan?" Vraag ik.
"Dat gaan we uitzoeken" antwoord Louis mij. "En, als hun het echt zijn, denk ik eigenlijk niet dat Liam echt dood is." Gaat hij verder. Fronsend kijk ik hem aan.
"Ten eerste, het zijn vampiers". "Ja, dus? Die vermoorden toch juist mensen?" "Ik weet van hun dat ze ook geen mensenbloed drinken".
Oke, nu snapt mijn brein er al helemaal niks meer van. Hoe weet hij dat nou weer?
"Geen tijd voor uitleg, daar zijn ze!" Zegt Louis. En inderdaad, precies op dat moment lopen de drie meiden de deur van het hotel uit. ze stoppen even en lijken iets te bespreken.
"Oke, ze kunnen zometeen ineens weg zijn, dus maken we een plan" fluisterd Zayn. "Lexy, jij springt op Niall's rug en Abby, jij komt bij mij". Er komen kleine blosjes op zijn wangen als hij dat zegt. Meteen voel ik mijn wangen ook rood worden en kijk ik naar beneden.
"Jongens, blijven opletten, met elkaar flirten kan straks ook nog" zegt Louis met een knipoog. De rest begint te lachen, terwijl ik met een inmiddels rood geworden hoofd toekijk.
"Jongens, kijk!" Zegt Harry. Hij geeft een knikje met zijn hoofd naar de richting van de meiden. Ze lijken klar te zijn met hun 'bespreking'. Opeens rennen ze heel hard weg, net als bij de vorige keer.
Dan realiseer ik me weer wat Zayn hiervoor heeft gezegd. Zoals afgesproken spring ik op zijn rug. Meteen reageert hij en begint hard te rennen. Bomen suizen voorbij en ik voel de wind door mijn haren blazen. Het voelt geweldig.
In de verte kun je de drie vrouwelijke figuren zien rennen. Nouja, zien, alles gebeurt zo snel dat ik alleen een glimp van ze op kan vangen.
We vliegen de bochten door, de meiden achterna. Totdat ze na een tijdje stoppen. Zayn springt een andere kant op. Maar doordat het zo snel en onverwachts gaat verliest hij zijn evenwicht. Samen vallen we op de grond en rollen we een stukje door. Ik kom tot stilstand door een boom die opeens opduikt. Even later zie ik dat Zayn ook stil ligt.
Ik zie dat rest van de groep verderop staat, duidelijk hun lach in proberen te houden. Ik forceer een frons, maar al snel kan ik mijn grijns niet verbergen. Langzaam sta ik op en klop de bladeren van mijn kleding. Proestend komt Zayn maar me toe. "Sorry Ab" zegt hij met een grijns.
Samen lopen we weer naar de plek waar de meiden net zijn gestopt. Maar ze staan er niet meer.
"Shit" vloekt Louis. Ik zucht. "Wat moeten we nou doen?". Ik kijk op mijn horloge. "Jongens, het is al twaalf uur, we moeten terug gaan voordat de klas zonder ons naar Disney vertrekt" zeg ik.
"Jullie gaan helemaal nergens heen" zegt een valse stem achter ons.
Shit.
Als ik me omdraai zie ik waar ik al bang voor was; Emma, Cleo en Mandy.
"Want jullie gaan met ons mee" zegt Mandy met een grijns.
"En wat maakt jou dat denken?" Zegt Lexy. "Lexy, Abby, spring op onze rug, nu!" Roept Harry in paniek. Verdwaasd kijk ik hem aan. "Hoezo? Jullie zijn vampiers, net als hun".
"Nee je begrijpt het niet, ze he-" voordat hij zijn zin kan afmaken voel ik opeens de vloer onder mijn voeten verdwijnen. Verschrikt kijk ik naar beneden. Wacht... De grond verdwijnt niet onder mijn voeten, ik verdwijn van de vloer. Ik vlieg! Wacht... Ik vlieg?
Hulpeloos kijk ik naar Zayn en de rest. Zayn kijkt verschrikt naar mij en dan boos naar een van de drie. Ik kan niet zien welke aangezien het zich achter- en onder mij bevind. Op zulke momenten zou ik eigenlijk bang moeten zijn. Ik zweef zeker zeven meter boven de grond.
Maar op dit moment lijken mijn gevoelens nu op de gevoelens als je... Als je The Fault In Our Stars leest. Hazel's gedachten zijn soms lachwekkend, maar alles wat er omheen gebeurd is om te huilen. Alleen zijn mijn gevoelens op dit moment ietsje anders dan vrolijk, verdrietig of verliefdheid. Het is meer een grote storm van verwarring met angst in de lucht en kans op paniek. Wauw, misschien word ik wel weervrouw.
Oke Abby, gefocust blijven, ze zweeft nu zeker acht meter boven de grond, je bent geen weervrouw. "Laat haar los" hoor ik iemand vaag naar een van de drie roepen. Angstig kijk ik om me heen. Als degene die me vast heeft me los laat ben ik zeker dood.
"Je wilt dat ik haar los laat?" Hoor ik weer iemand zeggen. "Prima". Paniek overvalt me. Opeens wordt de wereld weer groter, en voel ik mijn lichaam steeds zwaarder worden. In volle snelheid val ik naar beneden. Alles begint wazig te worden. Dit was het dan. Nog voordat ik mijn ogen dicht kan doen overvalt het donker me.
Het donker waar de meeste mensen bang van zijn, of waar sommige mensen juist op zoek naar zijn. Het donker waar ik nog lang niet klaar voor was.
------------------------------------------------------
Hey, zoals ik in het vorige hoofdstuk al heb verteld zal ik pas weer updaten na mijn vakantie! Ik ben 3 weken weg dus zal ik daarna pas kunnen updaten. Ik weet nog niet precies wanneer, maar ik zal mijn best doen zo snel mogelijk te zijn :)
Iedereen een hele fijne vakantie toegewenst!!
